sonic death monkey

Δεν ξέρω αν έχουμε ξανασυζητήσει το θέμα free press. Αν όχι, κακώς, νομίζω ότι όλες οι in indie συζητήσεις οφείλουν να το περιέχουν. Γενικά έχουν γνωρίσει τεράστια άνθηση τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και νομίζω ότι είναι από τα λίγα πράγματα που έχουμε να παινευόμαστε, γιατί μπορεί να μην είναι χωρίς (μερικές φορές τρανταχτά) μειονεκτήματα, αλλά δεν είναι και το χάλι των αντίστοιχων Λονδρέζικων που το άγχος τους είναι αν θα βρουν την Winehouse σε νέες κομματιασμένες στάσεις. Από την άλλη βέβαια οι δικές μας έχουν άρθρα της Σώτης Τριανταφύλλου, οπότε κάποιος μπορεί να θεωρήσει το ματς ντερμπάκι.

Την Athens Voice τη συμπαθώ αρκετά. Αρκετά ώστε να την ψάχνω μερικές Πέμπτες. Ίσως να μην με εκφράζει ιδιαίτερα η οπτική της, αλλά διαβάζεται αρκετά ευχάριστα. Σήμερα, γυρίζοντας από τη δουλειά και αράζοντας στον καναπέ για μια-δυο ανάσες, πήρε το μάτι μου πεταμένη παραδίπλα την AV της προηγούμενης βδομάδας που δεν είχα διαβάσει καθόλου. Αρχίζω να την ξεφυλλίζω και ξεκινάω να αναρωτιέμαι πόσο στραβά μπορεί να πάνε μερικές φορές τα πράγματα. Γράφει λοιπόν στη στήλη της η κυρία Μανίνα, για όλους αυτούς τους high on life τύπους που δεν μας αφήνουν να μιζεριάσουμε με την ησυχία μας. Και τι διαλέγει να φέρει ως παράδειγμα; Τις τηλεφωνικές πωλήσεις τραπεζών. Καθώς ως γνωστών οι άνθρωποι που δουλεύουν σε τηλεφωνικές πωλήσεις είναι οι πιο ευτυχισμένοι στον κόσμο, γουστάρουν τη δουλειά τους, ζούνε το όνειρο ρε παιδάκι μου και γι’ αυτό μας πρήζουν ανηλεώς, όχι γιατί παλεύουν για μερικά κωλοευρώ, μα τι λέτε τώρα, δουλεύουν όταν βαριούνται τα high στέκια του Κεραμεικού. Ας ήμεθα και λίγο συντονισμένοι με τον υπολοιπο κόσμο φίλτατοι, γιατί γενικά δεν πάμε και πολύ καλά.

Το ακόμα καλύτερο όμως ήρθε λίγο παρακάτω. Γράφει λοιπόν ο κ. Ξανθάκης για την ανακάλυψη/αποκάλυψη της μουσικής των Χαϊνηδων σε ένα live τους, αφού έχει καταφέρει στο αρθράκι να ρίξει μέσα και τον «Πρωινό Καφέ» με ειρωνική αναφορά για να δείξουμε και πόσο αντικομφορμιστές είμαστε: «Το τρίτο τεστ (που πέρασε η μουσική των Xαίνηδων) είναι εκείνο του Leonard Cohen…Υπήρξε μια στιγμή της συναυλίας που με αναστάτωσε σφόδρα. Τραγουδούσε ο Cohen το «Famous Blue Raincoat» και άρχισε από πίσω μου να τον σιγοντάρει μια πιτσιρίκα. Όπως την άκουγα, τη φανταζόμουν σαν ένα πλάσμα καταπληκτικό και υπέροχο. Γύρισα, την είδα και αντίκρισα εμπρός μου μια κοπελίτσα ολίγον χοντρούλα και ασχημούλα. Σκέφτηκα ότι αυτή είναι η μαγεία του σπουδαίου καλλιτέχνη, ότι μπορεί να μεταμορφώνει όλους εμάς τους μέτριους και συνθισμένους σε παραδείσια πτηνά». Αφού λοιπόν εδώ ο καλλιτέχνης/συγγραφέας εξάντλησε τον ποιητικό οίστρο και πάλι καλά που δεν ζήτησε από την πατσαβούρα που χε πίσω του να του ζητήσει συγνώμη που δεν ήταν καμιά θεογκόμενα ώστε να μεταμορφωθεί σε κάτι υπερβατικό ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Πέρα από το ότι εμείς δεν είμαστε μέτριοι, ούτε συνηθισμένοι, νομίζω ότι φίλος έχεις καταλάβει κάτι λάθος για το θέμα μουσική. Αμα περιμένεις ότι η καλύτερη λειτουργία της μουσικής είναι να κάνει τον υπόλοιπο κόσμο πιο «ομορφο» (και να τον λεπταίνει κιόλας! τύφλα να χουν τα ΠΡΙΝΟΥ), μαλλον το χασες το παιχνίδι. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τα «Εφτά Ποτάμια» οι Χαίνηδες δεν τα έγραψαν για να μεταμορφώσουν τις παντόφλες σε γκομενάρες, όσο και αν το επιθυμούσε ο φίλτάτος Ξανθάκης. Τέλος πάντων, μένει να δούμε τι θα συναντήσουμε στις επόμενες δέκα σελίδες που θα διαβάσουμε.

Προχθές καθώς ξυπνούσα το πρώι, άκουσα μια ωραιότατη διασκευή στο «Gimme Shelter» (δεν ξέρω από ποιον) και θυμήθηκα μια σύντομη συζήτηση γύρω από την εκτέλεσή του στο τελευταίο Hall Of Fame live (αρκετά αστείο θέαμα με τον Jagger να μην έχει καταλάβει ακόμα ότι πέθανε και την Fergie να αποκαλύπτει την rock πλευρά της – ωραία φωνή δε λέω, αλλά γιατί πρέπει όλες ανεξαιρέτως οι γκομενοποπ τραγουδίστριες να προσπαθούν σε κάποια φάση να δείξουν πόσο rock n roll είναι;). Οι Rolling Stones ποτέ δεν μου άρεσαν, δε ντρέπομαι ιδιαίτερα να το πω. Μαζί με τους Beatles είναι δυο από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα του γιατί τα 60ς δεν τα πήγαινα και πάρα πολύ. Όμως το «Gimme Shelter» είναι πανέμορφο τραγούδι, αρκούντως ξεσηκωτικό και αρκετά πολυδιασκευασμένο ώστε να δικαιολογήσει αναζητήσεις από μέρους μας. Κάπως έτσι ανακαλύψαμε εκτελέσεις από τον Justin Sullivan και τους Hawkwind, μέχρι τη Joss Stone, τους Turbonegro και τους High Fidelity-κούς Mitch Ryder and The Detroit Wheels. Προσωπική αγαπημένη μια κακοηχογραφημένη αλλά επικότατη live εκτέλεση των New Model Army και το καραχυμαδιό των Hellacopters.

Και επειδή είμαστε καλά παιδιά και μας αρέσει να μοιραζόμαστε πράγματα, εδώ σας έχουμε

~ από KsDms στο 21 Απριλίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized