sonic death monkey

Τον τελευταίο καιρό βρέθηκα ξανά στα θρανία. Αν με ρωτούσες πριν μισό χρόνο, δούλευα πολύ, ζούσα σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, έβγαζα οκ λεφτά, τα πράγματα δεν ήταν ονειρεμένα όπως σπάνια είναι έτσι κι αλλιώς. Τους τελευταίους έξι μήνες περίπου όμως, βρέθηκα ξανά στα θρανία. Έμαθα για παράδειγμα πως οι κάτοικοι αυτής της πόλης κοιτάζονται πάρα πολύ συχνά και αφοσιωμένα στον καθρέφτη. Δεν αστειεύομαι. Μπορεί να βρίσκονται στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου και να περιμένουν τα αποτελέσματα εξετάσεων για AIDS ή κάτι τέτοιο και να κοιτάζονται στον καθρέφτη, μπρος πίσω, να εξετάζουν την εμφάνισή τους, τα μαλλιά τους ακόμα και στα πρώτα δευτερόλεπτα που ο γιατρός φωνάζει το όνομά τους. Μπορεί να περιμένουν να τους σερβιριστεί το χάμπουργκερ που έχουν παραγγείλει και να κοιτάζονται στον καθρέφτη. Αφοσιωμένοι εκεί για την λίγη ώρα μέσα στην ημέρα τους που τους δίνεται να εξετάσουν πραγματικά τον εαυτό τους, να κοιτάξουν βαθιά μέσα σε εκείνο τον καθρέφτη και ευχαριστημένοι να γυρίσουν και να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως το κάνουν όλοι αυτό. Μικροί, μεγάλοι, γυναίκες, άνδρες, ξένοι, νόμιμοι, παράνομοι, παιδεραστές, χριστιανοί, επαναστάτες, φτωχοί, πλούσιοι, απελπισμένοι, ευτυχισμένοι, μόνοι, σε ζευγάρια. Εγώ από την άλλη, δεν αντέχω να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Δεν ξέρω τι έχει να πει η μεταμοντέρνα ψυχολογία για αυτό, αλλά σίγουρα θα το αντέξω ό,τι και να είναι.
Το αγαπημένο μου Fleetwood Mac κομμάτι είναι το The Chain. Πρόσφατα ξέθαψα πάρα πολλούς παλιούς και αγαπημένους μου δίσκους, όπως το Rumours, το Dusty in Memphis, κανα δυό δίσκους Fats Domino, την συναυλία του Curtis Mayfield το ‘87 στο φεστιβάλ του Montreaux και μετά προχώρησα και σε άλλες συναυλίες από την σειρά Storytellers του VH1. Μερικοί από εσάς τους χιλιάδες αναγνώστες μας ίσως να γνωρίζετε αυτή τη σειρά από την περίφημη εμφάνιση του Cash και του Nelson. Ένα από τα αγαπημένα μου μουσικά κανάλια εκεί έξω αν και εντελώς mainstream, είναι το VH1 μόνο και μόνο για την σειρά Storytellers και τις περίφημες εκπομπές που έκαναν με λίστα κάθε είδους: οι 100 καλύτεροι δίσκοι, οι 100 καλύτεροι καλλιτέχνες, τα 100 καλύτερα σινγκλς και πάει λέγοντας. Μόλις τελείωναν με τα 100 καλύτερα οτιδήποτε, ξεκινούσαν με τα 50. Ήθελα να καταλήξω στο ότι το Storytellers έγινε η μετεξέλιξη του MTV Unplugged και έγινε έτσι ώστε η εκπομπή να φιλοξενήσει και λιγότερο πόπιουλαρ, να πούμε κι έτσι, καλλιτέχνες στους οποίους ίσως το MTV να μην ήθελε να δώσει βήμα, για να το πούμε έτσι ευγενικά. So anyhow, κατέληξα να ξαναβλέπω το Storytellers του Springsteen, του Bowie ε και του Cash με τον Nelson. Ψάξε το Storytellers, θα σου αρέσει.
Ξέθαψα και πολύ Bill Hicks τον τελευταίο καιρό, ο αγαπημένος μου κωμικός, σίγουρα ο ένας από τους δυο αγαπημένους μου ανθρώπους σε όλο το κόσμο. Να σημειωθεί παρακαλώ πόσο υπέροχη ποπ είναι το Rumours των Fleetwood Mac και σίγουρα μέσα στην δική μου 100άδα αγαπημένων δίσκων (20άδες και φλωριές), δίσκος απόλυτα ταιριαστός για την εποχή αυτή του χρόνου, που είναι έτσι λίγο καταθλιπτική, λίγο μαύρη, λίγο κάπως. Απίστευτα μελωδικός δίσκος, από αυτούς που πραγματικά σε κάνουν να ξεχνιέσαι, να ξεφεύγεις. Ξέρω, ξέρω, εσείς που γυρίσατε ή που θα γυρίσετε από διακοπές θα είστε όλοι ενθουσιασμένοι, θα έχετε ξαναγαπήσει την ζωή σας, τον εαυτό σας, τον πατέρα σας και τη μάνα σας, δεν θα σας φαίνονται τώρα πια και τόσο κακοί, είστε έτοιμοι να ξεκινήσετε το φθινόπωρό σας με όρεξη, έτοιμοι να ερωτευτείτε. Well screw you guys. Εμείς οι Χιξ της Αθήνας μείναμε πίσω να σερβίρουμε μπέργκερς και κόκα κόλα (Devil’s spawn) και να βλέπουμε τον κόσμο να κοιτάζεται στον καθρέφτη.
Και να σηκώσουν και το χέρι τους όσοι έκαναν διακοπές στα σπίτια που έφτιαξαν οι γονείς τους και που αγοράστηκαν από οικοπεδοφάγους που καίνε δάση. Χα! Βάλε αυτό στην πίπα σου και κάπνισέ το φίλε μου!!
Διατηρώ το δικαίωμα μου να σας μισώ τις μικρές ώρες της ημέρας, στην σκοτεινή μου κρεβατοκάμαρα και να φαντασιώνομαι πως να ναι άραγε να είσαι πυροσβέστης καθώς ακούω την Springfield να τραγουδάει Have a good life baby, κάπου στο Μέμφις.
Άκουσα και έναν δίσκο των The Black Atlantic που δεν μου άρεσε καθόλου αλλά αυτό που με διασκέδασε λίγο λιγότερο από τον Hicks αυτές τις μέρες ήταν το άρθρο που διάβασα σχετικά με την παρακάτω είδηση: ο Bob Dylan βρίσκεται σε συζητήσεις με κατασκευαστικές εταιρείες αυτοκινήτων για συμφωνία σχετικά με την χρήση της φωνής του σε συσκευές πλοήγησης. Όπως είπε και ο αρθρογράφος, μάλλον ακόμα ψάχνει την απάντηση στην τότε ερώτησή του, How many roads must a man walk down before you can call him a man.
Και άλλη μια ερώτηση για το κοινό μας είναι, δίσκοι που σου αρέσουν πάρα πολύ από είδη μουσικής που είτε μισείς είτε απλά δεν σου αρέσουν και δεν ακούς.
Ενθουσιάστηκα και με τον καινούριο δίσκο του Mos Def (να ένας καλλιτέχνης που μου αρέσει πάρα πολύ από ένα είδος που δεν ακούω γενικά), The Ecstatic. Ευρηματικός, με φαντασία και διαύγεια, φρέσκος λες και τον ακούω πρώτη φορά, απίστευτη παραγωγή (είναι από τα ταλέντα του έτσι κι αλλιώς). Βαρετή και η τελευταία δουλειά των Reverend and the Makers, A French Kiss in the Chaos, με το Manifesto/People Shapers μόνο να ξεχωρίζει. Με τί φτιάχτηκε όμως η Error Flynn τις τελευταίες μέρες; Φτιάχτηκε με τους Fat Freddy’s Drop και τον τελευταίο τους δίσκο, Dr Boondigga and the Big BW. Ψα-χτεί-τε γιατί πρόκειται για τελειότητα.
Θα επιστρέψουν και οι αγαπητικοί μας οι μπλογκίτες από τας εξοχάς και τον μακρινό βορρά και θα μας πρήξουν!!
Cheerio.

~ από errorflynn στο 25 Αυγούστου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized