what about taking the mind off things?
Σε γενικές γραμμές δεν μου έρχεται πολλές φορές η ακατανίκητη όρεξη (πείτε το και ανάγκη) για να πάω κάπου, οπουδήποτε, όταν γεμίζει το κεφάλι με (πολλές φορές ανούσιες) σκοτούρες. Ο θείος Murphy όμως ξέρει καλύτερα τα πράγματα και φροντίζει ακριβώς εκείνες τις στιγμές να έχουν μειωθεί οι επιλογές στο απόλυτο μηδέν και έτσι να περιορίζεσαι στην αγαπημένη εκείνη ασχολία του Σαββατιάτικου σαπίσματος που από τη μια μεριά θες να κοιμηθείς από τις 10, από την άλλη νιώθεις του τοίχους ελαφρώς να σε πνίγουν και άλλα τέτοια απολαυστικά πράγματα. Εκεί λοιπόν αφού δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ ακόμα και στην τελευταία χαζο-σειρά που βρήκε το δρόμο της προς το σκληρό μου, αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η ιδανική μουσική για να ξεχνιέσαι από τα πολλά πολλά. Πραγματικά δεν ξέρω. Το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσικής που αγαπάμε την αγαπάμε ακριβώς επειδή μας κάνει να σκεφτόμαστε, μας κάνει να ξυπνάμε, κάνει το εσωτερικό μας να παίρνει μπροστά ακόμα περισσότερο από το συνηθισμένο. Ούτε η μουσική που ακούμε όταν θέλουμε να διασκεδάσουμε ή να χορέψουμε ή να πορωθούμε ταιριάζει ιδιαίτερα (οπότε πάει και το ροκενρολ). Τι μας μένει λοιπόν; Εγώ πάντως δεν ξέρω σίγουρα, οπότε αν σκεφτείτε τίποτα συγκλονιστικό περάστε από εδώ να μας πείτε και μας που προβληματιζόμαστε. Κάντε γρήγορα όμως καθότι νιώθουμε τις διόδους νεύρων του εγκεφάλου να αρχίζουν να καίγονται επικίνδυνα. Κακό πράγμα αυτό, να το ξέρετε.
Πάντως σήμερα άκουσα και το Soulsavers. Μπόλικες φορές συνεχόμενα, ενώ πάλευα με τις μικροπαραξενιές του Ubuntu. Δικαιολογώ τον Μανώλη και με το παραπάνω. Μπορώ με σιγουριά να πω ότι εδώ καταλαβαίνω γιατί μιλάει για μεγάλο δίσκο. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, με κέρδισε από το πρώτο τραγούδι, συναισθηματικό όσο δεν πάει, εξαιρετικά τραγούδια, ο Lanegan όπως τον ξέρουμε και τον αγαπήσαμε. Θα φτάσω να πω ότι φτάνει ακόμα και το Gutter Twins. Και αυτό το «Unbalanced Pieces».. Ω θεοί. Gone, now carry on, through violent seasons. Προβληματισμός.
Άκουσα επίσης και μου άρεσαν πολύ το «The Line» των Weather Station, όπως και το ομώνυμο των The Hare And The Moon. Περιμένουν υπομονετικά στη σειρά το δεύτερο album των Helena Espvall και Masaki Batoh και, φυσικά, το «Radio Experiment Rome February 1981» του Robert Wyatt. Ειδικά το δεύτερο ανυπομονώ να το ακούσω, ο Wyatt είναι μεγάλη αγάπη.
Τι να πει κανείς. Μερικές φορές και το Σάββατο είναι πιο εκνευριστικό και από την Κυριακή. Αναμένουμε την επόμενη μέρα λοιπόν.
sonic death monkey 