sonic death monkey

Χτές ήταν μια καλή μέρα. Το «καλή» μπορείτε να το γράψετε με κεφαλαία γράμματα και τεραστίου μεγέθους γραμματοσειρά. Η δουλειά ήταν χαλαρή και άνετη χωρίς εκνευρισμούς, κατόπιν είδα επιτέλους έναν από τους καλύτερους μου φίλους που λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων (μετανάστης στα ερευνητικά κέντρα της Γερμανίας) είχα να τον δω δυο χρόνια, είπαμε τα νέα μας, γελάσαμε με τις μαλακίες που μας είχαν συμβεί, περάσαμε όμορφα γενικά. Είναι λίγο λυπηρό ότι τους ελάχιστους ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν πολλές φορές δεν μπορείς να τους δεις, ενώ αντίθετα οι καθυστερημένοι δεν έχουν καμιά δυσκολία να σε βρουν.

Το κύριο πιάτο της ημέρας όμως ήταν ένα live. Ένα live που ξεκίνησα να πάω όχι γιατί καιγόμουν για τη μουσική, αλλά γιατί έπαιζε ένας φίλος και στο κοινό θα ήταν άλλοι φίλοι, με τους οποίους επίσης λόγω απόστασης έχουμε χαθεί και θα ήταν μια καλή αφορμή να βρεθούμε σε ένα κοινό χώρο, να περάσουμε καλά και να πούμε και οσα νέα προλάβουμε. Το live των Ampalons, Mamma Kin και Rectum IV ήταν ο ορισμός του οικογενειακού live. Τα μέλη των συγκροτημάτων συνδέοντας μεταξύ τους με οικογενειακούς δεσμούς, από κάτω ήταν συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, αλλά δεν είχε την μιζέρια κάποιων ανάλογων προσπαθειών όπου το κοινό «εβγαζε» την υποχρέωση με την παρουσία του. Εδώ έβλεπες ανθρώπους οι οποίοι ήταν, συγγνώμη για το αγγλικό αλλά είναι από τις αγαπημένες μου εκφράσεις, genuinely fond of each other και οι οποίοι θεωρούσαν πολύτιμη την ευκαιρία του βρεθούν μαζί σε ένα χώρο και να ακούσουν τη μουσική που τους αρέσει (είτε στα σοβαρά, είτε στα αστεία). Νομίζω ότι τα ίδια τα συγκροτήματα ήταν ακόμα πιο ενθουσιασμένα να τηρούν μια παράδοση που μπορεί να έρχεται στο τέλος των γιορτών αλλά ήταν η καλύτερη ευκαιρία για πάρτυ που θα μπορούσε να ζητήσει κανείς. Ποτέ δεν μου έχει φανεί το An τόσο όμορφο. Όπου και αν γύριζες έβλεπες ανθρώπους που ήταν μέσα στα χαμόγελα, που χαίρονταν την παρέα των διπλανών τους, που αγκαλιάζονταν επειδή είχαν να ειδωθούν μήνες, που προλάβαιναν μεταξύ των μπυρών να ανταλλάξουν τα νέα τους. Ίσως ήταν και η πρώτη φορά που η καθυστέρηση στην έναρξη ήταν θετικό γεγονός. Αρχικά φοβόμουν ότι θα είμαστε εμείς και εμείς αλλά τελικά στο peak της βραδιάς πρέπει να είχε πάνω από 200 άτομα το An. Συνάντησα μέχρι και άνθρωπο που είχα να δω από τα 12 μου. Δεν μπορούσε να γίνει πιο οικογενειακή η βραδιά. Και αν η μουσική ήταν δευτερεύουσα όταν ξεκίνησα να πάω στο live, έγινε πρωταγωνίστρια με το που ξεκίνησε η συναυλία. Δεν με νοιάζει αν θεωρηθεί ότι ευλογώ τα γένια (και είναι και πολλά Βασιλάκη) φίλων, αλλά από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του «Can’t Touch This» από τους Ampalons (ναι του γνωστούς – στοπ! χαμμερ ταιμ!) μέχρι και που τελείωσε η οργιαστική, δεύτερη εκτέλεση του «The Look» (του συγκροτήματος εκείνης της κοπέλας από τη Σουηδία που μοιάζει με τη Birgitte Nilssen) από τους Rectum IV, εγώ απόλαυσα ένα live όσο λίγα στη ζωή μου. Τι και αν διαλύονταν ντραμς (ευκαιρία για λίγο stand up comedy), τι και αν τα μέλη ήταν χτυπημένα, τι και αν στο τέλος είχαμε ξεμείνει από τραγούδια και πρόβες. Και οι τρεις μπάντες, παρά τα προβλήματα έδωσαν την ψυχή τους κει πάνω ακριβώς επειδή ήθελαν όσο τίποτα άλλο να βρίσκονται εκεί πάνω, σε αυτό το χώρο, με αυτούς τους ανθρώπους. Και αν οι Mamma Kin ήταν οι πιο «επαγγελματίες» και να τους ακούσετε όσοι γουστάρετε τα rock n rolls, εγώ οφείλω να πω ότι ερωτεύτηκα τους Rectum IV αστραπιαία. Έτσι και αλλιώς οι νύχτες στην Αγγλία δεν ξεχνιούνται. Ακούσαμε από όλους και δικά τους κομμάτια, ακούσαμε και διασκευές (τέχνη που ξεχνιέται πολλές φορές στις συναυλίες τώρα τελευταία), ακούσαμε από Michael Jackson μέχρι «Daddy Cool», και από Black Sabbath μέχρι Johnny Cash και από Patti Smith μέχρι Cure, είδαμε παιδιά που το κάνουν αυτό για το χαβαλέ τους αλλά έχουν το show μέσα στο αίμα τους, είδαμε striptease και stage diving, είδαμε χορούς και πανηγύρια και είδαμε πολύ κόσμο να περνάει όσο πιο καλά γίνεται. Μπορεί γενικά να μου αρέσει η υιοθέτηση μια εν γένει black metal στάσης προς τον πολύ κόσμο που με ενοχλεί με την ύπαρξή του, αλλά λίγα πράγματα θα απολαύσω περισσότερο από τις στιγμές που περνάω με τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να βρίσκονται γύρω μου. Ευχαριστώ φίλτατοι, γιατί τελικά αποφασίσατε να κάνετε αυτό το live.

Μετά θυμηθήκαμε με έτερους φίλους να τιμήσουμε παλιά μετα-συναυλιακά έθιμα και να κατευθυνθούμε προς το Σάββα για γρήγορη αναπλήρωση δυνάμεων, πριν κατευθυνθούμε στο Roi Mat (μαγαζί που δεν μου αρέσει καθόλου πρέπει να ομολογήσω) για το μετασυναυλιακό πάρτυ των συγκροτημάτων. Άθλια μουσική αρχικά, έφτιαξε αρκετά μετά, αλλά ήμασταν αρκετά κουρασμένοι για πολλές κραιπάλες. Επιστροφή σπίτι παρέα με γελοιότητες Ατλαντίς και Μυλωνά για να κλείσει η μέρα με γέλιο. Όμορφος ύπνος.

Η σημερινή μέρα στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν επίσης ιδιαιτέρως όμορφη αν και σπιτική, αλλά προς το τέλος έκλεισε με τους συνηθισμένους προβληματισμούς για το που είμαστε, τι κάνουμε, σκέψεις μετανάστευσης, μίσος για τη δουλειά και άλλα τέτοια όμορφα. Μερικές φορές απελπίζομαι για την καθυστέρηση που μας στερεί τη δυνατότητα να απολαύσουμε τις όμορφες στιγμές χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά.

Στο μυαλό μου ήταν πιο ωραίο αυτό το κείμενο. Συνήθως έτσι συμβαίνει βέβαια, η μετατροπή των σκέψεων και των αισθήσεων σε λόγο προβλημάτισε πολύ ικανότερους από εμένα, οπότε δεν αγχώνομαι και πολύ. Ελπίζω να πιάνετε το γενικό νόημα όμως. Επίσης ελπίζω να μην κατέληξα πολύ δακρύβρεχτα μελό, καθότι έχουμε και μια εικόνα να διατηρήσουμε. Οι δίσκοι της ημέρας άνηκαν «The Fallen Love» των Pleq, στο «Τhrough Fire» των Twiggy Frostbite και το «Lylac» των :papercutz. Τα αγαπάμε και αυτά.

Την Παρασκευή που μας έρχεται, το αφεντικό του Sonic Death Monkey, εμφανίζεται για γκεστ εμφάνιση στο Σπιρτόκουτο (Κειριαδών 15, Πετράλωνα, στο ύψος του Γκαζιού περίπου), όπου δεν ξέρουμε σε τι ήχους θα αφιερωθεί αλλά είμαστε σίγουροι ότι θα συναρπάσει τα πλήθη. Ελπίζουμε η διαφήμιση να φέρει καμιά αύξηση, καθώς η κρίση μας έχει βαρέσει και εμάς. Θα ήμεθα εκεί, όποιος θέλει να ακούσει λίγη σοβαρή μουσική στη ζωή του, καλό θα είναι να είναι και εκείνος εκεί. Τώρα το μόνο που μένει είναι να ξεστολίσουμε το δέντρο. Και να απολαμβάνουμε την παρουσία όσων έχουμε επιλέξει να είναι γύρω μας.

Και να τραγουδάμε μαζί «Walking like a man, hitting like a hammer/She’s a juvenile scam, never was a quitter/Tasty like a raindrop, she’s got the look/Heavenly bound cos heaven’s got a number/When she’s spinning me around, kissing is a colour/Her loving is a wild dog, she’s got the look»

~ από KsDms στο 6 Ιανουαρίου, 2010.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized