pop, girls, etc.
Αυτό θα ήταν ένα post για την pop και τις συζητήσεις που κάνουμε γι’ αυτή, για τον Jay Z και για το αν το «Empire State Of Mind» είναι ωραίο τραγούδι, για το αν όλοι έχουμε ανάγκη τις cheesy στιγμές μας, για τη Lady Gaga και την Madonna, αλλά κυρίως για το «Lights» της Ellie Goulding, μιας αγγλίδας πιτσιρίκας (οι μουσικοί που μας αρέσουν έχουν αρχίσει να είναι μικρότεροι από εμάς και αυτό είναι κάπως καταθλιπτικό), η οποία κατάφερε να βγάλει τον πιο ωραίο pop δίσκο που έχω ακούσει τελευταία και ίσως τον πιο κολλητικό από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το «Sweet Injections» της Bertine Zetlitz. Μάλλον δεν είναι όμως για τίποτα από αυτά. Εντάξει, θα περιέχει μια παρότρυνση να ακούσετε το «Lights» και να σηκωθείτε να χορέψετε μόνοι στο σαλόνι σας αλλά δεν θα το αναλύσουμε και πάρα πολύ.
Καλή άνοιξη λέει ο κόσμος; Φέτος όχι και τόσο πολύ φαίνεται. Να χαιρόμαστε και τα νέα μας μέτρα που θα οδηγήσουν την πατρίδα σε νέες ένδοξες μέρες ευημερίας, πλούτου και καλοπέρασης. Η απόδοση για το πότε οι περικοπές που ανακοινώθηκαν στο δημόσιο θα φτάσουν και στον ιδιωτικό τομέα δεν δίνονται ούτε από το πιο απελπισμένο για πελάτες γραφείο στοιχημάτων. Η ρουτίνα εξαιρετική όμως. Θα σας πω ένα μυστικό. Άμα φτάνεις να μιλάς ακόμα για δουλειά όταν έχεις τελειώσει πριν 5 ώρες, κάτι έχει πάει πολύ στραβά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχεις και τους Darkthrone που ξύπνησαν ξαφνικά και έβαλαν σαν στόχο της ζωής τους να γυρίσουν πίσω στο χρόνο και να συμμετέχουν σε συλλογή της Neat Records. Δε γαμιέται, χαβαλέ κάνουν και αυτοί και μάλλον έχουν πιάσει το νόημα. Μαλάκες είναι να κάθονται να αγχώνονται σαν και μας; Έχουμε και τους Wolf People να πηγαίνουν ακόμα πιο πίσω και να μας θυμίζουν γιατί αγαπούσαμε παράφορα τους πρώιμους King Crimson. Τελικά μάλλον κανένας δεν θέλει να ζει στα 10s. Και γιατί να θέλει άλλωστε; Σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί, οικονομικές κρίσεις και οι Immortal να μη λένε να βγάλουν κάνα καλό album. Προφανώς και το τρίτο είναι το χειρότερο όλων. Τουλάχιστον φήμες λένε ότι φέτος θα βγει το καινούριο Solefald, οπότε έχουμε σε κάτι να ελπίζουμε. Το να ελπίζουμε ότι θα πάρουμε αύξηση έτσι και αλλιώς είναι πιο επιστημονική φαντασία και από τα spin-offs του Battlestar Galactica.
To γεγονός δε ότι συνηθίζουμε σε μια κατάσταση ημι-μόνιμης αφραγκιάς είναι ακόμα απολαυστικότερο. Φτώχια, λατέρνα και φιλότιμο και καμιά black metal προσφορά στο ebay. Ας είναι καλά και η Experimedia (www.experimedia.net) που κάνει καμιά έκπτωση ώστε να μην αισθανόμαστε εντελώς άσχημα όταν ξοδεύουμε τα λεφτά μας. Ελπίζω να περισσέψει κάνα φράγκο, να πάρω επιτέλους και το «Malevolent Grain». Τουλάχιστον το πήραμε απόφαση και δεν θα ξοδεύουμε τα λεφτά μας σε συναυλίες. Ανέκαθεν ένιωθα περισσότερο studio μπάντα, άρα πλέον μπορούμε να αφιερωθούμε περισσότερο στα διάφορα projects μας. Καλύτερα μπύρες και «Λεξομαχίες» παρά στριμωξίδι και ανούσια post-rock support. Αυτές τις μέρες στις διαδρομές παίζει πολύ το Bike For Three και έχω να πω ότι ξανασυνειδητοποιω πόσο ιδιοφυιές είναι. Γεια σου ρε Buck 65 που τα λες μια χαρά.
Κλείνει και το BBC Radio 6 λένε δω απο κάτω. Και τώρα τι θα ακούμε τα πρωινά της Κυριακής μαζί με τη μαρμελάδα μας; Μια μέρα είχαμε να ξυπνήσουμε χαλαρά και να είμαστε άνετα και θα μας την καταστρέψουν και αυτοί. Καλά τους έκραζε ο Peel στο βιβλίο του. Μάλλον θα πρέπει να κάτσουμε να ξαναδούμε το «The Boat That Rocked» να πάρουμε ιδέες για το τι πρέπει να κάνουμε. Άκουγα και τις προάλλες στο ραδιόφωνο για ραδιοφωνικό σταθμό Γαύδου. Το Sonic Death Monkey στηρίζει και δίνει γραμμή στους 10 αναγνώστες του. Κάτι σαν τις παρατάξεις στα συλλαλητήρια δηλαδή. Ζεσταίνει και ο καιρός ρε γαμώτο και δεν θα μπορούμε σε λίγο να τυλιγόμαστε με τις κουβέρτες μας. Πώς σκατά θα κρυφτούμε από τον κόσμο άμα μας παίρνουν και τις κουβέρτες μας;
Ίσως θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε από το γερο-Mulatu που πάλι βγάζει δίσκο και απλά να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερο, όσο μπορούμε καλύτερα. Να σημειώσουμε να δούμε το «Crazy Heart», να ξανακούσουμε το soundtrack του «The Limits Of Control» και να εξαφανιστούμε στην ψυχεδέλεια του ομώνυμου των Voice Of The Seven Thunders. Αυτή την εποχή ξαναδιαβάζουμε το «Fierce Invalids…» του Robbins και ζηλεύουμε με όλη μας την ψυχή τον Switters. Μήπως τελικά έπρεπε να έχουμε γίνει πράκτορες της CIA; Μήπως κάτι πήγε στραβά στο μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού στο σχολείο; Μήπως η Μενεγάκη δεν χώρισε από το Λάτσιο και όλα αυτά είναι μια πλεκτάνη των πολυεθνικών και των Εβραίων; Είναι αλήθεια ότι στην επόμενη Eurovision θα έχουμε guest appearance από τους Profanatica, μια που οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να υπονομεύσουν το σύστημα από μέσα; Μήπως τελικά έπρεπε να έχουμε γράψει Καζαμία στο Sonic Death Monkey;
Αυτά και άλλα πολλά στο επόμενο επεισόδιο. Ακολουθεί μουσική βραδιά με ραδιόφωνο και όνειρα. Μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι τουλάχιστον. Μετά δεν έχουμε πολλές επιλογές, αλλά μέχρι τότε μπορούμε να φανταζόμαστε ότι είμαστε όπου θέλουμε. Είναι σχετικά εύκολο άλλωστε. Το δύσκολο είναι να σηκωθούμε από τον καναπέ για να φτάσουμε μέχρι το κρεβάτι.
sonic death monkey 