sonic death monkey

Καθώς είμαστε σε τεράστια αναμονή για την προβολή του «The Limits Of Control» (οι πρώτες κριτικές για το οποίο δεν είναι και πολύ αποθεωτικές αλλά δεν πτοούμαι), με τεράστια χαρά είδα ότι το Invisible Jukebox αυτού του μήνα στο Wire είχε για καλεσμένο τον Jarmusch. Ακόμα και να μην έχεις διαβάσει συνεντεύξεις του, μόνο από τη χρήση της μουσικής στις ταινίες του καταλαβαίνεις ότι αυτός ο τύπος μάλλον αγαπάει την μουσική σε πολύ μεγάλο βαθμό. Που να ξεκινήσεις και που να σταματήσεις; Ας μην επαναλαμβανόμαστε όμως. Αυτό που με έκανε να τον συμπαθήσω ακόμα περισσότερο είναι η δήλωση του σε κάποια στιγμή της συνέντευξης ότι προτιμάει σαφώς τα song oriented soundtracks, αφού τα film scores έχουν κουραστεί και πέσει σε ένα τέλμα ατελείωτης επανάληψης πολύ καιρό τώρα. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Σε έναν ωκεανό από αδιάφορα επαναλαμβανόμενα ψευτο-ορχηστρικά scores, που άλλοτε έχουν ψευτο-βαγκνεριανές φιλοδοξίες, άλλοτε προσπαθούν αδίκως να προκαλέσουν συναισθηματική φόρτιση καταφεύγοντας σε μελοδραματικές ημι-ρομαντικές μελωδίες, αναρωτιέμαι γιατί δεν βρίσκονται περισσότεροι σκηνοθέτες που να έχουν τα αρχίδια να βρουν την κατάλληλη μουσική για να συνοδέψει τις εικόνες τους. Και να πεις οτι δεν υπάρχουν τόσα παραδείγματα για το πόσο πετυχημένη μπορεί να είναι αυτή η τακτική; Από το βαλσάκι στο τέλος του «Aberdeen», το 80s rock στο «Grosse Point Blank», ακόμα και τις επιλογές του Tarantino (τα soundtrack των «Kill Bill» μπορεί να έγιναν υπερβολικά της μοδός αλλά παραμένουν εκπληκτικές συλλογές – μην ξεχνάμε ότι έστω και στα πεταχτά δεν θα έβαζαν πολλοί Neu! στο soundtrack των ταινιών τους). Και από την άλλη έχεις τον Williams και τους ακολούθους του να έχουν ξεχάσει την έμπνευσή τους μια 20ετία πίσω. Όχι ότι δεν ισχύουν και τα αντίθετα και στις δυο περιπτώσεις, αλλά νομίζω ότι το ενδιαφέρον στα soundtracks που περιέχουν τραγούδια και όχι scores παραμένουν πιο περιπετειώδεις και συναρπαστικές.

Το soundtrack του «The Limits Of Control» γνέφει φιλικότατα προς αυτό που σατιρικώς έχουμε ονομάσει νέο-ψαγμένο-χώρο και το απολαμβάνουμε, παρά το γεγονός ότι φοβόμαστε τις αντιδράσεις «πωπω μαλάκα αυτός έβαλε Σαννό))) στο soundtrack, γοάο». Εξάλλου αυτά γουστάρει ο άνθρωπος, καλά κάνει και τα βάζει. Αυτά για τον όμορφο χώρο του κινηματογράφου. Στον επίλογο θα κλέψω και θα βάλω ένα από τα πιο ωραία μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί για μια από τις πιο όμορφες μικρού μήκους ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Αν απολαμβάνετε έστω και λίγο τον κινηματογράφο οφείλετε να δείτε τα δυο «Ten Minutes Older» («The Cello» & «The Trumpet»), στις οποίες έχει ένα κομμάτι και ο Jarmusch. Προς το παρόν απολαύστε τον James Bond σας, όταν κάνει κινηματογράφο.

ΠιΕς: Όποιος βρει το κομμάτι της Jocelyn Pook που περιλαμβάνεται στο film κερδίζει παραγγελιά στο live των Faust.

~ από KsDms στο 9 Νοεμβρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized