bent as a dent on a tent
Αν κάποιος μαθηματικός με ειδικότητα στη στατιστική είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο και αρκετή παραξενιά ώστε να κάτσει να ασχοληθεί με τα στατιστικά που αφορούν τις διάφορες πτυχές του Sonic Death Monkey, θα έβρισκε σχεδόν αμέσως ότι τα περισσότερα post του έχουν γίνει μάλλον τις Κυριακές και ειδικότερα τις μετα-μεσημεριανές ώρες. Αυτή τη στιγμή κάθομαι στο γραφείο μου, το οποιο βρίσκεται (όπως ήταν πάντα το όνειρό μου) ακριβώς μπροστά στο παράθυρο, έχω φτιάξει τον απογευματινό μου καφέ, έχω μόλις κρεμάσει στον τοίχο δίπλα στη βιβλιοθήκη την αφίσα που έλειπε τόσο καιρό από τότε που μπήκα στο καινούριο σπίτι, η βροχή ακόμα ψιλοπέφτει έξω και βρίσκω τον εαυτό μου να χαζεύει έξω στο δρόμο και στα ακουστικά μου παίζει το «Time spent with antique mirrors» των Teardrop. Καλά μη φανταστείτε και καμιά εντυπωσιακή θέα, έτσι και αλλιώς στο ισόγειο είμαστε, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο πάντα με γοήτευαν τα γραφεία που είχαν θέα στο παράθυρο. Αν ποτέ αποκτήσω κάποιο σπίτι σε κάποιο βουνό, το γραφείο σίγουρα θα μπει μπροστά στο παράθυρο που θα έχει την μεγαλύτερη θέα. Αν αποτελείται και από ολόκληρη τζαμαρία. Ίσως να μην είναι και πολύ αποδοτικό γιατί θα πιάνεις τον εαυτό σου να χαζεύει έξω από το παράθυρο όπως κάνω εγώ τώρα αντί να κάνει αυτό που ξεκίνησε, αλλά το σπίτι είναι δικό μου οπότε, εδώ που τα λέμε, δεν σας πέφτει και πολύς λόγος. Εσείς να το κάνετε αλλιώς.
Η αφίσα που έλειπε από τον τοίχο δίπλα στην βιβλιοθήκη είναι αυτή εδώ. Ο λόγος που δημιουργήθηκε αυτή η αφίσα είναι ένα από τα κυριότερα στοιχεία που έκαναν αυτό το σαββατοκύριακο όμορφο (τα υπόλοιπα δεν σας τα λέμε, μη γίνεστε και αδιάκριτοι). Είναι περίεργο το πως τα φέρνει η ζωή. Όταν μου είχε γράψει κάποιος γνωστός (δεν θυμάμαι καν ποιος) το «Omnio κάπου το ’98 και τότε μαθαίναμε περί Misanthropy και παραμιλούσαμε, φάνταζε μακρινό όνειρο το να βρεθείς σε απόσταση αναπνοής από όλους αυτούς που άκουγες εκεί μέσα. Ήσουν και πιτσιρικάς, τα είχες ίσως λίγο πιο μεγάλα τα πράγματα στο μυαλό σου από ότι πιθανότατα ήταν. Δεν καταφέραμε να πάμε το 2000 στο αποχαιρετιστήριο live για διάφορους λόγους και θα το μετανιώνουμε για πάντα. Για το τι ήταν οι In The Woods… και τα μετέπειτα συγκροτήματα μίλησε ο Μανώλης πριν αρκετά posts και δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα παραπάνω. Εγώ μπορώ να μιλήσω για το τι ήταν αυτοί που το ’98 βρίσκονταν απέναντι από τους In The Woods… σε ηλικίες περίπου λυκείου. Πολλοί από τους ανθρώπους που βρέθηκαν χτες στο live της Karmakosmetix θα μπορούσαν να περιγράψουν παράλληλες μουσικές πορείες (τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου). Θεωρώ ότι η Νορβηγία ασκούσε (και ασκεί) σημαντική γοητεία στους περισσότερους. Οι In The Woods… ήταν μια πτυχή αυτής της γοητείας. Οι Stille Oppror, οι Transit, οι Goldlog και οι υπόλοιποι αποτελούν μια συνέχεια αυτής της πτυχής.
