roots and branches
Πολλές φορές συνειδητοποιώ ότι είμαι «καταδικασμένος» όταν σκέφτομαι τη μουσική να επιστρέφω στους Ulver. Όσο και αν μου αρέσει να τους κοροϊδεύω τελευταία για τις εμπορικές αποφάσεις τους και για τις «live» απόπειρές τους, δεν ξεχνώ ότι έχουν ορίσει τη μουσική μου κατεύθυνση μάλλον περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μουσικό σχήμα. Ρίχνοντας μια ματιά στους φετινούς δίσκους που με ενθουσίασαν φέτος (και όχι μόνο), μπορεί να παρατηρήσει κάποιος τα παρακάτω ονόματα: Daniel Bjarnason, Valgeir Sigurdsson, Fjordne, Erik Enocksson, Anna Rose Carter, Scott Tuma, Olafur Arnalds, Rafael Anton Irisari, Nils Frahm, με κορυφαία ίσως την περσινή ανακάλυψη της ύπαρξης του Ben Frost. Δεν είναι εντελώς ανούσιο name dropping αυτό, ούτε πιθανότατα είναι μόνο αυτοί οι μουσικοί. Κοινό σημείο όλων αυτών; Αγαπάνε τη χρήση του μινιμαλισμού στην δημιουργία τους. Ως αποτέλεσμα, αγαπάνε τον Arvo Part. Και εδώ επιστρέφουμε στους Ulver.
Πριν μπόλικα χρόνια λοιπόν, πρέπει να ήταν περίπου την περίοδο του «Metamorphosis», σε ένα από τα ημιεπίσημα site που αναδύονταν κατά καιρούς και μετά εξαφανίζονταν αφού δεν τα ανανέωνε κανένας, ο μετέπειτα επίδοξος rock star Kristoffer Rygg είχε αναρτήσει μια λίστα με essential δίσκους του. Γενικά δεν δίνω μεγάλη σημασία σε λίστες μουσικών, αλλά πάντοτε υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μη με ρωτήσετε όλους τους δίσκους, έχουν περάσει χρόνια, έχουμε γεράσει και έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε, αλλά δυο δίσκοι έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου γιατί ακόμα πιστεύω ότι είναι από εκείνες τις στιγμές που η μουσική σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Το ένα ήταν το «The rough dancer and the cyclical night» του Astor Piazzolla. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Το άλλο ήταν το «Berliner Messe». Κάποιος πιθανότατα θα σκεφτεί ότι «από τους Ulver περίμενες να μάθεις τον Part και τον Piazzolla;». Η απάντηση δεν είναι δύσκολη υποθέτω. Οι κρίκοι που σχηματίζουν την αλυσίδα της μουσικής μας εξερεύνησεις μπορεί να είναι εξίσου ωραίοι και όταν σχηματίζουν περίεργα σχήματα, όχι μόνο όταν είναι οι αναμενόμενοι. To «Berliner Messe» έφερε το «Spiegel Im Spiegel» και το «Ful Alina» (διασκευή στο ομώνυμο του τελευταίου θα βρείτε και σε μια από τις τελευταίες κυκλοφορίες του Rafael Anton Irisari που προανέφερα). Αυτά έφεραν το «Miserere» και το «Kanon Pokajanen». Και η ιστορία συνεχίζεται.
Να τα ακούσετε αυτά. Όπως να ακούσετε και το καινούριο album των A Forest Of Stars. Αυτά για τώρα καθώς το κουράγιο εγκαταλείπει και οι μέρες προβλέπονται δύσκολες. Τουλάχιστον έχουμε τον Arvo.
sonic death monkey 