coming home
Τέλειωσε και η αποκριάτικη έξοδος του Sonic Death Monkey στας ελληνικάς εξοχάς. Αποφύγαμε τα καρναβάλια και τους καρνάβαλους, αλλά δεν αποφύγαμε το πήξιμο στους πανέμορφους και ειδυλλιακούς ελληνικούς δρόμους μαζί με τους υπόλοιπους αγαπημένους συμπολίτες μας. Δεν ξέρω αν απολαμβάνω ή αν μισώ τις διαδρομές με τα λεωφορεία. Σίγουρα δεν είμαι μεγάλος φαν της αίσθηση του να είναι πιασμένο κάθε κομμάτι του σώματός σου ή το να προσπαθείς μάταια να κοιμηθείς με το κεφάλι σου να πεφτει δεξιά και αριστερά χωρίς αντίσταση. Μ’ αρέσουν όμως οι συζητήσεις των λεωφορείων, είτε αυτές αφορούν φυσική και διαφορικές στις 7:30 το πρωί, είτε αυτές αφορούν την προσπάθεια του να θυμηθούμε το όνομα της δεύτερης κοπέλας του Rob (αυτής που παράτησε γιατί δεν του καθόταν). Και φυσικά τίποτα δεν ξεπερνά την αίσθηση του να ακούς μουσική χαζεύοντας απέξω με το φως της μέρας να μειώνεται σιγά σιγά. Τα soundtrack της υπερβολικά ζεστής και αργής επιστροφής ήταν το «Metamorphosis» των Pleq, το «Farval Falkenberg» του Erik Enocksson και, ίσως πάνω από όλα, το «The Blue Notebooks» του Max Richter. Α! Και ένα εκπληκτικό party mix που περιελάμβανε από Γιώργο Τσαλίκη μέχρι και reggae remix στον «Πουφ» του Ρακιτζή. Μεγαλεία δηλαδή. Επίσης είχε σταυρόλεξα, σοκολάτες και κονφετί για τους μικρούς μας φίλους. Τώρα πλέον είμαστε χυμένοι ο καθένας στον καναπέ του και απλά έχουμε καταρρεύσει.
Ωραίο πράγμα οι εκδρομές στην εξοχή παιδιά. Έρχεσαι κοντά στη φύση, βλέπεις τα δεντράκια και το γρασίδι, τα πουλάκια να κελαηδάνε, έτσι ώστε να απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο την ενσυνείδητη επιλογή του να κάθεσαι μέσα στο σπίτι και να μην βγαίνεις καθόλου. Άραγμα, ποτά, καφέδες, φαγητό, αναπαυτικές καρέκλες, πολλή μουσική και ακόμα περισσότερη βροχή. Μαγεία ψηλοί, μαγεία. Είχα καιρό να ακούσω συνεχόμενα τόση μουσική, και δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση. Και είχαμε φέρει και ωραία μουσική μαζί μας για όλες τις ώρες της ημέρας και για όλα τα γούστα (εντάξει, ίσως, για σχεδόν όλα τα γούστα). Είχαμε φυσικά μερικές ατυχίες με το ψήσιμο, αλλά τις ξεπεράσαμε καθισμένοι κάτω από ένα υπόστεγο, δίπλα στη φωτιά με 12λεπτες λατιν διασκευές στο «House of the rising sun». Οπότε τα υπόλοιπα ήταν λεπτομέρειες.
Είναι ωραίο να έχεις λίγα άτομα με τα οποία μπορείς να περάσεις 24ωρα ολόκληρα χωρίς να σιχαθείς τη μάπα τους. Επίσης, αυτή τη φορά δεν κοντέψαμε να πεθάνουμε από τα γέλια, πράγμα ιδιαιτέρως θετικό, συγκριτικά με τις προηγούμενες απόπειρές μας. Σε λίγο όμως το πρόγραμμα θα έχει Εν Λευκώ και βύθιση κάτω από τα σκεπάσματα. Οφείλουμε να ξεκουραστούμε γιατί από αύριο τα κεφάλια θα είναι όσο πιο μέσα πάει. Τέλος μάθαμε ότι οι Stone Roses είναι ταιριαστότατο πράγμα για συννεφιασμένα πρωινά αναχωρήσεων.
Τραγούδι του τριημέρου μια μίξη του «Raver» του Burial και του «Back in black» της Amy Winehouse. Εγω επιμένω στο «Vladimir’s Blues». Στις στιγμές που ζούμε παιδιά, στις στιγμές που ζούμε.
sonic death monkey 