sonic death monkey

Για να είμαι ειλικρινής δεν μου ρχεται στο μυαλό κανένα. Ακόμα και οι ιντερνετικές αναζητήσεις δεν αποκαλύπτουν κάτι γνώριμο. Με την εξαίρεση, ίσως, του «February Stars» των Foo Fighters που κάτι μου θυμίζει αμυδρά. Μπορεί όμως και να το μπερδεύω με κάποιο εντελώς άλλο τραγούδι. Θα το ξανακούσω και θα σας πω, σε περίπτωση που το χετε άγχος τώρα. Ο Φεβρουάριος είναι από τους αρκετά αδιάφορους μήνες στο ημερολόγιό μου. Αν βγάλουμε απέξω τον, συνήθως, καταπληκτικό καιρό του, μια που στην Ελλάδα εκείνες οι υπερβολικά κρύες αλλά με λιακάδα μέρες συνήθως τον Φεβρουάριο σκάνε μύτη (και αυτό ήταν κάτι που δεν έγινε φέτος, που ή θα έκανε ψιλοζέστη, ή θα λιώναμε στη βροχή), δεν έχει και πολλά πράγματα να επιδείξει. Έχεις αρχίσει να ξεχνάς τις διακοπές των Χριστουγέννων, το Πάσχα αργεί ακόμα (και φέτος που είναι νωρίς, θέλουμε ενάμιση μήνα μέχρι τότε), μια Καθαρά Δευτέρα δεν έχει να πει γενικά πολλά πράγματα (έστω και αν φέτος την εκμεταλλευτήκαμε δεόντως – ήταν η πρώτη μετά από χρόνια που ευχαριστήθηκα πραγματικά). Αν είσαι δε και φοιτητής, οι πιθανότητες λένε ότι είσαι στα μέσα της εξεταστικής και έχεις αρχίσει να χάνεις τη λίγη υπομονή με την οποία ξεκίνησες. Αν είσαι εργαζόμενο παιδί σε νεο-συγχωνευμένη εταιρεία σε περιόδους κρίσης τρέχεις από το πρωί μέχρι το βράδυ και λες και ευχαριστώ που έχεις δουλειά. Οι απόκριες ποτέ δεν ήταν ακριβώς το φλυτζάνι του τσαγιού μου (ούτε κάποιο άλλο κουζινικό σκεύος εδώ που τα λέμε), ενώ τα καρναβάλια με κουράζουν ακόμα και όταν τα πετυχαίνω σε ζαπινγκ στην τηλεόραση.

Τι μένει μετά από όλα αυτά; Μένει το γεγονός ότι έχουν αρχίσει να αυξάνονται οι κυκλοφορίες του νέου έτους με γοργούς ρυθμούς, εμείς λεφτά δεν έχουμε και όλα πάνε καλά. Επίσης δεν έχουμε και πολύ χρόνο και έχουν αρχίσει να μαζεύονται τα καινούρια πράγματα. Είναι καμιά εικοσαριά αυτά που περιμένουν υπομονετικά να πάρουν σειρά και ανάμεσά τους, υπάρχουν αρκετά άγνωστα αλλά υποσχόμενα πραγματάκια. Ήδη από αυτού του μήνα έχουμε ανακαλύψει τους Blaudzun («Seadrift Soundmachine» και indie folk), τον Babe Rainbow της Warp που έβγαλε ένα ep («Shaved») από εκείνα τα πολύ ωραία και αρκετά ατμοσφαιρικά ηλεκτρονικοπερίεργα, χωρίς να είναι καθόλου glitchy, ενώ η μεγάλη έκπληξη προήλθε από τους Le Sang Song και το ομώνυμο album τους που ακόμα δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι. Από τους πιο κολλητικούς ήχους που έχω ακούσει τελευταία πάντως, προτείνεται ανεπιφυλάκτος σε όσους θέλουν να προεκτείνουν τις pop ευασθησίες τους. Νομίζω μια αναλογία σε τάση θα ήταν οι Blackout Beach, χωρίς όμως να μοιάζουν πολύ ηχητικά.

Ακόμα έχουμε μιάμιση βδομάδα μέχρι το τέλος του, έτσι και αλλιώς, κουτσουρεμένου μήνα. Ελπίζουμε ότι θα αρχίσουν να βελτιώνονται τα πράγματα από εδώ και πέρα. Στα μικρά δηλαδή. Στα μεγάλα την έχουμε γαμήσει έτσι και αλλιώς. Η μόδα των ημερών είναι να αναρωτιόμαστε αν θα πάρουμε δώρο Πάσχα. Μερικές φορές μπαίνω σε πειρασμό για πολιτικό σχολιασμό, αλλά δεν έχει και πολύ νόημα φαντάζομαι. Όλοι τα ίδια λένε πάνω κάτω. Οπότε ας παραμείνουμε να κάνουμε διάλειμμα με τη μουσική μας.

Επίσης είναι η εποχή που παρέα σε λεωφορεία και μετρά (και σε αεροπλάνα και βαπόρια) μας κάνει το «High Fidelity». Είναι λίγο βλακάκος ο Rob μερικές φορές ρε γαμώτο. Από την άλλη πλευρά, υποθέτω ότι όλοι είμαστε λίγο βλακάκοι μερικές φορές. Η αναφορά της ημέρας λέει ότι αν δεν υπάρχει καλύτερη λύση, καλύτερα μέσα μόνος στα γενέθλια να βλέπεις Robocop και Naked Gun, παρά με συντροφιά ανάγκης.

Το Sonic Death Monkey σας εύχεται καλή Σαρακοστή.

~ από KsDms στο 18 Φεβρουαρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized