let’s talk about music again
Είναι περίεργα ήρεμο το απόγευμα της Παρασκευής όταν κάθεσαι μόνος σου. Είναι ίσως η στιγμή εκείνη της βδομάδας με την περισσότερη προοπτική για χαλάρωση, εκείνη η στιγμή που είσαι ικανοποιημένος να μη σκέφτεσαι πολλά πράγματα και να ξεκουράζεσαι. Μετά από αρκετές μέρες τρεξίματος, αρρώστιας, ταλαιπωρίας και εκνευρισμού, κατάφερα να κάτσω σήμερα να ακούσω προσεκτικά λίγο μουσική. Είχαν αρχίσει να μαζεύονται πάλι οι καινούριες κυκλοφορίες, πλέον ξεκίνησε για τα καλά και η δημιουργία της λίστας του 2010, συμπληρώνουμε τα απομεινάρια του 2009 και περιμένουμε από τα ΕΛΤΑ να μας φέρουν ό,τι δέμα των εορτών κατάφερε να μη χαθεί.
Οι πρώτες μεγάλες κυκλοφορίες της χρονιάς έχουν αρχίσει να καταφθάνουν με πρώτη και καλύτερη αυτή του «Heligoland» των Massive Attack. Δεν ξέρω αν η αναμονή είναι η ίδια με αυτή για το «Third», αλλά ούτε λίγο, ούτε πολύ, πέρασαν εφτά χρόνια από το «100th Window» (ήμασταν νιοι και γεράσαμε και άλλα τέτοια όμορφα). Θα αφήσω όμως άλλη δεσποσύνη να μιλήσει για τούτο το album, όταν το ακούσει με το καλό, καθότι εκεί υπάρχει διαφορετική σχέση με τους Massive Attack. Άλλωστε και εγώ τι να πω, μια φορά το χω ακούσει ο άμοιρος και φαίνεται αρκετά διαφορετικά σε σχέση με τα προηγούμενα. Καλό ή κακό; Θα δείξει.
Ήρθε και το «Kollaps Tradixionales» των Silver Mt. Zion. Η χειμερία νάρκη των Godspeed You Black Emperor καλά κρατεί, αλλά τα ξαδερφάκια συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους με ικανοποιητική συχνότητα. Και τι δίσκους. Εδώ νομίζω θυμούνται περισσότερο τις πρώτες μέρες τους, τότε που έμοιαζαν πιο πολύ με το πατρικό σχήμα, αναμιγνύοντάς το όμως με τις αναζητήσεις των προσφάτων ημερών. Και αυτά τα φωνητικά. Αυτά τα φωνητικά που μας άρεσαν στο «This is our punk rock…» και ερωτευτήκαμε σαν να μην υπάρχει αύριο στο «Horses In The Sky». Πρώτες εντυπώσεις από το καινούριο album ότι πρόκεται για ένα ακόμα τεράστιο δίσκο, ότι θα είναι στις λίστες της χρονιάς, ότι θα τον αγαπήσουμε και θα τον ακούμε τα βράδια που θέλουμε κάτι δικό μας, ότι για μια ακόμα φορά η απώλεια των GYBE δεν θα είναι τόσο οδυνηρή, ακριβώς επειδή κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος.
Το μεγάλο shock όμως έρχεται από το 2009 και το «Because Our Friendship Was Meant To Sail» των Starboard Silent Side. Αν η μουσική μπορεί να μας κάνει λίγο (πολύ κανείς δεν μπορεί) καλύτερους άνθρωπους, τότε είμαι πεπεισμένος ότι αυτό γίνεται μέσω δίσκων όπως αυτός. Αυτός ο δίσκος έκανε εκείνο το κλικ που περιμένεις με προσμονή να νιώσεις σε κάθε ακρόαση, από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Γιατί; Η απάντηση ίσως και να βρίσκεται στα ίδια τους τα λόγια. «Because these five men truely suffer from an uncurable wanderlust» λένε κάπου στο site τους. Το album μου θύμισε λίγο το «Picaresque» χωρίς όμως τις παραξενιές των Decemberists. Σαφώς πιο άμεση indie folk, αλλά όχι πιο νερωμένη. Δηλώνω γοητευμένος και δηλώνω ότι αν υπήρχε και 21η θέση στο top 20s της χρονιάς, μάλλον θα την καταλάμβανε αυτός ο δίσκος. Πρόταση της εβδομάδας από το Sonic Death Monkey.
Έτυχε να ακούσουμε και άλλα πράγματα που μας ξέφυγαν το 2009 όμως. Όπως το τελευταίο Siena Root, μπάντας στην οποία τουλάχιστον εγώ τρέφω μεγάλη συμπάθεια. Το «Different Realities» ήταν πολύ, πολύ καλός δίσκος με την ψυχεδέλεια του «We Are Them» να ανακυρήσσεται εύκολα ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια του 2009. Για την ικανοποίηση των Marillion-ικών μας ανησυχιών, κυκλοφόρησαν και οι Gazpacho δίσκο που δεν πήραμε χαμπάρι. Οκει, ίσως το progressive να μην είναι το δυνατό κομμάτι του blog, αλλά μερικά κομμάτια του τα αγαπάμε οι περισσότεροι και το «Tick Tock» ήταν ομορφότατο. Όπως ήταν και το «When Sweet Sleep Returned» των Assemble Head In Sunburst Sound. Όμως τον τίτλο της «ψυχεδέλειας του χαμού της χρονιάς» κερδίζει με σχετική άνεση το «The Viewing Point» των The Future Kings Of England, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι που το είδα στη λίστα της μαντεμουαζέλ Errol Flynn. Οι ψήφοι είναι δυο πλέον.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, αύριο θα χάσουμε πάλι τους Orange Goblin γαμώ την αρρώστεια μου γαμώ και σας μισώ όλους εσάς που θα πάτε να δείτε Ben Wards και σία. Επειδή όμως καλός άνθρωπος και θέλω να κλείσω με ένα αισιόδοξο μήνυμα, να θυμάστε παιδιά, όλα σκατά και μετά πεθαίνεις!
sonic death monkey 