Proud Mary and the rise of the Acid Queen
Θυμάμαι την Tina την ημέρα του γάμου της με τον Ike. Κρατούσε ένα μπουκέτο κατακόκκινα τριαντάφυλλα και λίγο πριν κάνει το βήμα μου είπε, «Πρέπει να το κάνω για να συνεχίσω να τραγουδάω. Δοκίμασες να τραγουδήσεις εκεί έξω χωρίς να σε πηδάει ο μάνατζέρ σου, τελευταία;». Τον γούσταρε όμως, του μεγάλωσε και τον γιό του από τον προηγούμενο γάμο του. Είναι δύσκολο να ροκάρεις χωρίς τον άντρα με τις επαφές, μου είχε πει. Ντρέπομαι που το λέω γιατί υπήρξαν άλλες πριν από μένα που το έκαναν. Κοίτα και την Aretha. Της πήρε πάρα πολύ καιρό και πάρα πολύ φτύσιμο για να φτάσει να ακούγεται έστω και λίγο στο ραδιόφωνο. Κι ακόμα τότε δεν είχε απογειωθεί η Aretha. Μα πόσο ψηλά θέλουν να φτάσουν αυτές οι γυναίκες, θυμάμαι είχα αναρωτηθεί. Η Nina είχε το γυναικείο κοινό της, πηδούσε και ένα ποσοστό του, μαλάκωνε και τους ανθρώπους γι’αυτό ήθελαν να την ακούν, έφερνε τα φράγκα δηλαδή στο μαγαζί. Η Etta είχε την φωνή που τράνταζε τοίχους. Αυτό θα πας να το δεις ακόμα κι αν είναι ατραξιόν σε τσίρκο. Μπα δεν τα βγάζεις πέρα μόνη σου σαν γυναίκα που τραγουδάς, αυτή την εποχή.
Όταν ο Ike άρχισε να την πλακώνει στο ξύλο ήταν λες και είχε βάλει κόλλα πάνω της. Έπρεπε όμως να βρει τον τρόπο να φύγει από το Τενεσί γιατί έπρεπε να επιβιώσει μουσικά. Είχα βρεθεί μπροστά σε έναν καβγά τους. Ο Ike φώναζε πως σκύλες σαν και του λόγου της δεν θα τα βγάλουν πέρα εκεί έξω και πως θα γυρίσει σε αυτόν με την ουρά στα σκέλια και θα την παρακαλάει να της γράψει τραγούδια. Η ίδια όμως ήταν τρομερή τραγουδοποιός και νομίζω πως για όποια αιτία και να αποφάσισε να τον παντρευτεί στην αρχή, έμαθε να τον αγαπάει και να τον θαυμάζει και να τον επαινεί με εκείνον τον τρομερό χορό της στο “Proud Mary”. Χαχα, που να ήξερε η Anna Mae πως χόρευε προς την ελευθερία της. Όταν ο Ike πέθανε, η Anna Mae έβγαλε μια δήλωση και είπε πως δεν είχε επαφές μαζί του εδώ και τριάντα χρόνια και πως δεν έχει να κάνει κανένα σχόλιο.
Μια αφόρητα ζεστή νύχτα στο Τενεσί, μοιραστήκαμε ένα τσιγάρο και μέσα στη ζάλη μας, πήρε εκείνο το σοβαρό ύφος της που παίρνει όταν μου μιλάει για την μουσική της και μου είπε, «Ξέρεις τι σημαίνει να καίγεσαι από την μελωδία; Να νιώθεις τον ρυθμό στο αίμα σου, να βράζει και να ξέρεις πως όταν είναι έτοιμο το μυαλό σου, η καρδιά σου και το σώμα σου θα το ξεράσουν. Ξέρεις τί είναι να σου λένε κάθε μέρα πως κορίτσι μου, βγάλε τα πόδια σου στην πίστα να τα δείξεις να χαρούν τα αρσενικά και από φωνή, ό,τι έχεις δώσε μας. Βέβαια, αν εγώ είχα μόνο πόδια να δείξω τότε δεν θα ήμουν μπροστά με τον Ike. Θα ήμουν πίσω, στα φωνητικά. Εξαρτάσαι τόσο πολύ από το κύκλωμα που αν μια μέρα το κύκλωμα αποφασίσει πως εσύ θα γίνεις πλύστρα από την μια μέρα στην άλλη, τότε εκείνο το πρωί είσαι η Anna Mae η πλύστρα και θα είσαι για πάντα.»
Δεν της έδωσα σημασία βέβαια. Γελούσα και της έλεγα έλα μωρέ Anna πολύ στα σοβαρά τα παίρνεις όλα.
Όταν χώρισαν με τον Ike και πήρε τον δρόμο της κι εγώ είχα μείνει ακόμα στο Τενεσί να φροντίζω τον γέρο πατέρα μου, την πετύχαινα συχνά στην τηλεόραση να κάνει εκείνο τον τρελό χορό και όταν οι άντρες από τις βολικές θέσεις τους την θαύμαζαν πλέον και δεν είχε τίποτα να φοβηθεί (βέβαια λίγοι ήταν αυτοί που την θαύμαζαν, απλά ήταν άνθρωποι-κλειδιά, αυτά τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ) και την λιγουρευόντουσαν, ένας από αυτούς κρατώντας ένα μικρόφωνο την ρώτησε που πιστεύει πως οφείλει την επιτυχία της αυτή του είπε πως η μουσική δεν έπαψε ποτέ να βράζει μέσα της και πως οι δυσκολίες ήταν τα μπαχαρικά στην κατσαρόλα της μουσικής που έβραζε μέσα της από τότε που ήταν μωρό στο Τενεσί.
sonic death monkey 