sonic death monkey

…αλλά φέτος το Sonic Death Monkey είναι σε περίεργη διάθεση. Άλλες φορές θα συζητούσαμε μέρες επί ημερών για το Synch και για διάφορα άλλα, αλλά τώρα μετά δυσκολίας μπορούμε να συζητήσουμε για το τι θα φάμε το βράδυ. Έχουμε αρχίσει να παίρνουμε και τα ξένα και, δυστυχώς, όχι για διακοπές. Οι υπόλοιποι βολοδέρνουμε στην παράδοξα βροχερή Αθήνα, ψάχνοντας δώρα για γάμους και αναζητώντας την ηρεμία μας.

Sorry Matt Elliott, έχεις και εσύ τα δίκια σου που πήρες την κιθάρα σου και ήρθες να παίξεις live στην Ελλάδα, μόνο και μόνο για να αντικρίσεις απέναντί σου κάτι τύπους που θέλουν να πηγαινοέρχονται όσο παίζεις και να μαλώνουν, είτε γιατί έχει πολύ φως στο χώρο, είτε γιατί δεν έρχει αρκετό. Εσύ όμως το έκανες το καθήκον σου και με το παραπάνω και μας χάρισες μια από εκείνες τις βραδιές που θα συζητούσαμε για καιρό (αν συζητούσαμε γενικώς). Παραδεχόμαστε όμως την ισότητα του indie κοινού με οποιαδήποτε άλλη μουσική φυλή σε καθυστέρηση και ενόχληση των υπολοίπων.

Sorry Matt Elliott, αλλα οι Alva Noto/Blixa Bargeld αποφάσισαν να μην μας τιμήσουν με την παρουσία τους φέτος. Το Sonic Death Monkey εκφράζει τη συμπαράσταση του στον αγαπητό μουσικόφιλο που έκοβε βόλτες στην Τεχνόπολη περιφέροντας την Einsturzende Neubauten μπλούζα του με περήφανη απογοήτευση. Δεν στενοχωρήθηκα και πολύ πάντως, καθώς το τριαντάλεπτο set του Fennesz ήταν ανεπανάληπτο.

Sorry Matt Elliott, αλλά για μια στιγμή δεν σε συμπαθούσα και τόσο, σκεπτόμενος ότι με έκανες να χάσω τους Fuck Buttons, που μου είπαν ότι ήταν πολύ ωραίοι και δεν τους είδα γιατί προτίμησα εσένα. Δεν μπορούσες να ζητήσεις από τους διοργανωτές να σε βάλουν την ίδια ώρα με τους Aethenor; Να μια μπάντα που δεν θα λυπόμουν να έχανα. Αδιάφοροι ημι-αυτοσχεδιασμοί, με έναν O’ Sullivan και έναν Noble να προσπαθούν να το διασκεδάσουν, έναν O’ Malley να αυνανίζεται σε wannabe Bailey-ικές κιθαρωδίες και έναν Garm που μάλλον ήρθε στην Ελλάδα μόνο για να μιλήσει με τον κύριο Παππά, καθώς στη σκηνή σίγουρα δεν έκανε τίποτα. Α, που και που, προσπαθούσαν να rock-άρουν κιόλας, για να ξεσηκώσουν το μίγμα drone-ο-avantgarde-ίζοντων και ulver-όφιλων οπαδών. Ρε φέρτε τους Head Control System και αφήστε τις μαλακίες. Ή έστω κάντε ένα reunion των Teeth Of Lions Rule The Divine.

Sorry Matt Elliott, αλλά για λίγο ξέχασα τις ευαισθησίες μου, αυτές που θα έψαχνα αργότερα μαζί σου, και έκατσα και είδα λίγο και την Peaches. Πάντα αρκετά αδιάφορη μουσικά, αλλά ομολογουμένως, αρκετά εντυπωσιακή live, έστω και με έναν ελαφρώς επιτηδευμένο «θα σας δείξω ότι έχω περισσότερα αρχίδια από εσάς» τρόπο. H κυρία Nisker ξέρει να κάνει το σόου της όμως, ξέρει να ξεσηκώνει τον κόσμο και να τον κάνει να χορεύει, ακόμα και όταν αποδεικνύεται γιά για τους ώμους μας. Εγώ δηλώνω συμπάθεια, αν και δεν πρόκειται να την ξανακούσω στη ζωή μου.

