sonic death monkey

Αθήνα, κατά τις 5 το απόγευμα μιας μέρας που δυσκολεύεται να αποφασίσει ανάμεσα στη συννεφιά και στη λιακάδα, με τα πρώτα κρύα να μας θυμίζουν ότι φτάσαμε Νοέμβριο πια και ότι φέτος προβλέπεται να καταλάβουμε χειμώνα επιτέλους. Μια απίστευτα σκατά μέρα στη δουλειά, που αναπόφευκτα οδηγεί στις αναμενόμενες σκέψεις περί καριέρας, αναζήτησης εργασίας, «που πάμε, τι σκατά κάνουμε» και άλλα τέτοια όμορφα. Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιούμε ότι πλησιάζουμε να γίνουμε προβλέψιμοι παρά κάτι 30αρηδες και τρομάζουμε λίγο είναι η αλήθεια. Συνοδεία στο τρόλευ το «Metamorphosis» των Pleq που συνόδευε μια χαρά και τη διάθεση είναι αλήθεια. Από εκείνα τα ομορφότατα και μελωδικότατα glitch albums που μοιάζουν φτιαγμένα για Νοεμβριάτικες μέρες που δυσκολεύονται να αποφασίσουν ανάμεσα στη συννεφιά και τη λιακάδα. Κάπου είχα διαβάσει (δε θυμάμαι που ακριβώς) για την γοητεία της χρησιμοποίησης του «λάθους» στη μουσική. Νομίζω ότι ένας από τους λόγους που μ’ αρέσει τόσο πολύ η glitch πλευρά της electronica είναι γιατί έχει καταφέρει περίσσότερο από οποιοδήποτε άλλο μουσικό είδος να χρησιμοποιήσει τους μικρο-θορύβους και τις «παραμορφώσεις» του ήχου για να τονίσει την ομορφιά του συνόλου. Παρεκτρέπομαι όμως από αυτό που είχα ξεκινήσει να λέω.

Έχω κατέβει Πανόρμου λοιπόν για να περάσω από το Μετρό για να ανανεώσω την κάρτα των ΜΜΜ μου (για να είμαστε και μέσα στην πράσινη συνείδηση που προτάσσει η εποχή) και μου μπαίνει ιδέα να πάρω κανένα περιοδικό μια που η τσάντα έτυχε να είναι άδεια από τα συνήθη περιεχόμενά της (βιβλία, περιοδικά, μαλλί της γριάς κλπ). Ένα γρήγορο χάζεμα στο περίπτερο με έκανε να απορρίψω αμέσως την επιλογή να δώσω 7-8ε μουσικές εκδόσεις που είτε αναμασούν ένα ψευτο-indie προφιλ, το οποίο θα έκανε και το υπερβαρετό NME να κοκκινήσει από ντροπή, είτε προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν ένα πάλαι ποτέ σεβαστό όνομα στο χώρο ώστε να πασάρουν μια εντελώς αδιάφορη οπτική πάνω στην σύγχρονη μουσική. Κάπου εκεί πήρε το μάτι μου το «Soul». Δεν ξέρω πως ακριβώς να το χαρακτηρίσω, μουσικό περιοδικό σίγουρα δεν είναι, μάλλον περισσότερο σε περιοδικό του indie lifestyle φέρνει, αλλά η πρώτη και μοναδική μου επαφή μαζί του στο σπίτι της δεσποσύνης του blog μας με είχε αφήσει με αρκετά ανάμικτες εντυπώσεις ώστε να θέλω να το ξαναδοκιμάσω. Παραβλέπουμε λοιπόν τον τυπάκο από το «Twilight» (και ουχι από τους Twilight) που μοστράρει την ημι-emo φάτσα του στο εξώφυλλο, βλέπουμε ότι κοστίζει μόλις 3 ευρά και σκεφτόμαστε «ας πάει και το παλιάμπελο». Ένας από τους κύριους λόγους που με έκαναν να το πάρω είναι και το ιδιαιτέρως γοητευτικό design του.

Χαζεύοντας τα περιεχόμενά του στο Μετρό, παρατηρώ ότι ο όρος του εναλλακτικού lifestyle περιοδικού δεν είναι και πολύ μακριά από την αλήθεια, καθώς έχουμε αρθράκια για μόδες, κουλ μέρη, γνωστούς-άγνωστους ημι-καλλιτέχνες, περασμένα όλα σαφώς μέσα από το φακό του «indie is the nu cool» βλέμματος. Από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά ότι αντιπαθώ τα indie kids. Είναι σαφώς λιγότερο ενοχλητικά από άλλες πληθυσμιακές ομάδες και το χειρότερο που μπορείς να πεις γι’ αυτά είναι μάλλον το ότι είναι κάπως βαρετά. Το περιοδικό έχει και ωραία αρθράκια/συνεντεύξεις, αρκετά για να σου κρατάνε το ενδιαφέρον του χαζέματος, αλλά για κάποιο μαγικό λόγο που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι όλα συντομότατα. Ρε παιδιά, αφού αποφασίζετε να γράψετε για κάτι, γράφτε πέντε πράγματα παραπάνω, εκτός και αν έχετε υπολογίσει ότι το attention span του μέσου αναγνώστη σας είναι ανάλογο με εκείνο ενός αφηρημένου χρυσόψαρου. Δυστυχώς απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό του χιούμορ ή τουλάχιστον το αστείο χιουμορ, αλλά τουλάχιστον έχουν μερικά όντως πετυχημένα ένθετα (ανάμεσα στις πάμπολλες διαφημίσεις, οι οποίες όμως αμα κρατάνε τόσο χαμηλή την τιμή του περιοδικού έχουν την ευχή μου). Έχει και συνέντευξη ανερχόμενου indie ηθοποιού (που προσωπικά δε γνωρίζω) και ο οποίος μιλάει αποκλειστικά με κλισέ (σαν τον τύπο που περιέγραφαν σε ένα επεισόδιο του «How I met your mother») και βγάζει λίγο γέλιο είναι η αλήθεια. Οφείλω να πω ότι στο συγκεκριμένο τεύχος τουλάχιστον, όταν ασχολείται με τη φωτογραφία, έχει ωραία θέματα (ίσως γιατί δεν χρειάζονται τόσες λέξεις). Ευτυχώς κρατάει τα καλύτερα για το τέλος με δυο κολλητά άρθρα για Βερολίνο και Ισλανδία (με το πρώτο να συνοδεύεται και από ένα ομορφότατο φωτο-σεσσιον), τα οποία είναι γοητευτικά αλλά και πάλι, γράφτε κάτι παραπάνω ρε παιδιά. Όταν γράφετε για κάτι που σας αρέσει πως τα καταφέρνετε να σταματάτε στις τρεις στήλες;

Δυστυχώς βρίσκουμε τη στήλη της μουσικής παραπεταμένη σε μια σελίδα κάπου πριν τα ζώδια και τρομάζουμε παρατηρώντας ότι το πιο original είναι η αναφορά στο όνομα των Broadcast που άκουγε συνέχεια τώρα τελευταία ο αρθρογράφος. Κατά τ’ άλλα Air, Raveonettes, Vitalic και άλλες προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μας. Μέχρι τότε έχει τελειώσει και το album των Pleq (να το ακούσετε απαραιτήτως), εγώ έχω πάει για ψώνια ώστε να προμηθευτώ τροφή για το στομαχί (από την άλλη για το μυαλό έχουμε μπόλικη), έχω γυρίσει σπίτι και κάθομαι στο γραφείο χαζεύοντας το υπόλοιπο Soul και ακούγοντας τα συμπαθητικώς ημιαδιάφορα albums των Arms & Sleepers και Molina & Johnson. Φτάνοντας όμως στο άρθρο για την Ισλανδία, μαγικά μπαίνει και το φετινό ep των Smoke Fairies («Frozen Heart»), τα folk blues του οποίου μοιάζουν άκρως ταξιδευτικά. Κρατάω μια επιφύλαξη για να διαβάσω πιο προσεκτικά και το αρθράκι για το φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης που μπορεί να είναι όντως ωραίο. Ώρα να ετοιμάσουμε το βραδινό μας, οπότε για σήμερα τελειώνει κάπου εδώ η περιπλάνηση στη χαρούμενα κουλ χώρα των indie φίλων μας. Εναλλακτικά αρκετά γκρινιάξαμε για σήμερα, οπότε είναι ώρα να σκάσουμε και να απολαύσουμε την ησυχία μας και την μουσική μας. Και μια μπύρα που πήρε το μάτι μας στο ψυγείο.

~ από KsDms στο 2 Νοεμβρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized