simple divinities
«The seed of an old star/Is the beat of a new/The stones you choose to turn/Holds the one’s the karma about you earn/And if boredom is joy, you’re a/Stranger – a toy in/the hands of the few/Of the one’s you once knew/If it’s all just a game-/Every day remains the same»
Δεν ξέρω πως να πω αυτό που σκέφτομαι και να μην ακουστώ συγκαταβατικός, κάτι που είναι όσο πιο μακριά γίνεται από τον χαρακτήρα των σκέψεών μου. Δεν ξέρω καν πως κατέληξα στην αναπόληση, ίσως γιατί για κάποιο περίεργο λόγο κόλλησε στο μυαλό μου εκείνο το δίστιχο από το «Summer’s End», «winter’s here/in summer season». Λίγο πρόωρο βέβαια να το σκέφτεσαι αυτό, μια που δεν έχουμε μπει ούτε στα μέσα του Ιουλίου. Καθώς διακοπές δεν προβλέπονται βέβαια, ίσως να έχει τελειώσει το καλοκαίρι μας ήδη και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ας επιστρέψουμε στους φίλους Amorphis όμως. Μετά το «Summer’s end» το μυαλό άρχισε να κάνει εκείνες τις αυτόματες και στιγμιαίες συνδέσεις που κάνουν τα μυαλά μερικές φορές και το «Summer’s End» με οδήγησε στο «Divinity», το οποίο με οδήγησε στο «The Divinity Of Wisdom» των In The Woods, το οποίο μας οδήγησε στο «Karmakosmik» (εδώ αρχίζουμε να χαμογελάμε κιόλας) και το οποίο με οδήγησε να σκεφτώ τον εαυτό μου εκεί στα μέσα προς τέλη των 90s. Ίσως βοήθησε και το γεγονός ότι σε κυριακάτικη βόλτα σήμερα πέτυχα και παλιό φίλο από το σχολείο που είχα να δω τουλάχιστον δέκα χρόνια. Άραγε όσο μεγαλώνουμε πάντα θα κοιτάμε το παρελθόν ως «απλούστερες εποχές»; Είναι δεδομένο ότι όλες οι εκφάνσεις της ζωή μας θα γίνονται πιο πολύπλοκες με τον καιρό; Η σχέση με τη μουσική σίγουρα έχει γίνει πιο πολύπλοκη. Μόνο και μόνο τις διακλαδώσεις που έχουν δημιουργηθεί τα χρόνια αυτά να υπολογίσεις αρχίζεις και χάνεσαι πλέον. Πράγματα μένουν πίσω, πράγματα υπενθυμίζονται, άλλοτε σπάνια, άλλοτε πιο συχνά, καινούριοι πλανήτες που εμφανίζονται στον ουρανό, και σχέσεις μεταξύ όλων αυτων που μοιάζουν με αφηρημένη τέχνη. Ήταν σαφώς απλότερες οι εποχές τότε. Δεν πιστεύω πάντως ότι η πολυπλοκότητα έχει μειώση την ένταση, την απόλαυση ή τα συναισθήματα. Αλλά νομίζω ότι πάντοτε θα έρχονται οι στιγμές, κατά τις οποίες το κεφάλι μας θα έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο πηξίματος, που θα αναπολούμε την απλότητα των παλαιότερων χρόνων (δεν θα πω της νεότητας μας καθότι, σε γενικές γραμμές δεν είμαι αρκετά γελοίος για να πιστεύω πραγματικά ότι έχουμε γεράσει).
Κάποια στιγμή θα υπάρξει μια γενικότερη ματιά στο παρελθόν και θα είναι ευκαιρία να ξεθάψουμε και πράγματα που έχουν πιάσει σκόνη που δεν τους αξίζει. Κάτι τέτοιες στιγμές, επίσης, με πιάνει μια απορία για το τι γίνεται με όλους αυτούς που κατά καιρούς χάνουμε επαφή. Το ίδιο σκεφτόμουν και όταν βγήκε το τελευταίο Lake Of Tears (συμπαθητικό album). Και το μέγα ερώτημα είναι: «Γιατί ενώ το παρελθόν κάποιων μουσικών συνεχίζει να μας κάνει να ανατριχιάζουμε, δεν μπορούμε να συνδεθούμε με το παρόν τους;». Όχι ακριβώς food for thought, αλλά για ένα γρήγορο σνακ κάτι θα κάνει. Και για να καληνυχτίσουμε στο πνεύμα της αναπόλησης…
sonic death monkey 