Old Alice, new Wonderland
And what a year it was.
Καλώς να έρθει λοιπόν και ο καινούριος χρόνος, δεν έχω και πολλές ελπίδες βέβαια για το τί θα φέρει ο επόμενος αφού νιώθω σαν να με έχει πατήσει ήδη ένα τρένο και να περιμένω να έρθει το χριστουγεννιάτικο καρουσέλ, στολισμένο κυνικά με γλυκά, χαμογελαστά, τρομακτικά παιδάκια με κόκκινα μάγουλα να με πατήσει κι αυτό καθώς τα παιδάκια θα ξερνάνε πάνω μου.
Τί συνέβη φέτος; Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στη χώρα των θαυμάτων; Η Αλίκη άραγε γέρασε αξιοπρεπώς;
Το 2009 θα μείνει γνωστό για εκατομμύρια θαυμαστές του Βασιλιά της Ποπ, ως η χρονιά που…πέθανε. Οκ όχι τόσο εντυπωσιακό όσο το να κρεμάς ένα νεογέννητο από το μπαλκόνι (το μέταλ είναι παντού) αλλά και πάλι, τις πωλήσεις του τις έκανε. Το 2009 όμως συνέβησαν και πολλά άλλα θαυμαστά. Οι Beatles υπέγραψαν συμβόλαιο για να γίνουν digital μπάντα στο παιχνίδι Rock Band, η Rihanna έφαγε ξύλο από τον γκόμενό της, η reality TV ανέδειξε κι άλλα αστέρια, ο Bruno πρόσγειωσε τον κώλο του στη μούρη του Eminem, οι Blur επανενώθηκαν και έπαιξαν ζωντανά στο Glastonbury, οι Oasis μας έχουν ζαλίσει με τα καλλιτεχνικά διαζύγιά τους και επιτέλους μας έκαναν την χάρη (ελπίζουμε) να το κάνουν οριστικό επιβεβαιώνοντας την θεωρία πως ούτε αδερφικό αίμα δεν σε κρατάει εκεί που δεν θες να είσαι, η Lady Gaga γνώρισε την βασίλισσα Ελισάβετ και ο Morissey έφαγε ποτήρι στο κεφάλι από θαυμαστή (μάλλον κακός δίσκος…) κατά τη διάρκεια συναυλίας.
Οι Metallica μπήκαν επιτέλους στο Rock and Roll Hall of Fame και ησυχάσαμε γιατί τώρα νιώθουμε κι εμείς σαν άνθρωποι πως ο βαρύς ήχος αναγνωρίζεται για την συμβολή του στην παγκόσμια μουσική ιστορία (!), έπαιξαν και ζωντανά με τον Όζζυ και τον Davies των Kinks, το είδαμε κι αυτό, ναι.
Οι Rage Against the Machine σαμποτάραν με την καμπάνια τους για να ρίξουν το κλασσικό χριστουγεννιάτικο νούμερο ένα των τσαρτς και να το αντικαταστήσουν με το Killing in the name of και τα κατάφεραν.
Η ATP έφτιαξε δική της ταινία, το Γκουαντάναμο έκλεισε, οι τιμές των CD ανεβαίνουν, ο βασιλιάς πέθανε, οι άνθρωποι έγιναν γρίπη και η γρίπη άνθρωποι, η δεκαετία κλείνει και έχουμε λίστες πάνω σε λίστες, ο Morissey στεναχωρήθηκε όταν του ρθε στο κεφάλι το ποτήρι και έφυγε από την σκηνή, εμείς λεφτά δεν έχουμε να πάμε σε συναυλία για να πετάξουμε κανα ποτήρι αλλά δεν πειράζει, μας περνάει η στεναχώρια.
Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά βγήκε και αρκετή καλή μουσική και πραγματοποιήθηκαν μνημειώδεις συναυλίες. Οι Spiritualized έπαιξαν ζωντανά το Ladies and Gentlemen…, στην Ελλάδα έπαιξαν οι Ulver, η τζαζ σκηνή είχε μια από τις καλύτερες χρονιές φέτος, η Florence με την μπάντα της διασκεύασαν ένα από τα ωραιότερα soul τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ ικανοποιώντας την δική μου προσωπική επιθυμία να γίνονται και οι διασκευές μέρος ενός επιτυχημένου δίσκου ή μια εκπληκτικής συναυλίας.
Επανενώθηκα με παλιούς φίλους από διάφορα μέρη της Ελλάδας και κατά τύχη τελικά μετά από τόσα χρόνια βρεθήκαμε να ζούμε στην ίδια πόλη. Η δικές μου αναδρομές για την χρονιά συνήθως ξεκινούν με Led Zeppelin. Το βάζω στην playlist, παίζει και πάω δεκαετίες πίσω, δεκαετίες που δεν ζούσα, μετρώντας μέχρι σήμερα. Μετράω τις δεκαετίες με μπάντες και κιλά από συναισθήματα, άλλοτε γραμμάρια. Πότε ήταν η χρονιά που βγήκε ο τάδε δίσκος, τί συνέβαινε στον κόσμο τότε, πότε τον άκουσα πρώτη φορά εγώ.
Ας υποθέσουμε κάτι. Ότι το σημείο από το οποίο ξεκίνησες να ακούς μουσική θεωρείται το μηδέν (0). Από αυτό το σημείο ξεκινάς να υπολογίζεις, ας πούμε. Δεν ξέρουμε τί υπολογίζεις, αλλά το χωράμε σε νούμερα, άσχετα με την ηλικία, άσχετα με την ακουστική εμπειρία. Δεν ήξερες τί θα γινόταν, δεν το περίμενες, δεν ήξερες καν πως μπορείς να νιώσεις έτσι. Γυρνάω τον δείκτη στο μηδέν, εκεί που ακόμα δεν έχεις απογοητευτεί, είσαι άπειρη, άπειρος, κανείς δεν θα σε κρίνει και δεν θα κρίνεις κανένα, είσαι ελεύθερος, ελπίζεις ότι δεν θα σκοντάψεις, δεν θα δυσκολεύτεις. Το σημείο μηδέν είναι η μέρα και η ώρα που γεννιέσαι μουσικά. Όσες φορές και να το σκεφτώ, σκοντάφτω σε αυτό το τραγούδι.
Ήμουν 10.
Α-a
A-a
A-a
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
sonic death monkey 