the shape of days to come
Μερικές φορές εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που ποτέ δεν ασχολήθηκε με την μουσική ως κάτι παραπάνω από απλός ακροατής. Βέβαια θα μου πείτε, δε σου φταίει κανένας γι’ αυτό. Η αλήθεια να λέγεται. Όμως υπάρχουν κάποιες ώρες που πραγματικά ζηλεύω όσους έχουν την ικανότητα και την δυνατότητα να μην χρειάζεται να πουν αυτό που σκέφτονται με λόγια.
Φλας μπακ καμιά ώρα πριν και συνειδητοποιώ ότι το album που έχω ακούσει τις περισσότερες φορές μέχρι στιγμής φέτος είναι το «The Ressurectionists/Night Raider». Θα πονέσει το ότι μάλλον δεν θα πάω στο live τους φέτος, θα πονέσει αρκετά, αλλά μάλλον θα πονέσει περισσότερο το να δώσω τα λεφτά μου στην Alterground. Θα κυνηγήσουμε να τους δούμε αλλού, γιατί η σκέψη του να ακούσω και τα φετινά τραγούδια live θα οδηγήσει σε περισσότερες ανατριχίλες από ό,τι το περσινό.
Τώρα όμως δεν είναι ώρα για Crippled Black Phoenix. Τώρα ακούμε το «Slow Days» των The Year Of. To rock super group ένα μάτσο avant jazz και noise και improv και άλλον πειραματικά εντυπωσιακών μουσικών. Ίσως να μην το λες και ακριβώς rock βέβαια. Όμως μέσα στη γενικότερη ομορφιά αυτού του δίσκου, κρύβεται ένα κομματάκι (τι κομματάκι δηλαδή, 15 λεπτά σχεδόν είναι), το «Calling Sky» που κρύβει μέσα του έναν από τους πιο τέλειους μουσικούς διαλόγους που έχουν γραφτεί ποτέ στην παγκόσμια (και πιθανότατα πανσύμπαντη) μουσική. Κάπου εκεί προς τη μέση του τραγουδιού σωπαίνουν τα πάντα και ακούγεται απλά ένα μπάσο πάνω από κάποια static παράσιτα. Καθώς μπαίνει από πίσω το προγραμματισμένο beat και μια υποψία από πλήκτρα, έρχεται σιγά σιγά κάπου από το βάθος μια ηλεκτρική κιθάρα να οδηγήσει (σιγά σιγά στην αρχή) σε ένα post rock ξέσπασμα, επιταχύνοντας όλα τα όργανα. Και ξαφνικά τα πάντα σταματάνε με μόνο το ρυθμό του beat να μένει. Κάπου εκεί έρχεται να μπει ένα σαξόφωνο που λες και θελει να βγάλει τα σώψυχα σου και να τα πετάξει στον αέρα. Και καθώς περνάει ο χρόνος το σαξόφωνο μοιάζει λες και θυμώνει, λες και έχει όρεξη να σπάσει τα πάντα τριγύρω του. Επιμένει να φυσάει τις μουσικές φράσεις του όλο και πιο απότομα, όλο και πιο έντονα, όλο και πιο βεβιασμένα, λες και έχει τόση μουσική μέσα του που αν δεν την βγάλει θα σκάσει. Νομίζω πραγματικά ότι την άμεση εκφραστικότητα του σαξοφώνου λίγα όργανα την έχουν. Και λίγα όργανα μπορούν να ακουστούν τόσο βίαια χωρίς την βοήθεια παραμόρφωσης. Αφού πει ό,τι είχε να πει, έρχεται πάλι η ώρα του μπάσου να ηρεμήσει την κατάσταση. Αν το σαξόφωνο είναι το όργανο του ξεσπάσματος, πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλο όργανο που μπορεί να πιάσει την αρχοντιά ενός double bass. Ρε παιδάκι μου, το ακούς και σου φαίνεται σχεδόν ότι βρίσκεται σε άλλο κόσμο, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσει να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο γύρω του. Έχει πλάκα να φαντάζεσαι τα μουσικά όργανα σαν ανθρώπους.
Σήμερα Κυριακή αλλά αύριο δεν έχει σχολείο. Δεν την κάνει και πολύ καλύτερη αυτό τη μέρα όμως (αν και κομμάτια της ήταν εξαιρετικά). Το post αφιερώνεται στις βουτιές που ελπίζουμε να κάνει και με το παραπάνω ο φαν του Nevermind The Buzzcocks και ελπίζουμε να έχει πάρει καλή μουσική μαζί του.
sonic death monkey 