years
Επιστρέφουμε σε κανονική ροή. Είναι δύο χιλιάδες και δέκα χρόνια από κάποτε, και διανύουμε τα ten’s, τα tennies, τα tweenies, τα teens, τα twenty-tens, τα tenties ή τα tenners. Συμφωνούμε πως το tenners είναι καλύτερο απόλα. Σήμερα άκουσα για πρώτη φορά το album που (επιτέλους) έκαναν μαζί ο Justin Broadrick με τον Aaron Turner. Greymachines λέγονται τα παιδιά, «Disconnected» είπαν το album τους. Ενδιαφέρουσα στροφή σε αγνό industrial με θορυβώδεις βλέψεις. Δεν προκαλεί το shock του πρώτου EP (αλλά και του πρώτου album) των Jesu, αλλά είναι σίγουρα απείρως πιο ενδιαφέρον από τις μαλακίες με τις οποίες ανελέητα μας βομβαρδίζουν οι Jesu μετά το Silver 12″, καθώς και από την πλειοψηφία των κομματιών στα τελευταία Isis albums. Ιδιαίτερα όταν το γυρίζει στο πολύ βιομηχανικό είναι σχεδόν ερωτεύσιμο, αλλά εδώ με πιάνει ένα μεγάλο παράπονο. Αν ήμουν κάνας μαλάκας, θα σας έλεγα πως ο λόγος που δεν ξέρουμε ακόμα πως να αναφερθούμε στην νέα δεκαετία είναι επειδή της λείπει η ταυτότητα. Δεν θα το πω, γιατί δεν είμαι σαράντα χρονών γυναίκα του εντέχνου και του σπύρου παπαδόπουλου, αλλά σχεδόν δεν ανέχομαι να ψευτοπανηγυρίζω με τον Τεράστιο Καλλιτέχνη Justin Broadrick όταν απλά καταφέρνει να κοπιάρει καλά τον εαυτό του. Και ας ακούσω το Greymachines εκατόν οχτακόσες φορές σερί.
Σημασία δεν έχει πως θα πούμε την άρτι τρέχουσα δεκαετία, σημασία έχει σε πόσο λάθος εποχές ζούμε και μεγαλώνουμε.
Διότι είκοσι χρόνια πριν, θα πηγαίναμε σε ένα μαγαζί, θα ακούγαμε και θα βλέπαμε αυτά που θα δείτε στο βίντεο, δεν θα είχαμε ξανακούσει αυτά ή παραλλαγές τους ως τότε, θα τσιμπούσαμε και το φρέσκο «Streetcleaner» LP και Γειά Σας.
sonic death monkey 