sonic death monkey

Για να ξέρετε, η σημερινή ενοποίηση των δυνάμεων της φύσης, σε μια πλήρη και συνεκτική θεωρία της κβαντικής βαρύτητας, είναι ένα από τα καίρια ζητήματα της ανώτερης φυσικής. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχει αποδειχτεί η κβάντωση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου από τους Einstein και Planck, με το ευρέως γνωστό φορέα της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης, το φωτόνιο. Για την ασθενή πυρηνική πάλι, υπάρχουν μερικά μποζόνια (όχι το αντίστοιχα γνωστό Higgs!) για τη δουλειά αυτή, ενώ για την ισχυρή πυρηνική έχουμε τα εύγλωττα γκλουόνια, που κρατάνε κολλημένα μεταξύ τους τα γνωστά σε όλους σας κουάρκς. Μένει να «κβαντωθεί» και το τέταρτο γνωστό πεδίο, το πιο κατανοητό στον άνθρωπο, σε εμένα ας πούμε, σε εσένα ακόμα αγαπημένε αναγνώστη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο : το βαρυτικό! Υπάρχει ένα σωματίδιο λοιπόν, το οποίο για την ακρίβεια θέλουμε να υπάρχει, είναι ένα θεωρητικό σωματίδιο ακόμα, και είναι το βαρυτόνιο, ή αλλιώς γκραβιτόνιο. Ο Einstein έλεγε (ελάχιστα πιο περίπλοκα από όσο το περιγράφω) πως όταν ένα σώμα ασκεί βαρυτική δύναμη σε ένα άλλο, τότε το άλλο επιταχύνεται προς το ένα, και για να το εξηγήσει (εγώ δεν θα σας το εξηγήσω) χρησιμοποίησε την διάσημη πια καμπύλωση του χωροχρόνου. Αν όμως βρούμε το γκραβιτόνιο, θα λύσουμε και το μυστήριο του βαρυτικού πεδίου και τέρμα οι καμπυλώσεις του χωροχρονικού συνεχούς, και θα έχουμε εντοπίσει τον ένοχο, ένα μικρό μπασταρδάκο που θα οδηγήσει σε πολλά νέα μυστήρια. Και γιατί μας απασχολεί αυτό; Γιατί να ασχοληθούμε καλοκαιριάτικα με ένα υποθετικό σωμάτιο;

Οι Pan Sonic είναι δύο άνθρωποι για τους οποίους έχω ξαναμιλήσει, είναι πασίγνωστοι στο ελληνικό κοινό (μάλιστα εδώ έπαιξαν το τελευταίο τους ever set) και τα albums τους είναι “φορείς” ενός ποιοτικότατου, εκλεκτικού και σαλονάτου techno σοδομισμού των ηλεκτρονικών ήχων. Θα σας έλεγα και “με extreme noise elements!” ή ίσως κάτι με χαρακτηρισμούς “abrasive soundscapes”, “harsh electronic pieces”, “ambient atmospheres” ή και ίσως “dense beats structures”, για να καταλήξουμε στο “mad geniuses”. Συγκεκριμένα όμως, ρίχνουν χυδαία σκαμπίλια στον κώλο του “χαλαρή, σκεπτόμενη και chill-out dubstep” νέου must για τα late 00’s parties. Ο Mika Vainio και ο Ilpo Väisänen έχουν πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικές καριέρες και πλέον φαίνεται πως εστιάζουν να συνεχίσουν πιότερο με αυτές, παρά με τους Panasonic. Αυτό δεν με λυπεί, θα με τάραζε κάπως (δεν βρήκα πιο κατάλληλη λέξη) όμως το γεγονός πως ίσως να μην είχαμε ποτέ πια albums σαν το “Katodivaihe” του 2007 ή το περσινό υπερβίαιο live album με τον Keiji Haino. Αν αρκεί μια λέξη για να περιγράψει μια μουσική, για τους Pan Sonic η λέξη είναι εύκολα η Βία. Θα μπορούσαν να το κάνουν δέκα αναφορές σε υπολογιστικά προγράμματα και μια συνέντευξη του Vaino για τις επιρροές του και τα softwares που χρησιμοποιεί, αλλά εγώ από τους σκοπούς τους αντιλαμβάνομαι μια εκλεπτυσμένη ηχητική βία. Σκοτεινή, ατμοσφαιρική και θηριώδης ηχητική βία. Το τελευταίο τους album, ή μάλλον το πιο πρόσφατό τους, δεν θα μπορούσε να μας παραπέμπει σε καλοκαιρινές αγάπες, ούτε σε απροσδιόριστα φιλικά σκοτάδια, ούτε σε οτιδήποτε θετικό, υποθέτω. Θα μας κέρναγε ίσως κάποιους φινλανδικούς τίτλους που κανείς μας δεν θα νοιαζόταν να μεταφράσει και τέλος. Πάντα αντιφατικό το γεγονός πως είναι φινλανδοί, ο Mika το κατάλαβε και πλέον ζει στο Βερολίνο, όπου και θα έπρεπε εξαρχής να έχει γεννηθεί. Το album των Pan Sonic που είναι η ζητούμενη αφορμή μου, λέγεται “Gravitoni” και ίσως προσπαθεί να δώσει ήχο στα μεγάλα μυστήρια του κοσμάκη που ζούμε. Ίσως βαρέθηκαν κάπως όλο αυτό το γενικό και ασαφές «αστικό περιβάλλον» που ταυτίζεται συνήθως με την άχρωμη υφή μιας τέτοιας ηλεκτρονικής μουσικής όπως αυτή με την οποία ξεκίνησαν το 1994. Χωρίς να είναι κακός χαρακτηρισμός αυτός, μιας και (συνήθως πάλι) αυτό είναι και ας πούμε το ζητούμενο. Σε παρόμοια νέα, το μεγαλύτερο γνωστικό επίτευγμα του 20ου αιώνα, είναι κατά τη γνώμη μου το -όποιο- “πάντρεμα” της κβαντομηχανικής με την γενική θεωρία της σχετικότητας. Αν το γκραβιτόνιο αποτελέσει τον τελευταίο φορέα που μένει για να ανακαλυφθεί, και το τι θα σημαίνει η ανακάλυψη αυτή για τη θεωρία των υπερχορδών και για τον κόσμο που ζούμε, δεν μπορώ να σας το πω με βεβαιότητα, και σίγουρα ακρίβεια. Εδώ δεν ξέρω να σας πω αν το «Gravitoni» θα είναι στα αλήθεια το τελευταίο album των Pan Sonic, όπως διαφημίζεται. Το Pan Finale του κλεισίματος ρίχνει τις κάποιες σπόντες του. Τσιμπάτε :

~ από kiwiknorr στο 1 Αυγούστου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized