Belus’ Tod
Ούτε καν θα περιγράψω την κατάσταση του σημερινού black metal για να προλογίσω το κυρίως θέμα. Αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα στο οποίο τελικά πάντα θα βαριέμαι να επεκταθώ γραπτώς. Δεν θα προσπεράσω έτσι στα γρήγορα όμως και μια κάποια εφηβική αναπόληση. Δεν υπήρξαμε tape traders διότι δεν είχαμε κάποια σοβαρή ηλικία το 1989, αλλά η πρώτη μας επαφή με τη μουσική δεν ήταν το mp3, ήταν η κασσέτα. Και σε κασσέτα τότε, νέος, περπατώντας ανάμεσα στα -ξαφνικά ψυχρά και χιονισμένα- δέντρα του προαυλίου χώρου ενός σχολείου των ΒΟΡΕΙΩΝ προαστίων, άκουγα στο μαγευτικό μου μωβ walkman το «Ragnarok – A New Beginning». Επειδή τα διαλείμματα ήταν μικρά, προσπερνούσα συχνά το «Havamal». Εδώ ακολουθούν δύο γεμάτες παράγραφοι για «σκληρή ροκ και περιθωριοποίηση». Όταν ήμουν μαθητής λοιπόν, στο σχολείο οι κόντρες ήταν οι πλέον προβλέψιμες και βαρετές, αφού από το «αγόρι-κορίτσι» περάσαμε στο «παναθηναικός-ολυμπιακός» και αργότερα στο «έλληνας-αλλοδαπός» με μια αχνή, πρώιμη και αγνή αριστεροδεξιά εσάνς. Κόντρα για Mayhem-ικούς και Burzum-ικούς δεν είχαμε όμως, και αυτό ήταν κακό, γιατί έπρεπε να στήνω θεωρητικές συζητήσεις και να ρίχνω επιχειρήματα στο τραπέζι. Χρόνια χωρίς ίντερνετ, μαθαίναμε τις κυκλοφορίες που μας ενδιέφεραν από περιγραφές παλαιότερων και κάποια δισκοπωλεία. Αυτό που με κέρδιζε τότε στα demos των Burzum ήταν αυτό ακριβώς που περιγράφει ο ίδιος ο Vikernes στο «Until the Light Takes Us», την θέλησή του δηλαδή να ηχογραφεί με τον πλήρως μη ενδεικνυόμενο εξοπλισμό. Αυτός ο ήχος ξυπνούσε κάποια πράγματα μέσα μου που δεν μπορούσα να προσδιορίσω έτσι απλά, αλλά σίγουρα του έδινα να καταλάβει. Πίστευα πως ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ ήχος που πρέπει να ακούγεται μια κιθάρα είναι όπως «μπαίνει» κάπου στο τρίτο λεπτό του «Det Som Engang Var». Και καθόμουν εκεί στα σκαλιά και μία ragnarok, μια det som. Ωραία τα περνούσα, και όταν ήρθε ο μοναδικός «τέτοιος» παλαιότερος του σχολείου, μου έβαλε το «Ηlidskjalf», και μου το παρουσίασε ως το πιο πρόσφατο album των Burzum, και είναι έτσι διότι μόνο τέτοια όργανα του επιτρέπουν να έχει στη φυλακή, σκιάχτηκα πως δεν είχα πια να περιμένω τίποτα νέο από τον Vikernes. Άσε που σοκαρίστηκα και από τα synths, τιναφταταπράγματα. Είναι και εκείνη η παιδικονεανική αίσθηση πως αν η x κοπέλα που μας αρέσει τα φτιάξει με τον ψ τύπο που δεν μας αρέσει, θα παντρευτούν, θα κάνουν τα καλύτερα αεροναυπηγικά γαμήσια που φαντάστηκε ποτέ ο De Sade και θα μείνουν μαζί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ και πάει η ευκαιρία μας. Έτσι και για τον Vikernes περίπου, φανταζόμουν πως θα μείνει για ΠΑΝΤΑ μέσα, και πως όταν βγει θα είναι ένας μετανοημένος πολίτης, που κάθε σάββατο βράδυ θα βλέπει τον αντίστοιχο σπύρο παπαδόπουλο να τον γλεντάει με ανάθεση με γνήσια βουκολική Buen-ική, και να γαμάει με πιτζάμα και παντόφλες την κάποια γυναίκα του κάθε κυριακή πρωί «που τα παιδιά έχουν πάει έξω για ρούνους». Αν μη τι άλλο πιθανότερο ενδεχόμενο από το παρανοϊκό πως θα σκότωνε Και τον Snorre άμα με το καλό έβγαινε.
Και ο καιρός περνούσε (πράγμα που συνεχίζει να κάνει), και αραιά και που τον ακούγαμε να δίνει κάποιες υποψίες συνεντεύξεων, κατά τις οποίες είχε έτοιμα κομμάτια στο κεφάλι του και Όταν έβγαινε θα τα ηχογραφούσε. Απέξω πάλι, συζητήσεις συζητήσεων, μια ζωή ολόκληρη έφαγα να ακούω μαλακίες για τα γεγονότα του ’93, για «τον φασίστα τον μπούρτσουμ», από ανθρώπους που ουδέποτε ένιωσαν τι κατάφερε ο τύπος με τα albums που έκανε, που ποτέ δεν είδαν πέρα από τις επιφυλλίδες του -ξεκάθαρα pop- πια ονόματός του. Η νούμερο ένα προσωπολατρεία του black metal βρήκε δεκάδες προσωπολάτρες να τον αγιάσουν, είτε επρόκειτο για ιδεολογικούς συμπορευτές (θα είχα περιέργεια βέβαια να γνωρίσω και δεύτερο τόσο αντιφατικό άνθρωπο), είτε για γκόμενες, είτε για λοιπούς τζερτζελέδες. Πιο αστεία κατηγορία -όπως πάντα- οι Ηθικοί Κατήγοροι. Δεν θα επεκταθώ διότι δεν υπάρχει χώρος για όλους αυτούς, ούτε θα βγάλω ένα απόφθεγμα για το τι κατάφερε ο Varg Vikernes με τα albums του. Δεν χρειάζονται να γίνονται όλα μεγαλεπίβολα και επιβλητικά στη ζωή μας, και άμα έρθει ακριβώς εδώ κάποιος αναγνώστης να μου πει «ούτε οι παπαριές που γράφεις τόση ώρα χρειάζονται στα αλήθεια», θα του σφίξω το χέρι και θα τον συμπαθήσω ίσως, αλλά θα συνεχίσω ακριβώς επειδή είναι Τρίτη μεσημέρι και θέλω να μιλήσω λίγο για τον Μπέλο.
Ο Vikernes αποφυλακίζεται και δηλώνει πως το νέο του album θα είναι έτοιμο το συντομότερο δυνατόν, και δεν λέει ψέματα. Μας δείχνει το εξώφυλλο, και αλλάζει τον τίτλο του album του από «The White God» σε «Belus» επειδή μάλλον του έπρηξαν λίγο οι όσοι περίμεναν και Ήθελαν τον Vikernes να έχει αποκυρήξει την ακροδεξιά (με πιθανή ένδειξη το γεγονός πως ξανάπιασε κιθάρα) και όλη αυτή την jazz του παρελθόντος. Ο ίδιος, σαν να βρίσκεται σε δημόσιο διάλογο με τον κόσμο όλoν (δείτε το website του), αλλάζει τον τίτλο και παρουσιάζει το εξώφυλλο με το αλλαγμένο logo. Και φυσικά και κάναμε συζητήσεις με τον κόσμο, και αναρωτιόμασταν πως να ναι, και μου λέει ένας «ελπίζω να μην παίζει πάλι με synths». Δεν τα πολυαντέχω αυτά. Σαν κάποιον που φοβόταν την επιστροφή των Master’s Hammer μην είναι σαν το «Slagry». Μα είναι δυνατόν; Δεν είναι, και το amazon μας χάρισε τα samples από τα οποία δεν καταλάβαμε και τίποτα, και τελοσπάντων τώρα με το ίντερνετ έχουμε ακούσει ήδη εκατό φορές το «Belus» προτού αυτό κυκλοφορήσει. Και πάλι έλεγε αλήθεια. Δεν είπε ψέματα ο Vikernes πως υπάρχουν παλιά τραγούδια, και μάλιστα ξαναχρησιμοποιημένα. Το «Belus’ Død» είναι το ομώνυμο κομμάτι του album «Dauði Baldrs», για πρώτη φορά όπως ακριβώς το ήθελε, σαν black metal κομμάτι. Η παραγωγή του είναι όσο μπουκωμένη χρειάζεται για την ανάδειξη Τέτοιων τραγουδιών που έγραψε. Ρομαντικών, ζεστών, νοσταλγικών. H