Για τους περισσότερους από εμάς, αυτή η γοητεία παρέμεινε σε μουσικό επίπεδο μόνο. Καλώς ή κακώς, από επιλογή ή από έλλειψη τόλμης ή ευκαιριών, δεν θα το εξετάσω εδώ. Ίσως να θέλουμε κάποια πράγματα να τα διατηρήσουμε πιο μεγάλα και πιο μακρινά από ότι είναι στην πραγματικότητα. Σε κάποιους, ευτυχώς για εμάς τους υπόλοιπους, μάλλον δεν έφτανε αυτό. Με το Θοδωρή της Art In Haste, γνωριζόμαστε κάποια χρόνια τώρα χωρίς να έχουμε και τις στενές σχέσεις, από την αρχή βρέθηκε κοινό σημείο επικοινωνίας με τις μουσικές που λατρέψαμε και οι δυο. Είχε την όρεξη και το μεράκι και τη διάθεση να πάει τη σχέση του με τη Νορβηγία αρκετά επίπεδα παρά πέρα. Και όταν του παρουσιάστηκε η ευκαιρία να κανονίσει ένα live, πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί, με λίγες πιθανότητες για κερδοφορία, αλλά ακόμα και για να βγουν τα έξοδα, δεν δίστασε και το κυνήγησε για να πραγματοποιηθεί μόνο και μόνο γιατί (υποθέτω) λάτρευε την ιδέα να δει κάποιους μουσικούς που αγαπάει να παίζουν τη μουσική τους στην Ελλάδα. Με το Γιάννη της Catch The Soap, γνωριζόμαστε ακόμα λιγότερο αλλά οφείλω να αναγνωρίσω και σε αυτόν την τόλμη να θέλει να βγάλει εκεί έξω πράγματα που γουστάρει. Θυμάστε τι λέει η Laura εκεί προς το τέλος του High Fidelity (της ταινίας) όταν ο Rob αποφασίζει να κυκλοφορήσει το single των Kinky Wizards; Αν δεν θυμάστε, ντροπή σας, να το βάλετε να το ξαναδείτε. Νομίζω ότι αυτοί οι δυο (και οι υπόλοιποι που είναι μαζί τους και δεν έχω αναφέρει ακόμα – η Έλλη και η Άννα είναι οι δυο πιο γρήγορες σκέψεις) κάνουν κάτι σημαντικό ώστε οι υπόλοιποι να μπορούν να βρίσκονται από κάτω και να το απολαμβάνουν. Προφανώς και το κάνουν επειδή το γουστάρουν πρωτίστως, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο άξιο σεβασμού.
Για το χθεσινό live των Transit, Goldlog και Stille Oppror είχα αρκετές προσδοκίες. Ίσως περισσότερες και από εκείνο των Ulver (εδώ ο δεκαεξάχρονος Κωστάκης δεν μπορεί παρά να μειδιάσει σκεπτόμενος ότι 12 χρόνια μετά θα τα ζούσε όλα αυτά από πρώτο χέρι). Γιατι; Γιατί ήμουν πεπεισμένος (και η χθεσινή βραδιά με επιβεβαίωσε) ότι η παρέα (ή ίσως καλύτερα η οικογένεια) των ανθρώπων που κάποτε ήταν οι In The Woods… κατέβηκε στην Αθήνα να παίξει μόνο και μόνο επειδή το γούσταραν και χωρίς να έχουν να κερδίσουν (υλικώς) τίποτα ιδιαίτερο (από ό,τι κατάλαβα το αντίθετο μάλιστα). Οι Ulver ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πόσο βγήκαν σε περιοδεία γιατί τους ήρθε η όρεξη ή γιατί απλά σκέφτηκαν ότι είναι καλή ευκαιρία να βγάλουν κάνα φράγκο παραπάνω. Χτες ήταν σαφώς πιο φανερό το ότι τα μέλη των συγκροτημάτων το διασκέδαζαν εξίσου με τον κόσμο από κάτω. Το Six Dogs που έγινε το live ήταν αρκετά ωραίο μαγαζί, ιδανικό μέγεθος για ένα live που θα μάζευε καμιά κατοστάρα κόσμο, έτσι ώστε να φαίνεται γεμάτο, αλλά με κάπως άβολη διαρρύθμιση που προκαλούσε κάποια προβλήματα. Έχω να δηλώσω πάντως ότι είχα πολύ καιρό να βρεθώ στην πρώτη σειρά σε μια συναυλία. Και να το ευχαριστηθώ κιόλας. Όταν έγραφα για το live των Rectum είχα μιλήσει για οικογενειακή υπόθεση. Και το χθεσινό event της Karmakosmetix ήταν επίσης ιδιαιτέρως οικογενειακή υπόθεση. Αδέρφια έπαιζαν μαζί, μουσικοί ανεβοκατέβαιναν στη σκηνή, μέλη μοιράζονταν ανάμεσα στα συγκροτήματα και εκείνη η παρέα που ξεκίνησε στο Kristiansand φαίνεται να υπάρχει ακόμα έστω και αν οι In The Woods… δεν υπάρχουν ή αν η Tiziana δεν έχει την καλύτερη εταιρεία που έχει υπάρξει ποτέ στον ευρύτερο metal χώρο.
Οι Goldlog όρισαν την γλυκύτητα με τη μουσική τους, αλλά δεν ξέχασαν που και που να ανεβάσουν και λίγο γκάζια. Το δίσκο τους τον είχα ακούσει συγκριτικά λιγότερες φορές σε σχέση με των υπολοίπων αλλά τα τραγούδια τους live λειτουργούν ακόμα καλύτερα. Και η φυσικά η φωνή της τραγουδίστριάς τους, όπως και της άλλης δεσποσύνης που τραγούδησε με τους Stille Oppror, ήταν μαγευτικότατη. Έπαιξαν και αρκετούτσικα και αναμένουμε και καινούριο δίσκο οπότε πιάσαμε και την είδηση. Οι Stille Oppror ήταν μάλλον αυτοί που μου άρεσαν περισσότερο δισκογραφικά από όλους και δεν με διέψευσαν στο live. Αν και το set τους ήταν αρκετά σύντομο, έδειξαν ότι μουσικά είναι μάλλον οι κοντινότεροι στην ατμόσφαιρα των In The Woods… (και κατ’ επέκταση στις ψυχεδελικές αναφορές στους μετά-Barrett Floyd) από όλα τα projects της Karmakosmetix. Εκπληκτικές ατμόσφαιρες, εντυπωσιακά ξεσπάσματα και ένταση που, αν και ερχόταν σε αντίθεση, μάλλον συμπλήρωνε την γαλήνη των Goldlog. Πέρασε και από εδώ (όπως και από τους Goldlog) ο Jan Kenneth για να πιάσει τα μικρόφωνα και να μας θυμίσει τότε που ο μικρός δεκαεξάχρονος άκουγε για πρώτη φορά το «Omnio» ή το «HEart Of The Ages» και να προκαλέσει τις πρώτες ανατριχίλες. Όχι ότι δεν είχαν και τις πιο μελωδικό-indie rock στιγμές τους αλλά όταν ξέφευγαν, ξέφευγαν. Και, όπως προείπα, η αδερφή του Christer φαινόταν ότι θα μπορούσε να σηκώσει στους ώμους της ένα «Vanish in the absence of virtue» με σχετική άνεση. Οι Transit, το προσωπικό σχήμα του Jan Kenneth, ήταν αυτοί που απομακρύνθηκαν περισσότερο από το παρελθόν του. Ίσως αυτό να με ξένιζε κάπως στο δίσκο τους, αν και είναι εξαιρετικός. Όμως στο live ήταν η μπάντα που εντυπωσίασε περισσότερο. Ίσως γιατί rock-αραν περισσότερο από τους υπόλοιπους, ίσως γιατί ο, συνεχώς κουρδιζόμενος, Jan Kenneth είχε πολλά κέφια, ίσως γιατί η μουσική τους ήταν πιο live-άδικη, ίσως για κάποιο εντελώς άσχετο και αδιευκρίνιστο λόγο. Όμως οι Transit πραγματικά τα έσπασαν όλα και βρήκα αρκετές φορές τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει στίχους που θυμόταν από το album. Στοιχείο που έκανε ακόμα γοητευτικότερο το live; Ότι και τα ίδια τα συγκροτήματα έμοιαζαν να καταλαβαίνουν ότι βρίσκονταν σε μια «εμείς και εμείς» ατμόσφαιρα (και δεν είναι ανάγκη να συμπαθούμε όλους τους υπόλοιπους «εμείς» τον υπόλοιπο καιρό, έφτανε το ότι μοιραζόμασταν κάτι που είχαμε ανάγκη για τις 3 ώρες του live), είχαν την όρεξη να χαβαλεδιάσουν, χαμογελούσαν ειλικρινώς και, παρά το γεγονός ότι το κοινό ήταν δεδομένο ότι θα ήταν από τα πλέον εσωστρεφή, μας κατάφεραν να τραγουδήσουμε και κάνα δυο φορές.