Sorry Matt Elliott, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία ούτε στους Get Well Soon που μου φάνηκαν λίγο νερόβραστοι και βαρετοί, ούτε στους No Profile, το garage των οποίων μου φάνηκε συμπαθές για δυο κομμάτια αλλά μετά από λίγο το βαρέθηκα. Ακόμα πιο sorry για το γεγονός ότι δεν κάθισα να δω και τους επόμενους, αλλά την επόμενη μέρα δούλευα και δεν είμαστε και 18 χρονών πια. Πάντως εκείνο το μισάωρο που κάτσαμε μετά στο τραπεζάκι και τα λέγαμε ήταν πολύ ωραίο.

Sorry Matt Elliott, αλλά το φετινό Synch δεν μπόρεσε παρά να μου αφήσει μια αίσθηση λίγο φτωχή. Ίσως γιατί μας είχαν καλομάθει τις προηγούμενες χρονιές και είχαμε ψηλές απαιτήσεις, ίσως γιατί οι συνθήκες δεν μας άφησαν να το ευχαριστηθούμε όσο θέλαμε. Διατηρούμε πάντως την σιγουριά ότι το ραντεβού μας θα ανανεωθεί και του χρόνου, εκτός και αν η φίλη οικονομική κρίση έχει άλλη άποψη.

Sorry Matt Elliott, που δεν έχουμε μιλήσει περισσότερο για μουσική τώρα τελευταία. Βγήκαν και πολλά ωραία πράγματα και δεν έχουμε προλάβει να τα πούμε όσο θα θέλαμε. Για μια περίοδο άκουγα συνέχεια νέους δίσκους από αγαπημένους των υπολοίπων του blog και τους απολάμβανα απίστευτα. Paul Weller, Dead Weather, Holy Fuck, Black Keys, έβγαλαν εξαιρετικότατους δίσκους τον τελευταίο καιρό. Θα σας τα πουν και οι υπόλοιποι αν ξεσαπισουν κάποια στιγμή υποθέτω.

Sorry Matt Elliott αλλά είχαμε και δυο ψιλοαπογοητεύσεις αυτές τις μέρες. Μια από τους LCD Soundsystem (αν και θέλω να το ξανακούσω) και μια από τους Hell Militia (τι να τα κάνουμε τα mid-tempo, εμείς θέλουμε χυμαδιό). Στην αντίπερα όχθη όμως μου άρεσε πάρα πολύ το «Dandelion» του Scott Tuma (συνθέτης με θορυβώδεις αλλά και μελωδικότατες μινιμαλιστικές τάσεις – μαγευτικό ως ατμόσφαιρα αλλά και ως συναίσθημα), η minimal electronica του «Opal Island» των Konntinent, αλλά και το heavy rock του «…Sun, Broken…» των Mugstar. Επίσης να κάνετε ό,τι μπορείτε για να ακούσετε το «What We Lose In The Fire We Gain In The Flood» των The Mynabirds. Επίσης, ακούγοντας, αυτές τις μέρες στο δρόμο το τελευταίο 65daysofstatic κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι υπερ-καταπληκτικό album, ξεσηκωτικό και ατμοσφαιρικό σχεδόν ταυτόχρονα.

Sorry Matt Elliott, αλλά κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σκάσω. Ελπίζω να ξυπνήσουμε στο άμεσο μέλλον. Αλλά έρχεται και το μουντιάλ και δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες.

Our die was cast in better days
But the compass points are all erased
And so we’re forced to drift for days
Looks like this ship is lost again

~ από KsDms στο 8 Ιουνίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized