how can one fly on paper wings?
Κυριακή βράδυ. Μια ακόμα Κυριακή βράδυ, η τελευταία σε μια ατέλειωτη σειρά Κυριακών βράδυ. Θα ακολουθήσουν και άλλες είμαι σίγουρος. Η διάθεση έχει πιάσει πάτο όλο το σαββατοκύριακο. Το κεφάλι όλων μας πάει να σπάσει. Διάφορα πράγματα έρχονται και φεύγουν. Κάποια χαζά, κάποια όχι και τόσο χαζά. Κοιτώντας δεξιά και αριστερά συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν άνθρωποι (κοντά και μακριά) που θα ένιωθαν ευλογημένοι να είναι στη θέση μας. Αυτό μας κάνει αχάριστους; Πραγματικά δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι δεν μας κάνει χαρούμενους. Ακόμα και η μουσική δεν μας κάνει πολύ χαρούμενους τώρα τελευταία. Αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχητικό. Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να ακούσω σχεδόν καθόλου μουσική. Βάζω ένα δίσκο και διαπιστώνω κάπου στη μέση του δεύτερου τραγουδιού ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ καθόλου. Η κούραση (σωματική, νοητική και ψυχική) πάντα είχε αυτή την επίδραση πάνω μου. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά όταν νιώθω εξαντλημένος δεν μπορώ να ακούσω μουσική. Και αυτό τον καιρό νιώθω συνέχεια εξαντλημένος.
Το πιο εκνευριστικό; Έχουμε φτάσει στο σημείο το μεγαλύτερο άγχος μας να είναι τα κωλο-λεφτά. Το πιο αστείο; Ότι δεν είναι το μεγαλύτερο άγχος μας γιατί θέλουμε να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά γιατί τρέχουμε ολημερίς και οληνυχτίς και πάλι δεν μπορούμε να είμαστε άνετοι. Και γιατί αυτά καθορίζουν κομμάτια της ζωής μας που δεν θα έπρεπε. Αυτές τις μέρες δεν υπήρχε ξεκούραση, αλλά τουλάχιστον βγήκε ένα όμορφο πράγμα. Σήμερα, κατευθυνόμενος προς τη δουλειά, πρόσεξα ότι στο mp3 player υπήρχε το «Music for On Paper Wings» του Peter Broderick, του soundtrack που είχε γράψει για το ντοκυμαντέρ «On Paper Wings». Να ρίξετε μια ματιά στο ντοκυμαντέρ, μοιάζει πολύ ενδιαφέρον, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό εδώ. Το θέμα μας είναι η μουσική του Broderick. Τα έχουμε ξαναπεί για τον Broderick, αλλά ίσως δεν είναι αρκετά αυτά που έχουμε πει. Είναι εντυπωσιακό το ταλέντο αυτού του ανθρώπου. Ταλέντο, που χωρίς να θέλω να γίνω ιερόσυλος, είναι παρόμοιο με αυτό του Arvo Part και, μάλλον, και των περισσότερων μεγάλων εκ των μινιμαλιστών. Το ταλέντο εκείνο που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν τον ελάχιστο αριθμό των νοτών αλλά επιλέγοντας εκείνες που θα δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή ομορφιά. Δεν χρειάζονται να πουν πάρα πολλά, μάλιστα πολλές φορές ακόμα και η σιωπή μοιάζει να δυναμώνει τα λόγια τους. Από την αρχή ακόμα με το «A song for cranes» γίνεται αμέσως αντιληπτό αυτό. Λατρεύω τις μουσικές που μοιάζουν να αιωρούνται, που υπάρχουν ελάχιστα πιο μακριά από εκεί που φτάνεις. Ο δίσκος (όπως και η ταινία φαντάζομαι – αν κρίνω από το θέμα της) έχει εκείνο το σπάνιο χαρακτηριστικό του να μην είναι χαρούμενος (περιέχει αρκετή θλίψη μέσα στην ομορφιά του), αλλά να μην είναι και απελπισμένος. Δεν ξέρω αν βλέπει φως στην άκρη του τούνελ, αλλά έχει ακόμα την επιμονή να βάζει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για τις μέρες τούτες.
Αν η μουσική έχει τη δυνατότητα να μας κάνει λίγο καλύτερους ανθρώπους, τότε είναι με δίσκους όπως του «Music for On Paper Wings». Κάπου εδώ σταματάω. Έχει κολλήσει και ο εγκέφαλος και δεν έχω πολλά παραπάνω πράγματα να πω. Να το ακούσετε όμως αυτό το δίσκο. Αλήθεια, ξέρουμε τι σας λέμε. Και να γκρινιάξετε και εσείς λίγο για να μη νιώθουμε μόνοι.
sonic death monkey 