sonic death monkey

Πριν λίγο καιρό με αγγάρεψε ο αδερφός μου να του στείλω τη μοτοσυκλέτα του με το καράβι γιατί έπρεπε να φύγει με το αεροπλάνο ο ίδιος. Τελικά λόγω μιας απεργίας του έστειλα τη μηχανή με 2 μέρες καθυστέρηση. Αυτές όμως οι 2-3 μέρες αποδείχθηκαν το χάιλαιτ της βδομάδας. Με ενθουσίασε η ροπή της, το κράτημα της, ο ήχος της αλλά κυρίως η αίσθηση της. Ένιωσα να ξαναερωτεύομαι τα δίκυκλα.

Την ίδια περίοδο, άκουσα τυχαία σε κάποιο ιντερνετικό σταθμό ένα κομμάτι του Joe Bonamassa.  Ήταν μια διασκευή στο Reconsider Baby του Lowell Fulson, μεγάλης φυσιογνωμίας των blues. Τον είχε πάρει το μάτι μου τον κυρ Τζο σε διάφορα μουσικά περιοδικά και θυμόμουν τις αποθεωτικές κριτικές αλλά κάτι το νεαρό της ηλικίας μας (εκείνου κυρίως, εγώ μια χαρά γέρος νιώθω τελευταία) κάτι το επίθετο του (όλα μετράνε, παραδέξου το), με κράτησαν μακριά του. Όμως η εκπληκτική εκτέλεση δε μου άφησε περιθώρια. Με ήχο φιλτραρισμένο και από τις έξι και βάλε δεκαετίες που παίζεται αυτή η μουσική και τεχνική που ενώ δεν κρύβεται, υπηρετεί ξεκάθαρα το συναίσθημα, έτσι που οι επιληπτικές γκριμάτσες σε κάθε bend να μην τελειώνουν ποτέ. Ένιωσα να ξαναερωτεύομαι τα blues.

Έψαξα και βρήκα ωραία στοιχεία για τον Πεινασμένο Τζο. Πως ήταν παιδί-θαύμα των μπλουζ, πως άνοιξε για τον B. B. King όταν ήταν μόλις 12 ετών και πως δηλώνει περισσότερο επηρεασμένος από τους Βρετανούς rock/blues κιθαρίστες. Τώρα στα 32 («έχει τουλάχιστον 2 χρόνια καλής μπάλας ακόμα») κλείνει σχεδόν μια δεκαετία δισκογραφίας με το τελευταίο του δίσκο να έχει τίτλο The Ballad of John Henry. Υπάρχει και διασκευή σε Tom Waits (ο μόνος λόγος που το αναφέρω είναι για να χτυπήσει alert στους μεγαλοσυντάκτες αυτού του μπλογκ).

ΟΜΩΣ, το πιο ωραίο που ανακάλυψα είναι ότι έρχεται στην Αθήνα τον άλλο μήνα. Και επειδή δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο, θα το πω κι ας είναι κακό: πρόκειται για χριστουγεννιάτικο bonama από το Νιου Γιορκ Σιτυ αυτό το live!

~ από subhero στο 16 Νοεμβρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized