sonic death monkey

Δύο περίπου χρόνια πριν είχα την τύχη να βρίσκομαι σε ένα κάστρο στην Τσεχία, στην εκτός πόλης συνοικία Josefov, ή οποία σέρνει μεγάλη ιστορία γύρω της. Μεταξύ άλλων, εκεί μεγάλωσε και έζησε ο Franz Kafka, αλλά δεν θα μιλήσω για την Δίκη ή τα μπλε τετράδια τώρα. Για τους Dodheimsgard είχα πάει, που έπαιζαν στο ετήσιο festival εκεί, αλλά ούτε για αυτούς θα μιλήσω. Η εν λόγω συγκέντρωση καλλιτεχνών περιελάμβανε στην πλειοψηφία της death metal μουσικούς, πράγμα που μας βοήθησε για αρκετές ώρες να σκαρφαλώνουμε σε πολεμίστρες να βλέπουμε την θέα, να χαβαλεδιάζουμε με πρώην λαιμητόμους, γκιλοτίνες και λοιπές καρμανιόλες, και να δεχόμαστε τα ύπουλα τσιμπήματα δολοφονικών και χαμμένων στον χρόνο τσουκνιδών. Πέρα από την παροιμιώδη καλοπέραση όμως, εντύπωση μου είχε κάνει το γεγονός πως σε ένα τέτοιο μουσικό πρόγραμμα, θα χωρούσε μια εμφάνιση των Νορβηγών Madder Mortem, και ιδιαίτερα αναμεταξύ των Immolation και των Vader. H έκπληξή μου για την άνεση με την οποία είχαν κερδίσει μεγάλη μερίδα του κόσμου, ενός κόσμου που δεν είχε πάει για αυτούς, ήταν όση χρειάζονταν για να θελήσω να δω πως θα τα κατάφερναν σε μικρότερο μαγαζί, με λιγότερο κόσμο, λιγότερο death metal, και ει δυνατόν λιγότερη βροχή, πολλή βροχή παιδιά.

Ερχόμενοι στο σήμερα, με σωστές κινήσεις των σωστών ανθρώπων, οι Madder Mortem ξεκουνήθηκαν από τις Νορβηγίες, και χάρισαν δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όχι σε καιρούς περιοδείας. Εξερευνώντας λίγο τους Madder Mortem, αναγνωρίζουμε το γεγονός πως υπήρξαν ατμοσφαιρικοί με τέτοιο τρόπο, που δεν θα μπορούσαν να καταταχθούν με τους εκάστοτε Τριστάνιες και Σιρένιες και κάθε τι με αιθέριο σώμα και φωνή, plus πέντε αποτυχημένους μεταλλάδες και μεγάλη δισκογραφία σε εταιρίες που θα θελαν να είναι η Prophecy στην θέση της Prophecy. Οι Madder Mortem υπήρξαν ατμοσφαιρικοί με τον τρόπο των In the Woods… ακόμα και αν η μουσική διέφερε αρκετά, και δεν θα επαναλάβω τη γνώμη που έχω για την δεδομένη ποιότητα του συγκεκριμένου ήχου, σε σχέση με την λαϊκή ατμοσφαιρική μέταλ αηδία που έλαμψε από τα μέσα των 90’s και μας βασάνιζε για πολύ καιρό ακόμα. Αναγνωρίζω επίσης πως από τα σχήματα της Misanthropy, οι Madder Mortem ενδέχεται στα σοβαρά να είναι το λιγότερο αγαπημένο μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι πρώτοι δίσκοι τους δεν είχαν την μεγάλη σημασία τους, μέχρι η μπάντα να τελειοποιηθεί (κατά τη γνώμη μου) στο «Deadlands» και έκτοτε να χαρίζει μόνο ποιοτικούς δίσκους, με το τελευταίο «Eight Ways» να έχει και μια άλφα αναγνώριση παραπάνω. Μπορεί οι περιγραφές να τους «πετάνε» στον λάκκο με τους ατμοσφαιρικούς, αλλά εδώ δεν έχουμε άλλη μια μικρή Tarja να γελοιοποιεί την μουσική. Και δεν έχουμε τίποτα άλλο από αυτή την συνομωταξία.

