silent city
Σε περίπτωση που ανησυχήσατε με την σχετικά μεγάλη περίοδο χωρίς αναφορά στον Bonnie «Prince» Billy, ήρθε η ώρα να ηρεμήσετε. Αφού μοιάζει ότι ο κύριος Oldham είναι από τα πλέον χοτ ονόματα στον εν γένει alternative χώρο ή εναλλακτικά ότι έχει απίστευτη όρεξη για δουλειά είναι αναμενόμενο ότι θα χάνουμε και μερικές δουλειές του. Στην προκειμένη περίπτωση, εγώ προσωπικά δεν είχα πάρει χαμπάρι το «Silent City» που χε κάνει με τον Brian Harnetty (ή για να είμαστε πιο ακριβείς που ο Brian Harnetty είχε κάνει μαζί του) και το οποίο κυκλοφόρησε τον Αύγουστο στην Αμερική και τέλη Σεπτεμβρίου Ευρώπη.
Έχοντας απολαύσει τις υπόλοιπες φετινές δουλειές του Bonnie «Prince» Billy, πρέπει να πω ότι το «Silent City» είναι μάλλον η καλύτερη εξ αυτών. Ίσως γιατί εδώ κυριαρχεί κάπως η προσωπικότητα του Harnetty και εμπλουτίζει την ατμόσφαιρα του Oldham. Η μουσική είναι αρκετά μακριά από ό,τι συνηθίζει να βγάζει, έχει πολλά field recordings, αποτελείται περισσότερο από μουσικές ενότητες και λιγότερο από τραγούδια, ενώ έχει και σαφείς ηλεκτρονικές τάσεις. Δεν ξέρω αν θα έφτανα μέχρι να την χαρακτηρίσω και ambient σε σημεία αλλά σίγουρα διατηρεί μεγάλη συγγένεια με το γενικότερο είδος της folktronica. Αν και πολύ μακριά μουσικά, στο «Silent City» φαίνεται να επανέρχεται μια παρόμοια με αυτή του «Superwolf» μαγεία. Γενικά ο Oldham φαίνεται ότι αρέσκεται ιδιαίτερα στις συνεργασίες, είτε έχει τον πρώτο ρόλο σε αυτές, είτε όχι. Μην περιμένετε πολύ φωνή βέβαια, το μεγαλύτερο κομμάτι του album είναι instrumental, αλλά εκεί που ανοίγει το στοματάκι του, τον ερωτευόμαστε ξανά. Όταν δε τραγουδάει ο Bonnie «Prince» Billy, το αποτελέσμα φέρνει στο μυαλό στιγμές όπως η τελειότητα του «Vespertine» και γι’ αυτό και μόνο καλά θα κάνει να το ακούσει κάποιος.
Σε άλλα νέα επανακυκλοφόρησε το «Memoryhouse» του Richter, βγήκε και το καινούριο Velvet Cacoon που έλεγε ο Εμμανουήλ, μουσική υπάρχει πολύ και χρόνος λίγος και συνεχίζουμε.
sonic death monkey 