yet another now playing discussion
Τι άκουσε λοιπόν το Sonic Death Monkey τις τελευταίες μέρες, περιδιαβαίνοντας τους αποπνικτικά ζεστούς Αθηναϊκούς δρόμους μέρα και νύχτα; Διάφορα πράγματα που μας έκαναν να αναθαρρήσουμε και να ασχοληθούμε περισσότερο με το σπορ, αρκετά περισσότερο από ότι τις προηγούμενες βδομάδες.
Ακούσαμε το καινούριο album της Μονικας. Album που είμαι πεπεισμένος ότι θα εκτοξεύσει το hype σε ακόμα πιο δυσθεώρητα ύψη, καθώς ήδη δεν έχει προλάβει να κυκλοφορήσει και έχει αρχίσει να παίζει μέχρι και στο Σκάι σε άσχετες εκπομπές. Περιμένω την επόμενη εμφάνιση στο Θέατρο Βράχων για να γελάσω με το εισιτήριο. Και όμως το album είναι για μια ακόμα φορά αριστουργηματικό και με αποτρέπει από το να αντιπαθήσω το φαινόμενο Μόνικα. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο ταλέντο φανερώνει το song-writing αυτού του δίσκου. Μπράβο λοιπόν και αφήστε τα υπόλοιπα να γίνονται γελοία.
Αντίθετα, ξανάκουγα σήμερα γυρίζοντας από τη δουλειά το «Returnal» των Oneohtrix Point Never, album για το οποίο επίσης έχει αρχίσει να σηκώνεται σούσουρο στα εναλλακτικά τοπία, το οποίο αν και έχει τις στιγμές του, δεν με ενθουσίασε. Υπερβολικά midi για να είναι ορχηστρικό και υπερβολικά αναλογικό για να είναι electronica. Δεν θα μπω στη σειρά των θαυμαστών του.
Για το μινιμαλισμό των ημερών έχουμε τα φετινά album των Max Richter («Infra») και Pleq («Our Frozen Words»). Πανέμορφα και τα δυο, αρκετά πιο ηλεκτρονικό το soundtrack του Richter, ενώ το Pleq έχει κρατήσει μόνο τον ambient πυρήνα της μουσικής του και ξεγυμνώνει ακόμα και την ήδη μινιμαλιστική μουσική τους. Μπορεί να άργησε λίγο να φτάσει εκ Καναδά το cd-r αλλά το άξιζε και με το παραπάνω.
Ακούσαμε και την ψυχεδέλεια του Sabbath Assembly. Μπορεί θεματολογικά να γελάμε από μέσα μας, αλλά μουσικά, όχι απλά βρήκε στόχο, αλλά τον εξαΰλωσε. Να το ακούσετε.
Επόμενα στη λίστα είναι τα καινουρια των Fol Chen, την συνεργασία των Matmos με τους So Percussion, το «Space Rock Tulip» των 3 Leaf και φυσικά με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία περιμένουμε να ακούσουμε το καινούριο album των Sun Kill Moon.
Τέλος να αναφέρω ότι ψάχνοντας κανένα ραδιόφωνο για τη δουλειά, είπα να δοκιμάσω τον poplie και ομολογουμένως είναι άκρως συμπαθητική προσπάθεια, ακόμα και αν γίνεται υπερβολικά indie μερικές φορές. Πάντως, όπως και να το κάνουμε, τίποτα δεν δικαιολογεί την επιλογή της Αλίκης Βουγιουκλάκη για playlist οτιδήποτε πράγματος θέλει να λέγεται μουσικό ραδιόφωνο. Καλύτερα να βάζατε spoken word album του Γιάννη Παπαμιχαήλ. Αλλά δε πειράζει είμαστε καλά παιδιά και το παραβλέπουμε.
sonic death monkey 
«Πάντως, όπως και να το κάνουμε, τίποτα δεν δικαιολογεί την επιλογή της Αλίκης Βουγιουκλάκη για playlist οτιδήποτε πράγματος θέλει να λέγεται μουσικό ραδιόφωνο.»
χαααχαχαχαχ, ε μα καλά κι εσύ, έπεσες πάνω στην περίπτωση :)
έλα μια βόλτα πάλι αύριο 6-8 το απόγευμα, θα μοιράζω και καραμέλες :P –μπες και μια στο τσατ να χαιρετηθούμε!
υπερβολικα indie που παίζει αλικη; χμ, λιγο αντιφατικο δεν ειναι αυτο; :D
μη μας παιρνετε πολυ σοβαρα ρε, εδω δεν παιρνουμε στα σοβαρα τους εαυτους μας. χεχε!
θνξ για την προτιμηση κ αναφορα ενιγουει.
E αμα θεωρούσαμε ότι παίρνετε τους εαυτούς σας στα σοβαρά δεν θα σας συμπαθούσαμε ντε. Για το υπερβολικά ιντι μπορούμε να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρόν εξεφράσθη γκρίνια από έτερο μέλος του Sonic Death Monkey χτες, ότι «ο καροτσέρης» είναι καλύτερο χιτάκι (και μάλλον το εννοούσε κιολα)
O «αμαξάς» λέγεται, και είναι του Χατζιδάκη, το ψάχνω σε ορχηστρική εκτέλεση χωρίς αλίκες, κάπου το χα ακούσει και τα έδινε όλα, αλλά δεν το βρίσκω πουθενά.