Ο κόσμος ήταν ακριβώς όσος χρειάζεται για να απογοητευτείς. Αντιλαμβάνομαι την οικονομική κρίση και τα παρελκόμενά της, και όλο και περισσότεροι γνωστοί μου απέχουν συνειδητά από όποια συναυλία υπάρχει, διότι τα είκοσι, τα εικοσιπέντε και τα τριάντα ευρώ, είναι αρκετά, πράγμα που ισχύει. Και όσο και αν με πιάνει το παράπονο που μια τέτοια μπάντα έχει εβδομήντα άτομα να την βλέπουν, ενώ εκείνη έχει ταξιδέψει από την άλλη άκρη της ευρώπης, όσο και αν καταλαβαίνω τον x οπαδό τους που δεν έχει τα χρήματα να τους δει, άλλο τόσο αναθεματίζω για το θέμα των μαγαζιών, των συναυλιών, της κουλτούρας του έλληνα και την ακριτική γεωγραφική θέση της Αθήνας σε σχέση με τα πολιτιστικά δρώμενα. Όλα αυτά δηλαδή που αν είχαν λύση, θα βλέπαμε και εμείς πχ το πακέτο <Code>, Solstafir, Secrets of the Moon και Borknagar με 15 ευρώ είσοδο, και κάτι τέτοιο θα ήταν συχνό φαινόμενο. Και όχι τους Satyricon με πατερίτσες, στα 35 ευρώ. Κακία. Συνεχίζω, μάλλον όχι εγώ, οι Universe217 που άνοιξαν τη συναυλία, με σαράντα λεπτά της μουσικής τους. Μουσικής της οποίας είχα την τύχη να γίνω live ακροατής αρκετές φορές στο παρελθόν, από επιλογή! Το album τους είναι εξαιρετικό, και ελπίζω στο άμεσο μέλλον να κυκλοφορήσει και άλλη δουλειά τους. Οι Universe217 βασίζονται στα γυναικεία φωνητικά και στην επιβλητική (ως creepy ώρες ώρες) παρουσία αυτών, ως καίριο χαρακτηριστικό τους, ως μεγάλο όπλο τους. Το αγαπημένο μου κομμάτι τους είναι το «Never» και το τράβηξα σε βίντεο και πάρτε το, δεν είναι καλός ο ήχος και η εικόνα, αλλά δεν με απασχολεί και πολύ, είναι στιγμιότυπο :

Οι πέντε Madder Mortem στη σκηνή ίσα που χωρούσαν, αλλά αυτά τα προβλήματα ξεπεράστηκαν γρήγορα, καθώς η μπάντα σχεδόν χρειαζόταν να παίξει αμέσως, και μάλιστα πολύ. Και πράγματι για τις επόμενες δύο ώρες, πείστηκα πως η μπάντα μπορεί πανεύκολα να κερδίζει με την εμφάνισή της, είτε σε τεράστια φεστιβάλ, είτε σε «παρεάκια» των εβδομήντα. Ομιλητική η Agnete, δεν έχανε σε κανένα σημείο φωνητικώς, ενώ η μπάντα επιδόθηκε σε σκληρόηχο παίξιμο των κομματιών, πιο ήσυχο όπου αυτό ήταν αναγκαίο, καθώς και σε «διασκευές» των παλαιότερων κομματιών τους, με το σημερινό lineup. Γίναμε μάρτυρες κομματιών που δεν είχαν ξαναπαιχτεί ζωντανά, ακούσαμε το αγαπημένο «Omnivore» και συγκινηθήκαμε, και οι δύο ώρες πέρασαν σε δέκα λεπτά. Οι Madder Mortem έχουν και αυτοί ως μεγάλο όπλο την γυναικεία την φωνή, και σε μια τέτοια concept-ική βραδιά οι κάπως πιο τεταμένες ερμηνείες είχαν την τιμητική τους. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Σπάνιο που έπαιξαν στην Ελλάδα οι Madder Mortem, υποσχέθηκαν για του χρόνου αλλά ξέρετε πως είναι τώρα αυτά, και η συναυλία ήταν μνημειώδης για το είδος. Το αγαπημένο μου κομμάτι τους είναι το «Hangman» και πάρτε το :

Για απαιτητικούς, το setlist :

~ από kiwiknorr στο 16 Οκτωβρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized