yet another perfect day
Μπορεί να γινόμαστε κουραστικά και γερογκρινιάρικα επαναλαμβανόμενοι που το λέμε συνέχεια αλλά η αλήθεια παραμένει ότι μεγαλώνουμε επικίνδυνα. Βέβαια, πιστεύω πραγματικά ότι περίπου το 99,9% των ανθρώπων τα λέει αυτά όταν πλησιάζει σε «ξεχωριστές» ηλικίες. Πέρα από τις ιδέες στο κεφάλι μας όμως, έχουν αρχίσει να υπάρχουν και έμπρακτες αποδείξεις. Σκεφτόμουν σήμερα το πρωί γυρίζοντας σπίτι, περπατώντας δίπλα σε ανθρώπους που τέλειωναν κιόλας τα ψώνια τους από τη σαββατιάτικη λαϊκή, ότι είχε περάσει πραγματικά πολύς καιρός από την τελευταία φορά που γυρίζα σπίτι αφού είχε ξεμυτίσει ο ήλιος. Οι αποδείξεις που λέγαμε παραπάνω φυσικά είναι ότι παρόλο που σήμερα ολόκληρη μέρα απλά σαπίζω σε οριζόντιες και καθιστές στάσεις, ακόμα νιώθω αρκετή κούραση από τη χθεσινή βραδιά. Οση κούραση και να νιώθω αυτή τη στιγμή, η χθεσινή βραδιά το άξιζε.
Δεν έχω ψευδαισθήσεις σημασίας και μεγαλείου, ξέρω ότι όσες φορές έχει παρουσιαστεί η ευκαιρία να μαζευτούμε να παίξουμε μουσική, εμείς το έχουμε ευχαριστηθεί πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους θαμώνες. Δεν νομίζω ότι η χθεσινή παρουσία στο Σπιρτόκουτο ήταν εξαίρεση. Ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά τον φίλτατο Νίκο για την πρόσκληση (και τα κεράσματα) και ζητούμε συγγνώμη από όσους πιθανόν απογοητεύσαμε με τις επιλογές μας. Αλλά το σημαντικό παιδιά είναι ότι το διασκεδάσαμε εμείς. Απολαμβάνω τις στιγμές που μοιραζόμαστε τις μουσικές μας και εκείνες οι νυσταγμένες στιγμές προς το τέλος όπου καθόμασταν μόνοι μας και ακούγαμε μουσική ήταν από αυτές που συμπεριλαμβάνονται σε προπόσεις για τις στιγμές που ζούμε (ψηλέ)! Παραδόξως (γιατί δεν θα το περίμενα από τον εαυτό μου σε άλλη περίπτωση) είχε και συνέχεια η βραδιά σε σπιτικούς καναπέδες και με Burial-ικά βινύλια (και λίγα ροχαλητά). Ωραία περνάμε τελικά, και ας νιώθω ακόμα τα κόκκαλά μου να πονάνε τώρα. Δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί με την βοήθεια μιας κουβέρτας.
Μουσικά νέα δεν υπάρχουν ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες. Έχω μερικούς νέους δίσκους που περιμένουν να ακουστούν και 2 τεύχη του Wire (μια ευγενική προσφορά του αφεντικού) που πιθανότατα θα προσθέσουν και άλλους δίσκους στη λίστα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τις 3-4 τελευταίες μέρες είτε δεν ήμουν πολύ στο σπίτι, είτε δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη για μουσική και προτιμούσα να σαπίζω μπροστά στην τηλεόραση (οποία κατάρρευση του intellectual ελιτισμού μας). Όμως πήγαμε σινεμά μετά από πολύ πολύ καιρό (και νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που η ολομέλεια του Sonic Death Monkey πήγε εκδρομή στο σινεμά), είδαμε τα «4 μαύρα κουστούμια», θυμηθήκαμε γιατι αγαπάμε τον Χαραλαμπίδη και τον Ζουγανέλη και, προσωπικά, η καρδούλα μου σκίρτησε λίγο με τη μουσική της ταινίας. Μέχρι και η υπερ-προβλεψιμότητα του «Knockin’ on heaven’s door» έμοιαζε μαγευτική. Δεν θα δηλώσω οπαδός του Dylan σε καμιά περίπτωση αλλά αγαπώντας τυχαίους άλλους ρομαντικούς τροβαδούρος, οφείλω να του βγάλω το καπέλο και να τον ευχαριστήσω για τα παιδιά που δημιούργησε. Γι’ αυτο τιμήθηκε και το «One more cup of coffee for the road» εχτές, έστω και διασκευασμένο από τους White Stripes.
Επίσης το Sonic Death Monkey ευχαριστεί φίλους και γνωστούς που ανταποκρίθηκαν σε προσκλήσεις και παροτρύνσεις, μοιράστηκαν μπύρες, τζιν, σόδες και άστοχες μουσικές επιλογές και μας έκαναν παρέα. Την επόμενη φορά υποσχόμαστε περισσότερο black metal.
sonic death monkey 