and then some.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω κορδέλες.
Είναι μέρες περίεργες με κενά από τις προηγούμενες βραδιές και το θέμα είναι πως τα κενά, τα όποια κενά, όταν με το καλό στα συμπληρώνουν οι άλλοι είναι τελικά χαζά και ανούσια και μηδέν και τέλος πάντων ήταν πιο ωραία ως κενά, ωραίοι ως έλληνες μας έλεγαν παλιά, να γυρίσω στα κενά, τα κενά είναι καλά γιατί τα κάνεις ό,τι θες, δε θυμάσαι κύριος τι έλεγες σε εκείνο το τραπέζι ακριβώς; τι σου έλεγαν; ποιο μορφασμό έκανες, τι γινόταν τέλος πάντων; τα σιάχνεις στο μυαλουδάκι σου έτσι ώστε να μοιάζουν γαμάτα, συζητούσες για τις Μεγάλες Αλήθειες και Σοβαρά Ζητήματα, έλεγες τρομερές ατάκες, είχαν εντυπωσιαστεί όλοι, ήσουν καταπληκτικός, μια οπτασία, ήσουν εσύ συν κάμποσα άλλα που έχεις ή δεν έχεις και θα ήθελες να έχεις, «εκείνος, ο οποίος» της. Και την άλλη μέρα, την περίεργη μέρα που λέγαμε, σου λένε ότι το θέμα ήταν τα κενά στα χαφ του Ολυμπιακού και το καλύτερο βρώμικο της πόλης. Ε, δεν αντέχεται, πως να το κάνουμε τώρα, μην το συζητάς, που δεν το συζητάς δηλαδή, λέμε τώρα, εγώ λέω, κουβέντα να γίνεται, ποια κουβέντα, άντε πάλι τα ίδια. Μπέρδεμα.
Ούτε τα κενά στα χαφ αντέχονται βέβαια.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τήλε κοντρόλ.
Είχα ένα θείο, θεό, τρομερό τύπο, παρίστανε τον προπονητή βόλλευ για μια περίοδο, το φωτογράφο μιαν άλλη, έχω καιρό να τονεδώ τώρα. Είχε αυτός συνέχεια ιστορίες να λέει, εντάξει, δεν ήταν όλες ενδιαφέρουσες αλλά ήταν όλες ιστορίες κανονικές, με αρχή, μέση και τέλος, με σκηνικά και χαρακτήρες και ανατροπές στην υπόθεση και συμπεράσματα στο τέλος. Αυτός έλεγε ότι με το «Όλα Είναι Δρόμος» του Βούλγαρη ο ελληνικός κινηματογράφος έφτασε στο πηκ του. Συμφωνώ.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω την εικόνα της αγίας Μαρίνας.
Και λες και λες και λες και τίποτα δε λες, μια μαλακία όλα, να καούνε όλα, να πάνε να πνιγούνε όλοι, να μείνω μόνο εγώ με πεντέξι φίλους μου και πεντέξι μπάντες και θα περνάμε φίνα, με τις βόλτες μας και τους δίσκους μας και τα όλα μας τα ωραία, ζωάρα. Θα κάνουμε χωρίστρες στα μαλλιά και θα κοροϊδευόμαστε και δε θα μας νοιάζει, θα φοράει αυτός ροζ πουκάμισο με πράσινα κουμπιά και κίτρινο γιακαδάκι όρθιο και δε θα τονενοιάζει, θα είναι φίνα. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να φάω όλες τις ελιές του κόσμου, τις δικές μου, τις δικές σου και των άλλων, και τα τυριά σας και θα ήμουν ευτυχισμένος και μετά, δεν έχω ιδέα «τι» μετά, κάτι θα έβρισκα, ίσως να μη χρειαζόμουν να βρω και τίποτε αφού θα ήμουν ήδη ευτυχισμένος. Τα σχέδια και τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται (είμαι πεπεισμένος ότι έχουν μείνει κάμποσες ελιές ακόμα εκεί έξω) λένε δίνουν ώθηση για να ζήσεις και κίνητρα και αν ποτέ τα πραγματοποιήσεις μετά δε θα έχεις τι να κάνεις και θα μαραζώσεις και θα ψοφήσεις μόνος κι έρημος και μίζερος και άδειος. Αηδίες που λένε βλάκες στα περιοδικά λίγο μετά τα «το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου είναι ότι εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους, είμαι υπέροχος, είμαι αληθινός, σιχαίνομαι το ψέμα, περνάμε καλά στα καμαρίνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω» δίπλα στις αισθησιακές γουστόζικες φωτογραφίες, δεν είμαστε εμείς τέτοιοι τύποι, εγώ δεν είμαι τέτοιος τύπος, εμένα το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου είναι ότι βαριέμαι εύκολα και κάποιες φορές πρήζω τον κόσμο γύρω μου και γκρινιάζω και χίλιαδυο άλλα, πολλά μειονεκτήματα, εγώ, και εγώ θέλω κάτι και θέλω να το κάνω το κάτι και όταν το κάνω θα χαμογελάω και μετά θα βρω κάτι άλλο ή θα κάνω το πρώτο κάτι συνέχεια και πάλι και ξανά.
Είναι Σάββατο προς Κυριακή, νέες ώρες, παλιές ώρες, ανόητες αγάπες και φιλιά λένε οι ΠυξΛαξ, προτιμώ να με πνίξουν από το να με κάψουν.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τους Pink Mountaintops.
yeah, plastic man you’re the devil
you just couldn’t understand.
Γιατί δε μου πήρα χαρτάκια όμως;
sonic death monkey 
Έλα παραδέξου το. Σου λείπει ο Kenos… ;p (Τά ‘χουμε ξαναπεί αυτά…)
Έτσι ρε Τιποτάθρωπα!! «Ζωάρα»!!!
Ζωάρα και ξερό ψωμί με ελιά και κώτσο βασιλιά (ή βασηλιά ή βασιληά) ναπούμε! Γι’ αυτό θα σε πααίνω μέχρι την τελευταία μου πνοή εσένα…!
να’σαι καλά. μπορεί να μην έχουμε γνωριστεί αλλά χαίρομαι που νοιώθεις κι εσύ ότι υπάρχει αυτό το σπέσιαλ δέσιμο μεταξύ μας.
(μπέρδεψες τους μανώληδες, με τον kiwiknorr τα έχεις ξαναπεί και εκείνον πααίνεις. αν δεν ήταν sdm αδελφός θα είχα πληγωθεί αλλά όλοι εδώ μια οικογένεια είμαστε και τέτοια)
\μ/
Αμάαααααααααν!!! Τι έπαθα ο τάλας! Δε θα μου ξαναμιλήσει ο σνμ μπράδα σου! Πάντως φταέι κι αυτός…: τα δείγματα γραφής του μοιάζουν πολύ με τα δικά σου… Τέλος πάντων… (Εγώ πάντως θα πααίνω κι εσένα… Μόνο και μόνο γιά το «ζωάρα» και τον Παπαγιαννόπουλο… ;^))
Πακατλητικό ποστ.