sonic death monkey

Φρονώ ότι ως blog τρέφουμε αρκετή συμπάθεια για την ιδέα που λέγεται «Βρεττανός dj», στις περισσότερες εκφάνσεις της. Αν και αυτό που μας δίνει το Νησί τον τελευταίο καιρό σε αφθονία, είναι το dubstep, συνεχίζουν να υπάρχουν μπόλικα ωραία πράγματα και στα διάφορα άλλα ηλεκτρονικοπεριεργα παρακλάδια. Δεν θυμάμαι αν έχουμε ξαναναφερθεί στον David Dando-Moore (aka Detritus) ξανά εδώ, αλλά το θεωρώ αρκετά πιθανό, μια που το, προ διετίας, album του «Fractured» εξελίχθηκε σε πολύ μεγάλη αγάπη. Παρά το γεγονός ότι σπάνια με πιάνει η τρελή όρεξη να το κυνηγήσω, πάντα απολάμβανα ένα καλό drum ‘n’ bass δίσκο, ειδικά από το πιο downtempo φάσμα του ιδιώματος (τα πολύ νταπα-ντουπα τα κρατάμε μόνο για έξω). Και εδώ που τα λέμε, ο Detritus είναι εγγύηση σε αυτό το είδος (και έχει και ένα γοητευτικότατο industrial-ιζέ touch).

Έχει πολύ ενδιαφέρον να χαζεύεις τα «influences» που έχουν οι εκάστοτε καλλιτέχνες στο myspace (ελπίζοντας ότι τα έχουν βάλει εκεί οι ίδιοι). Για τον κ. Dando-Moore έχουμε τα εξής: «Godspeed You Black Emperor!, Divine Comedy, Deaf Center, Godflesh, Deathprod, Broadway Project, Neurosis, Brighter Death Now, Stars Of The Lid, Arvo Part, Max Richter, Olafur Arnulds, Peter Broderick, Library Tapes, Sylvain Chauveau, Machinefabriek, Arve Henriksen, Esmerine, Johann Johannson, Portishead, Black Sabbath, Terrorizer, Morbid Angel, BJ Nilsen, Jasper TX, William Basinski, Benga, Burial, M83, The Low Lows, Efterklang, etc…». Εντάξει, θα μπορούσαν να λείπουν οι Morbid Angel προφανώς, αλλά δεν μπροούμε να τα έχουμε και όλα δικά μας. Αυτό που πάντα απολάμβανα στον Detritus, και που διατηρεί και εδώ, είναι η πολύ καλή αίσθηση της μελωδίας που έχει. Ξέρει πως να σπάει τα μπιτάτα σημεία του με μελωδικά κοψίματα που του δίνουν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Το φετινό του, «Things Gone Wrong» το ακούω τώρα και δεν απογοητεύει καθόλου.

Δυστυχώς τα περισσότερα που άκουσα τις τελευταίες μέρες ήταν αρκετά στα πεταχτά λόγω τρεξιμάτων, με εξαίρεση το τελευταίο album των The Gentleman Losers, που είναι καταπληκτικό, αλλά θέλω να έχω περισσότερο χρόνο και όρεξη για να γράψω αναλυτικά γι’ αυτό. Υπήρξαν και κάτι άλλα συμπαθητικά album-άκια, αλλά δεν τους έχω δώσει την απαιτούμενη προσοχή ακόμα. Μεγάλη έκπληξη (αν και θα με κράζουν οι υπόλοιποι), το καινούριο Paradise Lost, που μετά από τις απίστευτες προηγούμενες πατάτες, είναι αξιοπρεπέστατος δίσκος και, μάλλον, ό,τι καλύτερο έχουν κάνει από το «Symbol Of Life» και μετά. Επίσης το Pelican ήταν πολύ καλό (ευτυχώς). Σημείωση να μιλήσει ο Παππάς για Urfaust και Myrkraverk.

~ από KsDms στο 15 Οκτωβρίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized