Ray
Η εννιάχρονη Πόλλυ με κοίταξε με βλέμμα φοβισμένο καθώς της ζήτησα να μου πει την άσκηση. Καμία απάντηση από την εννιάχρονη. Μόνο εκείνο το φοβισμένο, παγωμένο βλέμμα σαν να της ζήτησα να αποκεφαλίσει την αγαπημένη της κούκλα. Τα φωνάζω καλικατζαράκια όταν μπαίνω μέσα στην τάξη και με φωνάζουν «Κυρία Καλικατζαρίνα» και γεμίζουν το κεφάλι μου με εκείνα τα παιδικά, άπειρης διάρκειας γέλια που εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ. Παγωμένη η Πόλλυ συνεχίζει να βυθίζεται στην σιωπή της. Συνεχίζω να την περιμένω.
Πριν από μερικούς μήνες μου είπε η μάνα της πως παίρνει χάπια γιατί την πιάνουν άγχη την μικρή και άρχισαν να της πέφτουν τα μαλλιά. Η Πόλλυ συνεχίζει να με κοιτάει παγωμένη. Πες μου αγάπη μου. Με κοιτάει. Της γνέφω ήρεμα. Και εκεί έρχεται η αποστομωτική απάντηση βουτηγμένη στην απελπισία: «Κι αν το πω λάθος;»
Είναι αλήθεια πως ζούμε σε έναν κόσμο σύμφωνα με του οποίου τους κανόνες υπάρχουν τα σωστά και τα λάθος και ένα ταπεινό ένστικτό μας σπρώχνει πάντα προς το σωστό. Όταν κατά τη διάρκεια της εξέτασης μιας τάξης των οποίων τα μέλη ήταν αρκετά μεγαλύτερα σε ηλικία από την Πόλλυ, έβαλα να παίζει χαμηλόφωνα Miles Davis και ξέχασα κατά λάθος το CD στο κασετόφωνο με αποτέλεσμα να το βρει μια άλλη (σωστή;) καθηγήτρια και να με ρωτήσει, μα τί κάνεις σε αυτή την τάξη, ένιωσα σαν να περνάω κάποιου είδους εξέταση και εγώ. Κατέφθασε όμως η αντίδραση των παιδιών κατά τη διάρκεια του μαθήματος για να με βάλει στη θέση μου, όταν με βλέμμα έκπληκτο, συνειδητοποίησαν και εξέφρασαν πόσο χαλαρωτικό είναι αυτό που ακούμε και τί είναι κυρία, πρώτη φορά μας βάζουν μουσική κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Φυσικά δεν ήξεραν τί ή ποιός ήταν ο Miles Davis (μια από τις μαθήτριές μου πιστεύει ακόμα πως ο μοναδικός Πόλεμος των Άστρων που υπάρχει είναι τηλεοπτική σειρά του Αντέννα). Τί σημασία έχει το κατά πόσο γνωρίζουν τί ακούνε. Ο ένας με παρότρυνε τις προάλλες να ακούσω Slipknot.
Γουστάρω να ακούω τις ιστορίες τους και πότε-πότε τους βάζω κι εγώ καμιά ιστορία δική μου να ακούνε στο κασετόφωνο, για jazz τόπους που μπορεί να μην γνωρίζουν, να μην έχουν επισκεφθεί ποτέ, να πιστεύουν πως δεν τους ενδιαφέρει ποτέ να αφήσουν τον μικρόκοσμό τους, τους γονείς τους που εμπιστεύονται τυφλά για να τους επισκεφθούν έστω και για λίγο. Ζητάνε άλλες ιστορίες να ακούσουν. Η θέση μου μάλλον είναι πως μπορώ να τους δώσω να ακούσουν πράγματα που ποτέ δεν ήξεραν πως θα ήθελαν να ακούσουν.
Με αφορμή τα γενέθλια του Miles Davis την εβδομάδα που κλείνει και την επετειακή έκδοση του Bitches Brew (ψαχτείτε), ξέθαψα και λίγο Ray Charles και τις διαφορές πολυτραγουδισμένες versions του I believe to my soul. Με το κλείσιμο της σχολικής χρονιάς, παίζουν οι πρώιμες δουλειές του Charles, όπως το Asentimental Blues και Alone in the city, μια ζωντανή εκτέλεση του Georgia on my mind και κάτι άλλα ξέμπαρκα όπως το soundtrack που πάντα συγκλονίζει του Twin Peaks.
Στη συγκεκριμένη εκτέλεση του Georgia on my mind βλέπεις τις ξεκάθαρες επιρροές του Charles στον Marvin Gaye, όπως και ο ίδιος ο Gaye είχε δηλώσει κάποτε. Οι πόλεις του κόσμου που τόσο εύκολα θα μπορούσαν να δονούνται εις την αιωνιότητα υπό τους ήχους του Inner City Blues είναι οι διάφορες Georgia του Charles. Εύκολα, έστω.
Σε αντίθεση με αρκετούς συναδέλφους του ο Ray Charles έχει μια αρκετά ταπεινή ζεστασιά στην απόδοση της μουσικής του. Ίσως λόγω της σωματικής ιδιαιτερότητάς του, να ήταν και στις αρχές τις καριέρας του και ο ποιό υποτιμημένος. Δεν είχε την ορμή του του Stevie Wonder ούτε απαραίτητα την γοητευτικότατη για μένα, «χυδαιότητα» κάποιων άλλων. Ο Redding ήταν πιο τραχύς στην έκφραση του πόνου ή του πόθου, της λαγνείας. Βέβαια ο βίος του Charles, του απέφερε 12 παιδιά από 9 διαφορετικές γυναίκες και μου είναι λίγο δύσκολο να φανταστώ πως συγκρατήθηκε και δεν έγινε μουσικά, ένας ακόμα James Brown.
Κατέφθασαν απειλητικά και τα καλοκαίρια του κόσμου και με έχει πιάσει και εκείνη η εποχιακή ανησυχία. Αλλά υπόσχομαι να είμαι φρόνιμη.
Georgia, no peace I find.
sonic death monkey 