λεγόμενη «φυσική συνέχεια», που θα σας έλεγαν και οι επιδοξοι μουσικοκριτικοί. Το album που αν είχε βγει το 1997 υπό κανονικές συνθήκες, ουδείς θα είχε απορήσει ή παραπονεθεί. Λιγότερο σκληρό και επικίνδυνο. Έχουν περάσει δεκαπέντε πόσα χρόνια, και αν ο Vikernes έμεινε μέσα στο κελί του, αλλάξαν οι έξω. Πλέον το black metal το συζητάς, δεν το νιώθεις. Πλέον το Filosofem «είναι εκείνο το album που άλλαξε την ροή των παγωμένων τεκταινομένων στο black metal», δεν είναι το album που κλείνεσαι κάπου και το ακούς εξήντα φορές σερί για να πάθεις παράκρουση. Ο Varg Vikernes όμως έφτιαξε ένα τέτοιο album, ένα album που σε απομακρύνει από όλες τις συζητήσεις για αυτό και κάθεσαι και το ακούς και ψάχνεσαι να βρεις τι έγινε. Και αυτό που έγινε δεν έχει την ψυχρότητα των «Hvis Lyset Tar Oss», ναι, δεν την έχει, ούτε τα ουρλιαχτά έχει, ούτε οι εποχές σηκώνουν ηχητικές νοσταλγίες με εκατό εκατομμύρια burzum-ικά demos/albums σε εταιρίες και playlists, ακόμα και στο Wire. Το «Belus» όμως είναι η απόλυτη τέτοια, εμένα μου θυμίζει πως πρωτοένιωσα όταν πρωτοάκουσα τους Burzum και με δεδομένο πως παρόλλες τις αυξημένες απαιτήσεις που ο χρόνος μου κολλάει στο κούτελο, ακούω το «Belus» δέκα φορές τη μέρα, και κάνω γκριμάτσες στον καθρέφτη όταν παίζει το «Keliohesten» ή αλλοφρονώ με την αδιανόητη μελαγχολική επαναληπτικότητα του «Morgenrode», επαναληπτικότητα που ουδείς θα καταφέρει καλύτερα από τον Vikernes στο black metal. Ξέρω πως το «Belus» είναι για εμένα αυτό που πρέπει να είναι, και άμα σας θυμίσει σημειακά το «For All Tid» μην σκιαχτείτε. Επίσης καίγομαι να σας γράψω για το συγκεκριμένο σημείο που μπαίνει ΤΡΟΜΕΡΑ η κιθάρα στο «Kaimadalthas’ Nedstigning», αλλά ειλικρινά θα γράφω ως αύριο και κανείς δεν το θέλει αυτό. Επίσης, στην παρέα των «δεν», δεν θα επεκταθώ στην περσόνα του καθώς αυτό δεν μας απασχολεί εδώ, ούτε θα φυλάξω για το τέλος κάποιο επικό κλείσιμο με τα φύλλα στα νορβηγικά δάση που θα πεταρίζουν περήφανα για την παγωνιά που μένει ακέραιη στο βάθος του χρόνου για τους Αληθινούς ή κάτι τέτοιο. Αυτά θα μου τα πω το βράδυ που θα ξανασχοληθώ εκτενώς με το «Belus», με τα φώτα κλειστά και όπως του πρέπει.
Ένα ευχάριστο κλείσιμο. Και Solo στο «Sverddans»;; Αίσχος! Να και το δεύτερο τέτοιο που θα λατρέψουμε, θυμίζω πως το πρώτο θεϊκό «The Dance of the Swords» βρισκόταν στο demo «The Seventh day of the Doom» των Tormentor, είναι σαραντατρία δευτερόλεπτα και δεν είναι δικό τους, καθώς το βασικό του θέμα το έχω σε ένα δίσκο του Paul Mauriat που παίζει παραδοσιακά ρώσικα (Kalinka και Katioucha και δεν συμμαζεύεται). Αν κάποιος αναγνώστης γνωρίζει κάτι παραπάνω για την original εκτέλεση θα χαρώ να με ενημερώσει.
sonic death monkey 