sonic death monkey

Δυο τύποι κάθονται σε ένα δωμάτιο μια Παρασκευή βράδυ. Πριν φτάσουν σε αυτό το δωμάτιο, πέρασαν από τα καθιερωμένα μέρη που βρίσκονται πολλοί από τους υπόλοιπους τύπους τις Παρασκευές βράδια, αλλά τελικά η ιδέα του δωματίου φάνηκε προτιμητέα. Από την υπόλοιπη τετράδα, ο ένας εξασκεί τις αθλητικές του ικανότητες και ελπίζουμε ότι νικάει για μια φορά, ενώ η άλλη επιστρέφει από μια ακόμα προσπάθεια να μάθει σε πιτσιρίκια που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι το τι θα κάνουν την Παρασκευή το βράδυ, τη μαγεία της αγγλικής γλώσσας.

Οι δύο τύποι αυτοί λοιπόν κάθονται και μιλάνε για μουσική. Μπόλικη ώρα. Κάθονται και κοιτάνε τις νέες αγορές, χαζεύουν τα εφτάρια που πιθανότατα δεν θα ακουστούν πάνω από δυο φορές, διαφωνούν για την αξία των Burial Hex, ο ένας ζηλεύει τον άλλο που βρήκε το A Forest Of Stars σε βινύλιο, εκστασιάζονται με το καινούριο album των Howling Wind και ψιλοχαζεύουν με τη συνεργασία Spyweirdos και Φλώρου Φλωρίδη και ξαναθυμούνται εκείνη την κυκλοφορία των Piano Magic που είχαν βρει και οι δυο σε προσφορά στο Metropolis. Η συζήτηση για τη μουσική ρέει χωρίς πολύ προσπάθεια. Πάντα το ίδιο συνέβαινε υποθέτω, ποτέ δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια αυτή η ομάδα ανθρώπων για να περάσει αρκετές ώρες μιλώντας για μουσική. Υπάρχουν και πολλά άλλα στο μυαλό τους πέρα από αυτή, άλλα σαφώς σοβαρότερα, αλλά αυτά μπαίνουν για λίγο στον πάγο. Ή ίσως όχι ακριβώς στον πάγο, μια καλύτερη έκφραση είναι μάλλον ότι φιλτράρονται μέσω της συγκεκριμένης συζήτησης. Έτσι υπάρχει μια μικρή έστω χαλάρωση και επεξεργασία των καθημερινών δεδομένων. Αυτό δεν γίνεται μόνο όταν δυο ή και παραπάνω τύποι μαζί, εκείνο το album των Howling Wind πιθανότατα θα μπει ως υπόβαθρο και σε άλλες πιο μοναχικές, πιο προβληματισμένες στιγμές. Και οι Burial Hex παραμένουν ελαφρώς βαρετοί.

Κάνα τρίωρο μετά, ο ένας από τους δυο τύπους κάθεται μέσα στο μετρό με το «Incoercible» των aAirial στα ακουστικά του. Είναι ωραίο το μετρό στα μεταμεσονύκτια δρομολόγιά του τις Παρασκευές και τα Σάββατα. Ο συγκεκριμένος τύπος απολαμβάνει την παρατήρηση των ανθρώπων τριγύρω του όταν δεν βαριέται ή όταν βαριέται υπερβολικά. Σε αυτά τα μεταμεσονύκτια δρομολόγια παρατηρούνται διαφορετικές ομάδες ανθρώπων, οι οποίες δεν παρουσιάζουν ξεχωριστά ιδιαίτερο ενδιαφέρον (οι τύποι που επιστρέφουν ή πηγαίνουν, μερικοί που γυρίζουν από τη δουλειά τους, γκομενάκια θηλυκού και αρσενικού γένους που έχουν φορέσει τα καλά τους για την καθιερωμένη παρασκευιάτικη έξοδο, τελειωμένοι που έχουν γίνει ένα με το πάτωμα και άλλα τέτοια), αλλά ως σύνολο αποτελούν ένα περίεργο puzzle που μοιάζει καθηλωτικό στην παρακολούθησή του. Εκείνες τις στιγμές που θέλεις να κάνεις ένα διάλειμμα από το βιβλίο σου δηλαδή. Κατά τη διαδρομή, το «Incoercible» τελειώνει και τη θέση του παίρνει «15 levels of magnification» της Neotropic. Ενδιάμεσα οι ταξιτζήδες αυτό το βράδυ επιμένουν σε KissFM beats με grunge-ικά περάσματα. Έχουν και αυτά το ενδιαφέρον τους, όταν χαζεύεις τους δρόμους απέξω.

Και κάπως έτσι η ώρα φτάνει στο παρόν. Ο καθένας από τους τέσσερεις είτε είναι στο κρεβάτι του είτε ετοιμάζεται να πάει σε αυτό. Με ή χωρίς μουσική. Ο τύπος που γύρισε με το μετρό θα κάτσει λίγο να επιλέξει τη μουσική του πριν παραδοθεί στο κρεβάτι και στα μπερδεμένα σκεπάσματά του. Μέχρι την επόμενη μέρα και μια καινούρια συζήτηση για τη μουσική και τις εκάστοτε εκφάνσεις της. Και αν όλα πάνε καλα, θα καταφέρουν να βγάλουν μια άκρη από το κουβάρι που έχει γίνει το παρόν τους. Προς το παρόν μένει η απόλαυση του επικείμενου ύπνου και τα υπόλοιπα αφήνονται να πάρουν τη σειρά τους.

~ από KsDms στο 17 Απριλίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized