sonic death monkey

Μέρα που ξεκινά ανάποδα συνήθως συνεχίζει ακάθεκτη και καταλήγει ανάποδα, εκτός αν στο facebook «lucky» quiz βγάζεις πάνω από 87%, πράγμα που προσδιορίζεται τυχαία, άρα τυχαίο όλο. Ξεκινάω τελικά με εργασιακές υποχρεώσεις και ανελέητο σνομπισμό στην διανοητική μου υπόσταση, συνεχίζω με νυσταγμένες καλημέρες σε όσους είχαν ελεύθερο το πρωινό, και κάνω παύση σε απρόσμενες συναντήσεις, οι οποίες είναι ευχάριστες, και έχουν καφέ, ανταλλαγές νέων, όχι ανθρώπων, κουτσομπολιών αν θέλετε, αρκετά χαμόγελα (ήταν ευχάριστες συναντήσεις) και μια τηλεόραση να παίζει στο βάθος. Όταν την δυναμώνω επειδή καμιά φορά το κάνω και αυτό, ακούω για επίθεση με γκαζάκια στα γραφεία γνωστών βουλευτών στη Θεσσαλονίκη, και αποσπάω από τη δημοσιογράφο ένα «από την έκρηξη έσπασαν μέχρι και οι μπροστινές τζαμαρίες του κτιρίου». Μέχρι ΚΑΙ οι μπροστινές τζαμαρίες του κτιρίου. Ώστε λυγίζουν και οι δυνατοί. Ώστε κλαίει και ο Ξανθόπουλος. Ώστε έκλαψε και ο Νίτσε. Η τηλεόραση ξαναγυρίζει στο βάθος, κάνει κακό να ακούγεται η φωνή της, και προσωπικά φιμώνω όσα δεν αντέχω να ακούω. Συνεχίζοντας η μέρα έγινε συναρπαστική, το album των Future Kings of England είναι στα αλήθεια καλό, το «Manafon» του Sylvian συνεχίζει να είναι περίεργο και γοητευτικό, το «Six» των Black Heart Procession υπερκατάλληλο στις ώρες του, ενώ το ντεμπούτο «Skandinavisk Misanthropi» των Skitliv (γνωστή boy band) με Andrew Liles, David Tibet και Attila Csihar να έχουν βάλει το χέρι τους, με κερδίζει σε μισή ακρόαση. Μέχρι το ομώνυμο και το επόμενο, έχω μπει στο κόλπο. Για αρκετή ώρα αποφασίζω (και μετανιώνω προς στιγμήν για) την αγορά του album που έκαναν ο Maniac με τον Carl Michael και τον Andrew Liles. Στέλνω και ένα email στον Liles, έτσι, για την φάση. Κοιμάμαι στο πληκτρολόγιο κατά την παρακολούθηση αδιάφορου επεισοδίου, της generic αδιάφορης σειράς που προσπάθησα πέντε επεισόδια να μου αρέσει, αλλά τελικά κοιμάμαι σε πληκτρολόγια. Ξυπνάω. Πάω σε πιο βολικό μέρος. Κοιμάμαι κανονικά. Βλέπω κάποιο όνειρο το οποίο ξεχνάω πριν καν ξυπνήσω, και όταν συμβαίνει το ξύπνημα, άρον άρον ντύσιμο και κατεύθυνση το Μέγαρο της Μουσικής γιατί εκεί αφιέρωμα Miles Davis και Kind of Blue, και παίζει και ο Jimmy Cobb, που έπαιζε και στο «Kind of Blue» το 1959, album του Miles Davis, που μεταξύ άλλων έπαιζε και ο Coltrane μέσα. Ναι, δεν είναι το αγαπημένο μου jazz album οβ ωλ τάιμ, αλλά θεωρείται τέτοιο από σχεδόν όλους εκεί έξω, και ποιός είμαι εγώ να διαφωνήσω, τελοσπάντων αυτές οι φάσεις είναι ωραίες και εγώ πάω Μέγαρο και λογαριασμό δε δίνω, σε κανέναν σας, ούτε στην υπάλληλο στην είσοδο που με κοιτά περίεργα, και εγώ ξέρω γιατί με κοιτά, γιατί την βλέπω, την βλέπω να σκέφτεται δυνατά πως «τι κάνεις εδώ κυρ μαλάκα; Στο Φάληρο παίζουν οι ZZ Top, μπερδεύτηκες». Αφού προσπερνάω αυτό, προσπερνάω πολλά ακόμα. Κοιτάζω το πάτωμα, γιατί δεν θέλω να τους βλέπω. Όχι την μπάντα, τους υπόλοιπους. Με τα πολλά εξώστης