ghostbusters, paper cuts, blank canvases & bluesy hip hop
Σκεπτόμενος τι θέλω να πω για τέσσερεις από τους πιο όμορφους δίσκους που άκουσα τελευταία, εκνευρίστηκα ελαφρώς με το γεγονός ότι πολλές περιγραφικές λέξεις μου έρχονταν αυτόματα στα αγγλικά αλλά δεν μπορούσα να κάνω την αντιστοιχία στα ελληνικά. Όχι ότι είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν με πάθος την αγιότητα και το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας (αν και θεωρώ ότι έχει ομορφότατες δυνατότητες στα σωστά χέρια), αλλά νομίζω ότι οι πολλές αναμίξεις μεταξύ γλωσσών δεν είναι και πολύ όμορφο. Και γω το κάνω, και σεις το κάνετε, συμφωνώ ότι δύσκολα το αποφεύγουμε αλλά αυτό δεν το κάνει λίγοτερο εκνευριστικό (ή frustrating άμα θέτε!). Αρκετά όμως με τις γλωσσικώς φιλοσοφικές ανησυχίες.
Τελικά πρόλαβα τις τελευταίες μέρες στη δουλειά να προφτάσω την καινούρια μουσική που είχα. Ευτυχώς ήταν αρκετά ήσυχες και με άφηναν να προσέχω περισσότερο αυτό που άκουγα. Πρώτο και κυριότερο είναι το «By The Throat» του Ben Frost. Κλασσικός μινιμαλισμός θα δείτε να γράφουν κάποιοι, κινηματογραφικό θα γράψουν κάποιοι άλλοι. Το album επεκτείνεται προς πολλές μεριές, αλλά δεν γίνεται υπερφίαλο. Είναι σε ίσα μέρη ορχηστρικό και ηλεκτρονικό, αόριστο και με απλότητα σκεπτικό. Πολλά συναισθήματα δίνουν και παίρνουν εκεί μέσα, από την ομορφιά μιας τρομπέτας μέχρι την ανήσυχη ατμόσφαιρα μερικών, σχεδόν συμπαγών, βιομηχανικών ήχων. Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι έχει αφιερώσει δυο κομμάτια σε έναν από τους πιο συμπαθείς κινηματογραφικούς χαρακτήρες στην ιστορία. Το Sonic Death Monkey δηλώνει με σιγουριά ότι αγαπάει Peter Venkman.
Όσο εκνευριστικό είναι ένα κόψιμο από χαρτί, τόσο ελκυστικό είναι το «Lylac» των :papercutz:. Εκ Πορτογαλίας ορμώμενοι και αρχικά σχηματισμένοι ως solo μουσικό όχημα του Bruno Miguel, δεν ακούγονται και ιδιαίτερα μεσογειακοί. Ευτυχώς λέω εγώ, δεν ξέρω τι λέτε εσείς. Πάντα μου άρεσαν οι pop ανησυχίες στους πιο leftfield καλλιτέχνες. Θεωρώ ότι συνήθως δίνουν πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα και η αλήθεια είναι ότι και η πλευρά της pop και η πλευρά των πιο εναλλακτικών μουσικών χρειάζεται μερικές φορές κάποιες τζούρες από την αντίθετη πλευρά. Οι :papercutz: γράφουν πολύ όμορφα τραγούδια με αρκετά catchy μελωδίες, στα οποία όμως βάζουν και τα glitchy σημεία και τις ambient ατμόσφαιρες και από όλα έχει ο μπαχτσές. Όταν θέλετε κάτι πιο χαλαρό, που να μην κάνει τους experimental φίλους σας να σας κοροϊδεύουν, το «Lylac» είναι μια πολύ καλή πρόταση.
Από την άλλη πλευρά νομίζω ότι ξέρετε ακριβώς τι να περιμένετε από τη συνεργασία Peter Broderick και Machinefabriek στο «Blank Grey Canvas Sky». Έχουμε εκφράσει ως blog αρκετές φορές το θαυμασμό και την αγάπη για τη μουσική και των δυο πλευρών αυτής της συνεργασίας και το φετινό τους album μας επιβεβαιώνει αυτή την πίστη. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει πιο όμορφος συνδυασμός ανάμεσα στην κλασσικότροπη αισθητική του Broderick και στον αρκετά αφηρημένο μινιμαλισμό του Zuydervelt. Υποθέτω ότι βρήκαν αρκετά σημεία επαφής σε μια προφανή, κοινή αγάπη για τον Arvo Part. Θα συντροφεύσει αρκετές νύχτες αυτός ο δίσκος. Ίσως η λέξη μαέστρος να μην έχει την ίδια αξία που είχε κάποτε, αλλά η ικανότητα με την οποία ζωγραφίζουν και οι δυο αυτοί τη μουσική τους, δεν μπορεί παρά να τους χαρακτηρίσει έτσι.
Τελευταίο άφησα το ομώνυμο album των Blackroc, τη μουσική συνεργασία ανάμεσα στα δυο μέλη των Black Keys και μιας πλειάδας ιδιαιτέρως γνωστών ονομάτων της hip hop σκηνής. Αποφεύγονται ατυχείς crossover πειραματισμοί αφού οι blues rock ιδιωματισμοί των Black Keys δεν έρχονται απλά να συναντήσουν τις hip hop καταβολές των ερμηνευτών τους, αλλά προσαρμόζονται πάνω τους και καταφέρνουν να τις μπολιάσουν σε κάτι ομοιογενές και καθόλου άβολο. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας ξανά και ξανά το δίσκο ήταν το μεγαλείο του soundtrack του «Ghost Dog» (ίσως όχι τυχαία αν δει κανείς την παρουσία του RZA, μεταξύ άλλων, εδώ). Πολύ, πολύ καλός δίσκος και πολύ, πολύ παρουσίες και από τις δυο πλευρές, οι οποίες δείχνουν εξαιρετική δημιουργικότητα και δεν καταφεύγουν σε καμία στιγμή σε κιτς εύκολες λύσεις. Θα ήταν κρίμα να ήταν ο δίσκος μια προσπάθεια «εναλλακτικοποίησης» ενός κομματιού της hip hop σκηνής και ευτυχώς δεν είναι.
Αυτά από ένα παρασκευιάτικο βράδυ που μόλις τώρα μοιάζει να είναι όπως πρέπει. Αυτές οι δυο βδομάδες πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα για κάποιο λόγο. Ο χειμώνας δεν αναμένεται δυστυχώς να περάσει τόσο γρήγορα. Το motto των ημερών είναι «βλέποντας και κάνοντας». Για bonus album προτείνουμε τη συλλογή «Solar Life Raft» των DJ Rupture & Matt Shadetek. Cheers mates.
sonic death monkey 