everybody needs his songbook
«Caravan» isn’t a song about life or death, as far as I can tell; it’s a song about merry gypsies and campfires and turning up your radio and stuff. But in its long, vamped passage right before the climax, when the sax weaves in and out of the cute, witty, neo-chamber strings, while the piano sprinkes bluesy high notes over the top, Morisson’s band seems to isolate a moment somewhere between life and its aftermath, a big, baroque entrance hall of a place where you can stop and think about everything that has gone before (Gosh. A sudden panic: can you hear any of that, those of you who already the album or who are interested enough in this description to check it out? Possibly not. But – panic over – this book isn’t predicated on you and me sharing the ability to hear exactly the same things; in other words, it isn’t music criticism. All I’m hoping here is that you have equivalents, that you spend a lot of time listening to music and seeing faces in its fire).
Είπα ότι αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω το «31 Songs», το οποίο εύκολα θεωρώ ένα από τα πιο όμορφα βιβλία που μιλάνε για τη μουσική και ότι με πιάνει απίστευτη ζήλια κάθε φορά που σκέφτομαι ότι θα έδινα και την ψυχή μου για να μπορώ να γράφω για την μουσική έτσι όπως γράφει ο φίλος Nick. Αυτό που συνειδητοποίησα όμως αυτή τη φορά είναι ότι αν κάποια στιγμή τα έφερνε έτσι η μοίρα και καθόμασταν να μιλήσουμε με τον Hornby για μουσική (θεωρώντας ότι θα κατάφερνα να βγάζω κάτι παραπάνω από ακαταλαβίστικα μουγκρητά), είναι ότι πιθανότατα θα συμφωνούσαμε σε ελάχιστα πράγματα πάνω στην μουσική. Φυσικά ο ίδιος θα έλεγε ότι πιθανότατα φταίει και η διαφορά ηλικίας, αλλά ελπίζω πραγματικά ότι στα 44 μου θα απολαμβάνω εξίσου τραγούδια που είναι περίεργα ή βλοσυρά ή ελαφρώς καταθλιπτικά. Από την άλλη πλευρά, μπορεί τότε να λέω και γω κάτι ανάλογο με αυτά που λέει για το «Frankie Teardrop» των Suicide και τα επιπλέον 20 χρόνια προβλημάτων και ανησυχιών να μη μου έχουν αφήσει το κουράγιο να ακούω κομμάτια που απαιτούν ψυχικά αποθέματα.
Παρά τις διαφωνίες μας όμως (διαφωνίες που είμαι σίγουρος ότι κρατάνε τον Nick ξύπνιο τα βράδια) και παρά το γεγονός ότι δεν ακούμε πάντα τα ίδια πράγματα στα τραγούδια που περνάνε από τα ηχεία μας, απολαμβάνουμε εξίσου την προσπάθεια να δούμε εκείνα τα πρόσωπα στη φωτιά. Και, εντάξει, προφανώς αυτά που βλέπει ο Hornby απολαμβάνουν να τα διαβάζουν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ αυτά που βλέπω εγώ περισσότερο από όλους απολαμβάνω να τα διαβάζω μόνος μου, το τελικό συμπέρασμα παραμένει σαφώς κοινό. Και αυτό είναι κάτι στο οποίο θα συμφωνήσουν σίγουρα και οι υπόλοιποι. Ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να φτιαχτεί και ένα Top 30 για τα δικά μας τραγούδια, έστω και αν δεν τα πούμε τόσο ωραία. Ίσως το Δ.Σ. να πρέπει να το σκεφτεί κάποια στιγμή. Θα το συζητήσουμε αναλυτικότερα στην επόμενη συνέλευση.
Ακόμα δεν έχω διαβάσει το «Juliet, Naked» αν και γενικά ακούγονται διάφορα σχόλια. Ελπίζω να είναι καλύτερο αποτέλεσμα από το «Slam». Ή τουλάχιστον ελπίζω να έχει κάποια σημεία που να αφορούν τη μουσική και που να με κάνουν να νιώσω άσχημα που δεν μπόρεσα να τα γράψω εγώ.
Εσείς τι ακούτε άραγε δω μέσα;
sonic death monkey 