και δίψα, και η επόμενη μιάμιση ώρα ΜΑΓΕΙΑ από τις λίγες, και αξιοσημείωτο πάθος, και όλο το «Kind of Blue» εδώ, μπροστά στα μάτια μου, εμένα που δεν είναι το αγαπημένου μου jazz album στην ιστορία της jazz, και εδώ οι τύποι με τα σαξόφωνα, το κοντραμπάσο και το πιάνο και την τρομπέτα τα δίνουν όλα και κυρίως την ψυχή τους, και περνάει η ώρα σαν τρεχούμενο νερό σε καταρράκτη, και οι νότες το ίδιο, και εκεί που δεν το περιμένω στέκομαι αφοσιωμένος στα δάχτυλά τους, στο παίξιμό τους, στις μελωδίες και στην χειρουργική τους ακρίβεια. Υπάρχει κόσμος που πιστεύει πως όσο η ευφυής μουσική προέρχεται από, και απευθύνεται σε, ευφυείς ανθρώπους, και όσο πιο τέτοιος είσαι, τόσο πιο καλά παίζεις και νιώθεις τα ευφυή πράγματα που λαμβάνουν χώρα, και όσο πιο υπερτεχνικό είναι αυτό που βαράς ως καλλιτέχνης, τόσο πιο intellectual είσαι, και τέτοια. Δεν υποστηρίζω αυτές τις απόψεις με την καμία, γιατί όλα αυτά είναι φτωχοί και φτηνοί ελιτισμοί, και έχουν υπάρξει δεκάδες χιλιάδες βιρτουόζοι μουσικών οργάνων που είναι καλλιτεχνικοί πάτοι όντας «εξερευνητές των δυνατοτήτων» των εκάστοτε οργάνων ή σύγχρονων studios ή οτιδήποτε τέτοιου. Νομίζω πως όποιος επιχείρησε να (επι)βάλει τέτοιες αναλογικές αναπτύξεις στη μουσική, κάπου βαθιά μέσα του είναι κάπως χαζός, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, για μια άλλη δημοσίευση, όπως όλες οι άλλες ιστορίες που αναφέρω σε πολλές δημοσιεύσεις μου. Υπόσχομαι άλλες, παραπλήσιου θεματικού πυρήνα. Τέτοιος είμαι, να μην θυμώνετε. Πίσω στην παράσταση όμως, μην περιμένετε να σας καταγράψω τις παικτικές τακτικές του καθενός ή να σας αναφέρω ποιά περάσματα έκαναν από άλλα albums και σε ποιά σημεία αυτοσχεδίασαν,  δεν έχει μέλλον μια τέτοια κουβέντα, άσε που δεν τα ξέρω αυτά, άσε που δεν έχουν νόημα. Ο Jimmy Cobb, πενήντα χρόνια ακριβώς μετά την κυκλοφορία του «Kind of Blue» και ογδόντα μετά τη γέννησή του, με άφησε με ανοιχτό το στόμα με το πάθος του πρωτίστως, με τις παικτικές του δυνατότητες δευτερευόντως. Δεν συγκινούμαι από τέτοιες, αλλά μπορώ να πω (edit: επαναλάβω) με κάποια ασφάλεια το κλισέ εκείνο για τους jazz drummers που δέρνουν τους υπόλοιπους. Τα υπόλοιπα συνέθεσαν μια εντελώς ιδιαίτερη οπτικοακουστική εμπειρία, που όσο και αν προσπαθήσω δεν θα καταφέρω να μεταφέρω το μαγικό πράγμα που προκαλούν τέτοιες εμπειρίες, οπότε σταματώ εδώ. Όχι εδώ, θα αναφέρω και ένα άλλο, βγαίνοντας από τον χώρο ακούω ένα «…και αυτός ο Bill Evans, πόσο καταπληκτικά έπαιξε σήμερα!». Αυτό ακούστηκε από στόμα, είχε γύρω του τα απαραίτητα ματιαμυτηαυτιακεφάλι, ξανθά μαλλιά, ΚΑΛΟ ντύσιμο και ύφος ακροατή jazz. 30 χρόνια περίπου μετά τον θάνατό του, ο Bill Evans έπαιξε εξαιρετικό piano απόψε. Ο κύριος Καστανίδης και ο κύριος Βούγιας πρέπει να βάλουν στα αλήθεια γερές τζαμαρίες στο κτίριό τους. Και εγώ πρέπει να σταματησω να γράφω, την καληνύχτα μου.

~ από kiwiknorr στο 25 Οκτωβρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized