Can’t keep my eyes from the circling skies
Τις τελευταίες μέρες με έχει φέρει ο δρόμος μου (για άσχετους λόγους) από το αεροδρόμιο. Κάθε φορά που πλησιάζω, η σκέψη είναι η ίδια: «Μεγάλη μαλακία να έρχεσαι μέχρι εδώ και να μην μπορείς να πάρεις το επόμενο αεροπλάνο». Υπάρχουν κάποιο προτιμόμενοι προορισμοί, αλλά επειδή είμαστε πολύ εύκολοι άνθρωποι, δεν θα κολλήσουμε εκεί. Το οπουδήποτε μας φτάνει, αρκεί να ναι κάπως μακριά. Σήμερα καθώς ήμουν στο αμάξι στην Αττική Οδό, έβλεπα στο βάθος ένα αεροπλάνο να κατεβαίνει για την προσγείωση. Σας έχει τύχει σε τέτοια φάση να κάθεστε να σκέφτεστε αυτούς που είναι μέσα; Από που έρχονται, για ποιο λόγο, τι σκέφτονται την ώρα που βλέπουν τον διάδρομο (και άρα τον προορισμό) να πλησιάζει; Είναι χαρούμενοι γιατί έρχονται, είναι λυπημένοι γιατί επιστρέφουν, είναι ανακουφισμένοι γιατί φοβούνται τα αεροπλάνα; Ξενερώνουν γιατί δεν τους επιτρέπουν να ακούνε μουσική κατά τη διάρκεια της προσγείωσης; Προσπαθούν να τελειώσουν εκείνο το βιβλίο που άρχισαν κάποιες ώρες πριν, παρά τον χαμηλό φωτισμό και το ταρακούνημα; Σχεδιάζουν ήδη στο μυαλό τους τις επόμενες ώρες και μέρες;
Την όλη ιεροτελεστία του αεροδρομίου την έχω πολύ συγκεκριμένη στο μυαλό μου, πριν από κάθε ταξίδι. Το τρέξιμο και το (πάντα παρόν, όπως θα σας επιβεβαιώσουν και οι υπόλοιποι δω πέρα), ελαφρώς εκνευριστικό για τους άλλους, άγχος μέχρι την ώρα που θα δώσω τα πράγματα στο check-in και θα πάρω το πάσο μου στα χέρια. Να σημειώσω εδώ ότι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους τρόπους ταξιδιού, στο αεροπλάνο απολαμβάνω τη μοναξιά, για διαφόρους λόγους. Μετά το πρώτο χαμόγελο καθώς περνάς από το χώρο του check-in στον αντίστοιχο των duty free. Ξέρεις ότι έχεις αλλες δυο ώρες μπροστά σου που δεν έχεις τίποτα να κάνεις, αλλά ακόμα και αυτό το απολαμβάνεις. Η κλασσική επίσκεψη στο Metropolis του Ελ. Βενιζέλος, παρά το γεγονός ότι ξέρεις ότι δεν θα βρεις τίποτα και δεν πρόκειται να αγοράσεις τίποτα. Πέρασμα από τα βιβλιοπωλεία και προμήθεια κλασσικού περιοδικού-για-το-ταξίδι. Σταμάτημα μπροστά από generic-παντοπωλείο-αεροδρομίου, αναρωτόμενος πότε θα το πάρεις απόφαση να πάρεις και συ toblerone. Ακόμα δεν το χω πάρει απόφαση, τόσα χρόνια. Πάντα μου αρέσει να χαζεύω τον κόσμο σε αυτές τις φάσεις. Θα δεις τις οικογένειες, τους φοιτητές που πάνε ή επιστρέφουν, τα ζευγάρια που πάνε διακοπές, το κλασσικό σχολείο από το εξωτερικό όπου τρεις άμοιροι δάσκαλοι προσπαθούν να συμμαζέψουν εκατοντριανταδυο μαλακισμένα και τελικά πάντα τρέχουν τελευταία στιγμή για να προλάβουν την πτήση, τους κλασσικούς γιαπο-businessmen με τους ακόμα πιο κλασσικούς χαρτοφύλακες να πίνουν εσπρέσσο πριν το επαγγελματικό ταξίδι.
Όλα αυτά πάντα με τα ακουστικά στ’ αυτιά, αλλά σε χαμηλή ένταση, μη και δεν ακούσουμε καμιά αλλαγή πύλης της τελευταίας στιγμής και τρέχουμε. Δεν έχω κάτσει ακόμα να σκεφτώ το ιδανικό soundtrack για αυτές τις στιγμές. Θα το κάνω όμως κάποια στιγμή και σίγουρα δεν θα έχει την φιλοσοφία του «Music For Airports» του Eno. Συγγνώμη κύριε Eno, αλλά το αεροδρόμιο είναι υπερβολικά σημαντικό μέρος για να βάζουμε μια μουσική απλά συνοδευτική. Το «As Day Follows Night» της Sarah Blasko που ακούω τώρα πάντως θα μπορούσε εύκολα να είναι εκεί μέσα. Σημείωση στον πίνακα μπροστά στο γραφείο για δημιουργία συλλογής για αεροδρόμια στο άμεσο μέλλον.
Και αφού βαρεθείς να χαζεύεις στα duty free, προχωράς τελικά στην πύλη, παρά το γεγονός ότι ξέρεις ότι έχεις 45 λεπτά ακόμα για την επιβίβαση, η οποία φυσικά και δεν είναι ποτέ στην ώρα της. Εκεί όμως έχεις να χαζέψεις ακόμα πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους, γιατί είναι αυτοί που θα ταξιδέψουν μαζί σου. Πάντα αναρωτιέμαι ποιος από όλους αυτούς θα καταλήξει να κάθεται δίπλα μου. Όχι ότι έχω πιάσει και συζήτηση ποτέ με τον διπλανό μου, μουσική και βιβλία συνήθως είναι αυτά που με απασχολούν στο ταξίδι, αλλά έχει ενδιαφέρον να δεις τον άνθρωπο με τον οποίο (έστω και νοητικώς από απόσταση) θα μοιραστείς τις επόμενες ώρες. Κάπου εκεί εύχομαι να μην πέφτει το ταξίδι σε ημέρες αγώνων, γιατί τότε δεν γλυτώνεις τις μετακινήσεις οπαδών. Κακό πράγμα οι μετακινήσεις οπαδών. Από τις περιπτώσεις εκείνες που η συγκεντρωμένη καθυστέρηση νομίζεις ότι θα δημιουργήσει μια μαύρη τρύπα βλακείας που δεν θα αφήνει τίποτα να αποδράσει. Επίσης σχετικά κακό πράγμα και τα πιτσιρίκια στα αεροπλάνα, αλλά επειδή κάποια στιγμή θα βρεθούμε και εμείς στη θέση των γονιών τους, σκάμε και δε λέμε τίποτα.
Αργά, αλλά όχι και τόσο βασανιστικά περνάνε και αυτά τα τρία τέταρτα στην αίθουσα αναμονής. Ωπ, ώρα να βγάλουμε διαβατήριο και πάσο, να το δείξουμε στην καλή κυρία για να μας αφήσει να μπούμε στο αεροπλάνο. Βρίσκουμε τη θέση, μουσική ακόμα δεν μπορούμε να βάλουμε, αλλά ετοιμάζουμε όλα αυτά που θέλουμε να έχουμε σε απόσταση βολής. Λίγη ακόμα υπομονή και σιγά σιγά παίρνουν μπροστά και οι μηχανές. Η στιγμή της απογείωσης παίζει να είναι ο ορισμός της λέξης «bliss», παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν συνοδεύεται με μουσική. Ίσως δεν χρειάζεται και σε εκείνη την στιγμή η μουσική, η απουσία της μοιάζει εξίσου δυνατή με την παρουσία της. Ίσως θυμάσαι ότι τελικά δεν είναι και τόσο κακό πράγμα τα field recordings και απολαμβάνεις και το θόρυβο των μηχανών. Το σίγουρο είναι ότι η στιγμή που χάνεται η επαφή με το έδαφος και αυτό αρχίζει να απομακρύνεται, θυμίζοντας περισσότερο ζωγραφιά και όχι πραγματικότητα, είναι από τις πιο όμορφες που μπορεί να ζήσει κάποιος άνθρωπος. Το αντίστοιχο και στην διαδικασία της προσγείωσης. Όλα αυτά ισχύουν αυστηρά για το ταξίδι που ξεκινάει. Η πτήση που ορίζει το ταξίδι που τελειώνει είναι εντελώς άλλο πράγμα, και το έχουμε αναλύσει και ξανά.
Είπα ότι μου χε λείψει όλη αυτή η ιεροτελεστία; Αν ναι, το ξαναλέω χαριν έμφασης. Τους ζήλεψα τους πούστηδες που ήταν στο αεροπλάνο σήμερα, θα σας την πω την αλήθεια. Τουλάχιστον αυτούς που πήγαιναν. Διακοπές μεγάλης διαρκείας και απόστασης δεν προβλέπονται ακόμα φέτος. Και τον φίλο χτες που μου περιέγραφε το ταξίδι στη Γαλλία, ζήλεψα χτες. Και θα καθόμουν να δω ακόμα και Motley Crue, άμα ήταν να μπορούσα να έχω πάει και γω. Αλήθεια. Και άλλα ακόμα χειρότερα θα έβλεπα σας λέω (βέβαια δεν μπορώ να σκεφτώ και πολλά χειρότερα εδώ που τα λέμε). Το καλοκαίρι κάηκε για φέτος, ελπίζουμε για τα χριστούγεννα.
Δεν έχω ακούσει και τόση μουσική τις τελευταίες μέρες. Κάτι τα τρεξίματα, κάτι μια γενικότερη έλλειψη διάθεσης (που έχει προκληθεί και από τη ζέστη – οι εγκεφαλικές μου λειτουργίες δεν τα πάνε καλά με τη ζέστη), δεν με άφησε ο καιρός να ακούσω πολύ προσεκτικά. Έχουν μαζευτεί αρκετά πάλι. Δεν πειράζει, κάτι πρέπει να κάνουμε και από βδομάδα στη δουλειά. Να ακούσετε The Phenomenal Handclap Band πάντως. Πέρα από το υπερ-εκπληκτικό όνομα, και η μουσική τους (λίγο 60s, λίγο 70s, λίγο progressive, λίγο Camel, λίγο funk, λίγο Jethro Tull) είναι ακόμα πιο εκπληκτική από το όνομά τους. Και ότι πρέπει για την εποχή.
Αυτά από εμάς. Σήμερα, έχει προβολή High Fidelity. Το αποφάσισα.
sonic death monkey 