too hot to think about titles
Κάτι που ψιλοσκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες ακούγοντας το φετινό, ντεμπούτο των Florence And The Machines και θυμήθηκα διαβάζοντας το post του Μάνου για την Spektor, είναι το ότι στα (αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι) χρόνια μετά την εμφάνιση της Spektor και την (όποια) επιτυχία έχει κάνει, το συλλογικό αυτί της indie pop κοινότητας μοιάζει να αναδεικνύει πράγματα που πουλάνε μεν, αλλά έχουν και κάτι να πουν ρε παιδί μου. Δες την επιτυχία της Bat For Lashes, δες το γεγονός ότι το φετινό ep των Elizabeth & The Catapult έχει αρχίσει και ακούγεται τριγύρω, δες και το album της Iris Leu που ακούω τώρα και που έχει όλα τα φόντα να γίνει γνωστό τριγύρω. Για να μη θυμηθώ και πιο παλιές φετινές κυκλοφορίες όπως της Polly Scattergood και Emmy The Great. Η Mia Doi Todd πάντως στο φετινό της δίσκο το γύρισε σε μοντέρνα σύνθεση και μάλλον είπε να πειραματιστεί και να φύγει από τον συνηθισμένο της ήχο. Αρκετά female dominated το είδος βέβαια, αλλά εμένα δεν μπορώ να πω ότι με χαλάει. Και είναι και δίσκοι που παρόλο που προφανώς και διαπνέονται από catchy εμπορικότητα, έχουν σαφώς ο καθένας τη δικιά του ιδιοσυγκρασία και τις δικιές του παραξενιές που τους κάνουνε ξεχωριστά γοητευτικούς. Πιθανότατα γι’ αυτό πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα στις προσωπικότητες των δημιουργών τους. Το θετικό είναι πάντως ότι μαζεύουν κόσμο, κόσμο που μπορεί πριν ένα χρόνο να μην ασχολιόταν πολύ μαζί τους και το πετυχαίνουν αυτό χωρίς να γίνει βαρετή η μουσική τους. Τελικά κρίμα που χάσαμε την Florence στο Synch.
Όμως έχω να δηλώσω ότι δυο ήταν οι δίσκοι που με άφησαν με ελαφρώς ανοιχτό το στόμα αυτές τις μέρες. Το εκπληκτικό «Wind’s Poem» των Mount Eerie και το επίσης σαλεμένα πολυσυλλεκτικό (από kraut-rock και jazz μέχρι electro-pop) «Milky Ways» του Joakim. Και τα δυο album χαρακτηρίζονται από τόσο πλούτο μουσικής, που άλλοι θέλουν πέντε δίσκους για να τον χωρέσουν. Και αν ο Γάλλος πετάγεται από το ένα είδος στο άλλο με περισσή μαεστρία, o αμερικάνος Phil Elverum θέτει ένα κεντρικό άξονα αλλά φροντίζει να χρησιμοποιήσει όλες τις αποχρώσεις της παλέτας του, φτάνοντας από την ακουστική folk μέχρι και την glitchy electronica, έχοντας όμως τα πάντα διαποτισμένα από μια μαγευτική ατμόσφαιρα. Αν είχαμε στήλες και είχαμε και στήλη Επιλογή του Μήνα, αυτά θα ήταν για τον Ιούλιο.
sonic death monkey 