Ευτυχώς δεν υπήρξε η άβολη διαδικασία του encore, το οποίο από την πρώτη φορά που το είδα σε συναυλία, το θεωρώ εντελώς χαζό. Οι Transit έμειναν πάνω για να δώσουν αυτό που περίμεναν πολλοί, αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν επισκίασε αυτό που προηγήθηκε. Ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τους In The Woods…, και ακόμα ευτυχέστερα για μένα, τους In The Woods… του «Strange in stereo». Σίγουρα πιστεύω ότι τα δυο τραγούδια που παίχτηκαν, παίχτηκαν κυρίως γιατί το λαχταρούσε το κοινό που ήταν απο κάτω. Θέλω να πιστεύω, ίσως με υπερβολικό ρομαντισμό, ότι δεν ήταν αγγαρεία για τους μουσικούς και ότι σε κάποιο επίπεδο εκείνη τη στιγμή απολάμβαναν πραγματικά αυτό που έκαναν. Εμένα έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον. Και αν κάτι με έκανε να τους αγαπήσω ακόμα περισσότερο ήταν η απάντηση του Jan Kenneth στην ερώτηση του Θοδωρή για το αν θα σκέφτονταν ποτέ να κάνουν In The Woods… reunion live, ειδικά αν τους προσφέρονταν αρκετά χρήματα. Ελπίζω να μη με διαψεύσουν στο μέλλον. Είναι πραγματικά ελάχιστοι οι μουσικοί που μπορείς να εκτιμάς για κάτι περισσότερο από την μουσική τους. Ακούσαμε «Ion» και «Closing In» λοιπόν, ανατριχιάσαμε από την κορφή ως τα νύχια, ίσως κάπου βαθειά μέσα μας ελπίζαμε να ακούσουμε ένα «Generally More Worried Than Married», αλλά δεν είμαστε πλεονέκτες. «We are the poles and the world is our feast»…
Το βράδυ συνεχίστηκε σε σπίτι με ηρεμία, ωραία μουσική και συζήτηση. Ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι ένα ιδανικό σαββατόβραδο. Και παραδόξως και η Κυριακή ήταν ωραία. Και ας φάγαμε αρκετή βροχή αυτές τις μέρες. Τώρα χαζεύουμε τους δίσκους που πήραμε και την καινούρια αφίσα που κοσμεί το χωλ του σπιτιού. Ως Sonic Death Monkey νομίζω ότι οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά της Art In Haste και της Catch The Soap, ως ακροατές οφείλουμε ένα εξίσου μεγάλο ευχαριστώ στους μουσικούς που είδαμε χτες, ως άνθρωποι δεν ξέρω που οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ αλλά άμα μάθω θα σας πω.
Ελπίζουμε να σας δείξουμε και φωτογραφίες από τη βραδιά. Προς το παρόν πάω να συνεχίσω το κυριακάτικο βράδυ μου. Many thanks once again.
sonic death monkey 
