trois couleurs
Σιγά σιγά το 2010 εξελίσσεται σε υπερ-εκπληκτική χρονιά μουσικά και κάθε μέρα παίρνει το μάτι μου νέα για μια νέα φετινή κυκλοφορία που θέλουμε να ακούσουμε εναγωνίως. Μήνας Μάρτιος λοιπόν και τι έχουμε μέχρι στιγμής;
Έχουμε το «Leftover Love» των Recue. Το Λευκό της παρέας. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα ερωτευμένως με το minimal techno. Ή και με το techno εδώ που τα λέμε. Όμως πολλές φορές εκεί που το minimal techno συναντά το idm, έχουμε στιγμές υπέροχα πάραξενης ομορφιάς. Το «Leftover Love» είναι ακόμα περισσότερα πράγματα. Είναι ισόποσα ιδιότροπο και χορευτικό, glitchy και ατμοσφαιρικό («Perdition City»-ικά ατμοσφαιρικό), ταιριάζει και στο club σας και στο σαλόνι σας και στην κρεβατοκάμαρά σας και όπου αλλού θέλετε. Και σπάει και τη σιωπή του στο ομορφότατο «Morning Dew» με την συμμετοχή της Jolea (της οποίας το ep «Ghostly Figures» κυκλοφορεί επίσης τωρα). Το «Leftover Love» κυκλοφορεί σε μια αγαπησιάρικη κασσέτα που μπορείτε να αγοράσετε από το http://www.audiobaum.com και να υποστηρίξετε έτσι άλλη μια ανεξάρτητη εταιρεία που κάνει απίστευτη δουλειά.
Το δεύτερο του μήνα μας είναι το «Draumalandid» του Valgeir Sigurdsson, το «Ekvilibrium» του οποίου είχαμε αγαπήσει το 2007. Για χάρη της συμμετρίας αυτό είναι το Γαλάζιο της παρέας. Γνωστότατος παραγωγός και μηχανικός ήχου ο Sigurdsson (μια ματιά στο βιογραφικό του θα σας πείσει και με το παραπάνω) και από μια χώρα που, όσο και αν μερικές φορές δεν μας αρέσει το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω της, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η μουσική μας χωρίς αυτή θα ήταν πολύ, πολύ φτωχότερη. Για μια ακόμα φορά ο φίλος Valgeir δείχνει ότι συνθετικά είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) ικανός με τις μηχανικοηχητικές ικανότητές του. Εγώ θα την πω την αμαρτία μου και θα δηλώσω ότι βάζω τη συγκεκριμένη κυκλοφορία εκεί ψηλά μαζί με τις αντίστοιχες του Erik Enocksson. Συνθέτες που έχουν κατανοήσει πλήρως την ομορφιά της απλότητας και που δεν ξέρω αν θα έκαναν περήφανο τον Arvo Part, αλλά σίγουρα θα τον έκαναν να χαμογελάσει.
Για τη θέση του Κόκκινου, έχουμε το «Écailles de Lune» το φρεσκότατο album των Alcest. Μουσική που δεν είναι black metal από black metal-άδες για μη black metal-άδες. Ακόμα διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για τη μίξη shoegaze και post black metal ηχοτοπίων αλλά δίσκοι σαν και τούτο με κάνουν να τις ξεχνάω σχετικά εύκολα. Θα ξεκινήσει σίγουρα μια μεγάλη συζήτηση για το αν είναι καλύτερο από το «Souvenirs D’ Une Autre Monde», για το αν πλέον ξεπουλήθηκε εντελώς το black metal μας και για το αν η μουσική τους είναι για γκομενάκια που περιμένουν το καινούριo Anathema, αλλά να σας πω ένα μυστικό; Με όλες αυτές τις συζητήσεις χάνουμε πολύτιμο χρόνο, στον οποίο θα μπορούσαμε να ακούμε το album. Θα σας πω και άλλο ένα μυστικό. O Neige συνεχίζει να το έχει μέσα του και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.
Κάποια στιγμή όταν βρούμε όρεξη θα μιλήσουμε και για το καινούριο της Joanna Newsom, αλλά η σειρά του είναι να έρθει μια άλλη μέρα. Το μόνο που θα πούμε είναι ότι οι Bush-ικές επιρροές καλά κρατούν στις ανεξάρτητες κορασίδες singers/songwriters. Επίσης θα σας προτείνουμε να ακούσετε το «Tensions» το live album που είχαν κυκλοφορήσει πριν μερικά χρόνια οι Perlonex σε συνεργασία με τον Keith Rowe και τον Charlemagne Palestine. Κρύβει πολλά πράγματα. Και κάπως έτσι η άνοιξη ακόμα παλεύει να μπει.
sonic death monkey 