sonic death monkey

Καμιά φορά τις νύχτες εξασκώ ελεύθερα περίεργες συμπεριφορές. Ανάβω τον βραστήρα νερού στην κουζίνα, φτιάχνω ένα χαμομήλι, κλείνομαι στο δωμάτιο ανάβω τρία, τέσσερα κεριά βάζω BBC Radio να παίζει και σκέφτομαι τη μουσική. Στο πέμπτο χαμομήλι έχω καταλήξει για ακόμη μια φορά πως θα πεθάνω μόνη, ακούγοντας BBC Radio 6 με τασάκι υπερτίγκα και ένα βραστήρα γεμάτο καυτό νερό. Εδώ κοίτεται η Error Flynn. Της άρεσε το χαμομήλι.
Anyhow, είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που το Electric Proms του BBC έχει ξεκινήσει. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα Electric Proms στην τηλεόραση και σκέφτηκα, τι φανταστική ιδέα. Το πιο φανταστικό από όλα βέβαια είναι πως σε αντίθεση με εκείνες τις διοργανώσεις που συζητιούνται ως μια μίξη του ψαγμένου και του popular, ξέρεις εκείνες που τις επικαλούνται οι δυσκοίλιοι με το κεφάλι στον κώλο μουσικόφιλοι, ως την ΜΙΑ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ μίξη ψαγμένου και popular και μπορεί να περιλαμβάνει, ως popular κάτι σαν ξέρω γω….κάποιου είδους ταντρικό, βιρτουόζο καλλιτέχνη φλάουτου ντουέτο με κάποιον από την Πενσυλβάνια που έμαθε να παίζει μουσική με βελόνες πλεξίματος και ως ψαγμένο κάτι που απλά δεν θέλω να ξέρω – αυτή η διοργάνωση, είναι πραγματικά ένα μεγάλο μουσικό ΠΡΑΜΑ. Πεθαίνω για τέτοια ε. Απλά πεθαίνω να βλέπω στο line-up πρώτη μέρα Robbie Williams, δεύτερη Dame Shirley Bassey, μετά Dizzee Rascal, N-Dubz, Doves με συνοδεία την Βουλγαρική Χορωδία του Λονδίνου (fuckin’ell, τα μάτια μου γυρίζουν για λίγο προς τα πάνω). Florence and the Machine, Magazine και τελευταία μέρα το τρελόκεφο ανάβει με Smokey Robinson. Απλά απίστευτο.
Απίστευτο και αστείο γιατί περνάμε τον μουσικό μας βίο υποστηρίζοντας το ένα ή το άλλο μουσικό ρεύμα, είδος, οτιδήποτε, αγοράζουμε τους δίσκους αλλά δείχνουμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ή τολμάμε ακόμα, να ερωτευόμαστε τις συναυλιακές διοργανώσεις που περιλαμβάνουν όσο γίνεται περισσότερα ονόματα, περισσότερα είδη μουσικής.
Συζητούσα με τον kiwiknorr τις προάλλες για συναυλίες πάλι, τί γίνεται εδώ, τί γίνεται έξω, εντάξει κλασσικές συζητήσεις στις οποίες καταλήγουμε πάντα σαν τις γριές στο παγκάκι να βογκάμε επίπονα για την κατάσταση την γενική ας πούμε και σκεπτόμενη το πόσο μας αρέσει να υποστηρίζουμε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής, θυμήθηκα το πόσο απολαύσαμε το φετινό Synch που είχε από όλα ο μπαχτσές και δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε. Τον έβλεπες δηλαδή τον μπλακμεταλλά να ακούει τον αφρικανό, ρε παιδί μου. Όχι τον συγκεκριμένο μπλακμεταλλά και όχι τον συγκεκριμένο αφρικανό, αλλά πιάνεις το νόημα.
Ακούω αυτή τη στιγμή ζωντανά Doves που παίζουν στο Electric Proms καθώς το BBC Radio 6 εκπέμπει ζωντανά όλο το αποψινό Proms, από το Roundhouse του Λονδίνου και θυμήθηκα πόσο αγαπητός μου είναι αυτός ο συναυλιακός χώρος καθώς εκεί ακούσαμε τους Unkle για πρώτη φορά, τους Beirut, την Martha Wainwright να τραγουδάει τις τζαζιές της συνοδεία πιάνου. Ωραίες βραδιές, ξαφνική χιονοθύελλα στο τεράστιο μπαλκόνι του Roundhouse με άλλους μουσικόφιλους να κοιτάμε έξω το χιόνι με θαυμασμό. Θυμήθηκα να πιάνει το αυτί μου μια συζήτηση Λονδρέζων στους διαδρόμους του Roundhouse και έλεγε ο ένας στον άλλο, φίλε αν δεν ξέρεις να ονομάσεις με την σωστή σειρά ή και ανάποδα, με το κεφάλι σε μια γκιλοτίνα, με τα πόδια σε ένα σάκο και τα ρουθούνια βουτηγμένα στο μουρουνέλαιο, τα soundtrack του James Bond και τους στίχους όλων των τραγουδιών των ταινιών του Mr. Shaken-Not-Stirred δεν μπορείς να λέγεσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ της ΤΕΧΝΗΣ και να με πιάνει μια ζαλάδα. Πόσο αστείο είναι κι αυτό. Και το κάνουμε ε. Το κάνουμε και το κάνετε και πρέπει να σταματήσουμε γιατί κάτι συμβαίνει καθυστερημένα όταν το κάνουμε αυτό.
“Can we get a fuckin’ heads up for the London Bulgarian Choir, please? Excuse my language, I’m very excited”. Ξεκίνησε και η μάνα μου την χορωδία πάλι φέτος και αυτή τη χρονιά το βάλε σκοπό η χορωδός να τους μάθει νότες, λέει. Αμάν, βρε παιδάκι μου τόσα χρόνια σπουδές κι εσύ και να πάει χαμένο όλο, κρίμα. Ξέρεις, από ΕΚΕΙΝΕΣ τις κουβέντες των μανάδων. Και τί να κάνω ρε μάνα, πόσες δουλειές θα κάνω. Ε, ναι βρε κορίτσι μου δίκιο έχεις αλλά να, κάτι να έκανες με αυτό. Ο πόνος της μάνας. Αν ακολουθούσα μουσική καριέρα, θα χε να μου λέει γιατί δεν σπούδασα Λογοτεχνία. Δεν βρίσκεις άκρη, οπότε πάμε για το δεύτερο χαμομήλι.
Πόσο μου αρέσει αυτό το ανακάτεμα ήχων, μουσικής, φωνής. Αυτό το χύμα, το χίπικο το φαρ άουτ που δεν πολυκολλάει, που δεν είναι και πλήρως ενημερωμένο σαν βιβλιάριο τράπεζας. Συγκινητικό σχεδόν. Στην λογοτεχνία δεν μου αρέσει πολύ αλλά στην μουσική με συγκινεί γιατί είναι σαν να απλώνεται μπροστά σου το μουσικό χάος και όλα τα σίγουρα και τα ασφαλή να χάνονται. Ποιός μου λέει πως δεν μπορώ να ακούω βουλγαρική πόλκα μαζί με τους Doves μου, που γνωρίζω αλλά δεν έχω ξανακούσει ποτέ μεν, αλλά διαλέγω να τους ακούσω σαν soundtrack στο βράδυ Πέμπτης μου; Πόσο μου αρέσει αυτό το ατελείωτο της μουσικής, που όταν στρέφουμε τα πρόσωπά μας στα μουσικά μας είδωλα τα βρίσκουμε να ακούνε πράγματα που εμείς από την δική μας θέση, καταδικάζουμε σαν σκατά, uncool και πάλι σκατά. Δεν θυμάμαι ποιόν μουσικό είχα ακούσει σε μια συνεντευξή του να την διηγείται αυτή την ιστορία. Ο Miles Davis είχε μέχρι και τις τελευταίες του μέρες δίπλα στο κρεβάτι του ένα cd player και μερικά από τα σιντί που διάλεγε να ακούει εκείνη την περίοδο ήταν και καναδυό δίσκους των U2. Ο μουσικός που διηγόταν την ιστορία σχολίασε πως από τότε έχει ακούσει ανθρώπους που δεν είναι μουσικοί να λένε πως δεν έχουν ακούσει πολύ αλλά είναι της άποψης πως οι U2 είναι σκατά (εγώ προσωπικά το ακούω σχεδόν κάθε μέρα, δεν ξέρω με τι ανθρώπους κάνει παρέα) αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί. Καταλαβαίνω, έλεγε, πως ένας μουσικός θα πει για έναν άλλο μουσικό πως η τεχνική του είναι ελλειπής, πως δεν έχει φαντασία, δεν ξέρει από συναίσθημα, τον έχω ακούσει και δεν ξέρει. Αλλά όταν ένας άνθρωπος λέει, έχω ακούσει μερικά τραγούδια και είναι σκατά, οπότε γενικά αυτός ο καλλιτέχνης είναι σκατά τότε κάτι πάει στραβά.
Κατέληξε να λέει πως τελικά, οι μουσικοί δεν είναι οι τέλειοι ακροατές. Μπορεί να είναι βιρτουόζοι, μεγάλες φωνές, αλλά ακροατές δύσκολο. Γιατί αφήνονται σαν παιδιά σε οτιδήποτε μουσικό και περιμένουν να ακούσουν την καρδιά τους να σταματάει μπροστά στο απρόβλεπτο της μουσικής που μπορεί να βρίσκεται στην καλύτερη παρτιτούρα αλλά και στην χειρότερη παραγωγή.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω, το είπε αυτός, το σκέφτηκα εγώ και τα έχω μπερδέψει, δεν θυμάμαι πολύ καλά. Εντάξει και οι Doves δεν είναι και τίποτα σαρωτικό βέβαια, αλλά αυτή η χορωδία τους πάει πολύ και έτσι μου μαλάκωσαν λίγο το βράδυ. Δεν ξέρω αν θα αγοράσω αύριο κιόλας δίσκο τους αλλά τουλάχιστον τους έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ως μια πιθανότητα βρε αδερφέ. Μια πιθανότητα ρε παιδιά, έστω κάτι.
Το σετ της Florence ξεκινάει αυτή τη στιγμή και μπορείτε να ακούσετε τις υπόλοιπες live εμφανίσεις των καλλιτεχνών των φετινών Proms στο site του BBC Radio 6 και να δείτε το πρόγραμμα των Proms μέχρι και το Σάββατο που τελειώνει στο site του BBC Electric Proms.

~ από errorflynn στο 23 Οκτωβρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized