ten days and II
Έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα ημέρες από τότε. Δέκα μέρες από πότε; Μην βιάζομαι. Δέκα μέρες στις οποίες έδωσα μερικά μαθήματα, ανέβηκα στον Υμηττό και κόντεψα να πάω σαν τον Macaulay Culkin στο My Girl (γαμημένες μέλισσες), πέθανε ο Michael Jackson από υπερβολική δόση υπερβολής, δέκα μέρες που αναθεματίζω που δεν έκλεισα εισιτήριο για το γαμημένο Oya στο Oslo που παίζουν ΌΛΟΙ, δέκα ημέρες υποθετικού διαβάσματος, δέκα ημέρες που θέλω να χαθώ σε σενάριο λογοτεχνικού μυθιστορήματος (θα σας έφτιαχνα ένα γρήγορο top-5, αλλά για την ώρα θέλω να χαθώ μόνο στο «Pan» του Knut Hamsun), δέκα ημέρες, θα μπορούσα να είχα γυρίσει περίπου το ένα όγδοο του κόσμου αν ήμουν παραδοσιακός τύπος.
Και δέκα ημέρες προσπαθώ να γράψω εδώ πόσο μεγάλο album είναι το album των Sylvester Anfang ΙΙ. Αυτοί λέγονταν Silvester Anfang, προφανώς ως tribute στο ομώνυμο κομμάτι που είχε γράψει το 1987 ο Conrad Schnitzler (των Tangerine Dream) στους Mayhem για να ανοίγει το «Deathcrush» LP τους, αλλά φέτος μετονομάστηκαν σε Sylvester Anfang II, εικάζω σαν περαιτέρω tribute στους Amon Duul II. Και αν οι Amon Duul τα είχαν σπάσει για τους λόγους τους, αυτοί εδώ δεν τα έσπασαν, απλά εφεραν νέα μέλη στη μπάντα, από τους labelmates Burial Hex και τους θεούς Βέλγους Kiss the Anus of a Black Cat, τους οποίους το Sonic Death Monkey αγαπάει παραπάνω από παράφορα ώρες ώρες. Το album που έφτιαξαν όλοι αυτοί μαζί λοιπόν, το έβγαλε πάλι ο Aurora Borealis, και θα έλεγα πως είναι κάπως πιο βαρύ ηχητικά από το Silvester Anfang παρελθόν, αλλά το εντυπωσιακά όμορφο της υπόθεσης είναι πως ο δεδομένος obscure χαρακτήρας των παιδιών (φανταστείτε ατμόσφαιρα Coven στο υπερalbum «Witchcraft Destroys Minds and Reaps Souls» του 1969), αυτή τη φορά δεν αναβράζει μονάχα στα (επίσης δεδομένα) funeral folk πεδία, αλλά παρουσιάζει ισχυρά σημεία αυτοσχεδιαστικής ψυχεδέλειας (subliminal message : ΜΑΝΙΤΑΡΙ), θυμίζοντάς μου φυσικά τους Acid Mother’s Temple και το «La Novia» που άκουγα πάλι πρόσφατα μια μέρα και μου είχε γυρίσει το κεφάλι ανάποδα από τη διαολεμένη του έμπνευση και τις παροιμιώδεις σηπτικές του δυνατότητες. Ααααχ, το καλοκαίρι. Λοιπόν, το album των Sylvester Anfang II θα πάει καλά φέτος στις λίστες μας. Σας το λέω από τώρα, που έχει φύγει ήδη ο μισός χρόνος, κακός και ανάποδος, αλλά ήδη πλήρης μουσικά. Ήδη κάνω ένα γκάλοπ στη δισκοθήκη για το ποιά cds θα πωληθούν έτσι ώστε να εξοικονομηθούν τα απαραίτητα έτσι ώστε να αγοραστεί το διπλό LP, το οποίο είναι και φτηνό το ρημάδι και αργκ. Οικονομικές δυσκολίες. Και βαράνε όλοι, έχουν βγει εκατό χιλιάδες σοβαρές κυκλοφορίες, και το σκέφτομαι καλά καλά να πάρω τσιγάρα.
tags : μανιτάρια, kraut rock, sylvester anfang II, ιούνιος, 2009, sonic death monkey, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΩΝΟΥΜΕ ΚΥΡΙΟ (wtf), κοπέλες του Παύλου Σιδηρόπουλου, η πουτανήτσα η ανηψηά μου, ο τεράστιος συνδετήρας της νορβηγίας
Επίσης, επειδή ναι μεν δέκα μέρες προσπαθώ να γράψω αυτά, αλλά δεν ακούω και δέκα μέρες σερί το album, έχουμε συζητήσει ποτέ εδώ, σε αυτό το blog, τι ζημιά μπορεί να κάνει το «Twilight of the Gods» των Bathory αν έχεις καιρό να το ακούσεις; Κάποτε θα καταλήξω πως πρόκειται για τον μεγαλύτερο metal δίσκο που έχει κυκλοφορήσει ποτέ, ο ορισμός της Ατομικής Ενέργειας, ο θρίαμβος της Μονομανούς Δημιουργίας, ο επικός χαρακτήρας που απαιτείται για να έχει ουσιαστικό νόημα η λέξη «επικός». Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας λέει πως θα ακολουθήσει το «Hammerheart» και το «Destroyer of the Worlds», αυτό το τελευταίο για να αποφύγω το κλισέ μεγαλεπίβολο κλείσιμο, επιστρέφω στα διαβάσματα, την καλησπέρα μου.
sonic death monkey 