stuck on things
Το σχόλιο του monsieur Τιποτάνθρωπου στο post για το «It’s a crime I never told you about the diamonds in your eyes» με έκανε να σκέφτομαι για τα εκάστοτε κολλήματά μας σε σχέση με τη μουσική. Αν και η φύση μας, μας κάνει να θέλουμε να ακούμε όλο και περισσότερα καινούρια πράγματα, και μέσω αυτής της αναζήτησης, να μαθαίνουμε συνέχεια καινούρια πράγματα, μεγαλώνοντας τις διαπροσωπικές μας σχέσεις με τις διάφορες μουσικές μορφές, αυτό που τελικά μας καθορίζει ως ακροατές είναι μάλλον τα κολλήματά μας. Είτε αυτά αφορούν τις συμπάθειές μας, είτε τις αντιπάθειές μας.
Στις περισσότερες συζητήσεις μας, για κάθε μια ώρα που ξοδεύουμε για να συζητάμε τα καινούρια πράγματα που ακούσαμε και μας άρεσαν, ξοδεύουμε περίπου πέντε μαλώνοντας για πράγματα που ο ένας λατρεύει και ο άλλος σιχαίνεται, είτε καταλήγοντας σε αλαλαγμούς ενθουσιασμού για αυτά που συμφωνούμε. Έτσι καταλήγουμε να κάνουμε κύκλους, οι οποίοι μπορεί να περιλαμβάνουν από τους Morbid Angel μέχρι τον Jacques Brel και από το «I see a darkness» μέχρι και το «Indifference». Μόλις πριν κάποιους μήνες θυμάμαι μια νύχτα, όπου για κανένα τρίωρο μαλώναμε για τον ορισμό της pop κάπου ανάμεσα στις 12 και στις 3 τα ξημερώματα. Για κάποιο περίεργο λόγο, η πλειονότητα αυτών των συζητήσεων λαμβάνει χώρα σε μεταμεσονύχτιες ώρες. Ίσως γιατί η ησυχία που τις συνοδεύει, ευνοεί τις αναμενόμενες φωνές της δικιάς μας συζήτησης.
Μας αρέσουν τα κολλήματά μας. Μας αρέσουν πολύ. Μπορεί κάποιες φορές να μας κάνουν ελαφρώς αντιπαθητικούς σε κάποιους που δεν μας ξέρουν και πολύ καλά, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία υποθέτω. Εμείς σίγουρα ξέρουμε καλύτερα.
Σε άλλα ευχάριστα νέα, η Μεγάλη Αναδιοργάνωση έχει ξεκινήσει με την πολύτιμη βοήθεια του υπόλοιπου Sonic Death Monkey. Ανακαλύψαμε δίσκους που δεν ξέραμε ότι είχαμε, δίσκους που είχαμε να ακούσουμε χρόνια, δίσκους που κάποτε λατρεύαμε και τώρα δεν μας αρέσουν και τόσο. Μπορώ με σιγουριά να πω ότι ήταν από τα πιο ωραία βράδια που έχουμε περάσει ως παρέα. Το να μαλώνουμε για την σειρά που θα μπουν τα album, να αλληλο-κραζόμαστε με αφορμή πράγματα που βλέπουμε μπροστά μας, να έχουμε τις μπύρες μας και το κρασί μας, να παίζει μουσική που ξεκίνησε από τον Burial και κατέληξε σε live των Armored Saint κατά τις 12:30. Ωραία πράγματα ρε γαμώτο και είναι πολύ ωραίο το γεγονός ότι συνειδητοποιείς πως αυτά τα τέσσερα ατομα που γράφουν εδώ (πότε συχνά, πότε υπερσπάνια) ήρθαν κοντά, με διάφορους τρόπους, που όμως όλοι σχετίζονται με τη μουσική.
Σημείωση να αγοράσω περισσότερα black metal cd για να μη με κράζει ο Παππάς.
sonic death monkey 