what about commercial?
Μπορεί σε αυτό το blog, γενικά να μας αρέσει να ασχολούμαστε με πράγματα που δεν ακούγονται πολύ εκεί γύρω (ή ακόμα χειρότερα – ή καλύτερα – να μας αρέσει να ασχολούμαστε με πράγματα και επειδή δεν ακούγονται πολύ εκεί γύρω), αλλά έχει ενδιαφέρον να βλέπουμε και τι συμβαίνει στα πιο εμπορικά κομμάτια της μουσικής, καθώς και αυτά διαθέτουν ρεύματα, τα οποία αρκετές φορές μπορεί να εκπλήξουν ή να σε κάνουν να αναρωτηθείς.
Η γενικότερη ελληνική σκηνή εδώ και πάρα πολλά χρόνια χωριζόταν σε δυο στρατόπεδα ουσιαστικά (τουλάχιστον από πλευράς εμπορικότητας). Από την μια τα λαϊκοποπ/έντεχνα/κάποιες «rock» (ή ροκ) εκλάμψεις που έκαναν επιτυχία και από την άλλη όλα τα υπόλοιπα μουσικα παρακλάδια (από το metal μέχρι το drum ‘n’ bass και την ambient electronica και την jazz), που είχαν ένα σχετικά μικρό (ή λίγο μεγαλύτερο κοινό) αλλά που περιορίζονταν σε αυτό. Δεν μιλάω για παλιότερους συνθέτες ή καλλιτέχνες, αυτούς στην καλύτερη τους θυμόμαστε σε επετείους, και στην χειρότερη δεν τους θυμόμαστε ποτέ. Γενικά το θέμα popular music στην Ελλάδα πάντα ήταν λίγο ψυχεδελικά περίεργο, κυρίως γιατί υπάρχει τεράστια πλειοψηφία καλλιτεχνών που είναι υπερπασίγνωστοι εντός των συνόρων και ανύπαρκτοι εκτός αυτών. Βάλε και το γεγονός ότι παραμένουμε άνθρωποι (σε μεγάλο ποσοστό) για τους οποίους η μουσική είναι εκεί απλά για να συνοδεύει τη διασκέδαση ή το ποτό ή κάτι ανάλογο (δυστυχώς σπάνια το σεξ πάντως!), χωρίς να καθόμαστε να ασχολούμαστε γιατί μας ενδιαφέρει αυτή καθαυτή.
Τον τελευταίο καιρό πάντως βλέπω ότι γίνεται μια στροφή στα ονόματα που αναφέρονται στους ευρύτερους εμπορικούς μουσικούς κύκλους. Ίσως σε αυτό να φταίει η αλλαγή των γενεών, ίσως και να φταίει ότι αρκετοί από τους παλιότερους εκπροσώπους των ειδών που προανέφερα έχουν ελαφρώς εξαφανιστεί. Έτσι λοιπόν, φτάνουν οι μέρες που θα δεις τους Imam Baildi στην ίδια εκδήλωση με την Παπαρίζου, το Yosebu να παίζει σε prime time ώρες σε μεγάλα ραδιόφωνα (έστω και γιατί remix-αρε Γαλάνη), τους Last Drive να εμφανίζονται σε γιορτές της μουσικής και, φυσικά, την Monika να την έχουν μάθει μέχρι και οι πέτρες. Σημείωση επίσης να γίνει και για την εισχώρηση hip-hop ήχων σε κάθε περίπου καινούριο λαϊκοποπ τραγούδι (έστω και εντελώς άτεχνα). Νομίζω ότι από τα rave parties των early 90s έχει να παρατηρηθεί τέτοια αλλαγή στις μουσικές συνήθειες της πλειονότητας των ανθρώπων στην Ελλάδα.
Φυσικά και δεν πρόκειται να υποστηρίξω ότι ξαφνικά οι Έλληνες έχουν γίνει συνειδητοποιημένοι ακροατές. Παραμένει όμως άξιον απορίας το πώς άρχισε ο αέρας που ακολουθούν οι περισσότεροι να φυσάει προς αυτές τις κατευθύνσεις. Βέβαια, δεν έχω αυταπάτες ότι θα ξεκινήσει καμιά μουσική επανάσταση, που θα αλλάξει τα πράγματα στη χώρα, αλλά σίγουρα έχει ενδιαφέρον το όλο σκηνικό. Δυστυχώς το θέμα μουσικοι ραδιοφωνικοί σταθμοί παραμένει σε ψιλο-οικτρή κατάσταση (ίσως όμως οι ακροατές μας να έχουν και τους σταθμούς που τους αξίζουν), οπότε είναι κάπως πιο δύσκολο να γίνει καλύτερο ανακάτεμα σε αυτό το μίγμα. Κόσμο στα δισκάδικα συνεχίζω να μη βλέπω πάντως. Ας δούμε που θα πάμε από εδώ και πέρα.
sonic death monkey 
Σε μια συζητηση που συμμετειχα, ακουστηκε η εξης απορια: Ερχονται οι ΝΙΝ κ οι FNM, και αναθεμα αν μαζεψει 2000 εκαστη συναυλία. Εν αντιθεσει με τους Placebo, που τους εχουμε φαει στη μαπα, αλλα θα μαζεψουν πολλαπλασιο κοινο. Κ ανταπαντησα, ποτε το ελληνικο ραδιοφωνο προμοταρε τους ΝΙΝ, και τους καθε ΝΙΝ. Η ο μουσικος τυπος??
Οντας μουσικα απαιδευτος λαος ο Ελληνας, ειναι λογικο να καθοδηγειται μουσικα, αποκλειστικα απο τα ΜΜΕ και τις εκαστοτε μοδες.
Παρολ’αυτα κατι δειχνει να αλλαζει, εστω και σε εμβρυακη φαση ακομα. Η αυτονομηση της ενημερωσης απο τα συμβατικα μεσα (ραδιοφωνο, τηλεοραση, τυπος) με την επεκταση της χρησης διαδικτυου, νομιζω οτι ειναι το σημειο καμπης.
Δεν υπαρχει λόγος να ακουσω Red Fm, οταν στο δικτυο μπορω να βρω πραγματικα ανεξαρτητους ραδιοφωνικους σταθμους. Υοutube, blogs, fora, Μyspace torrents κλπ ανοιξαν τους μουσικους οριζοντες του Ελληνα φιλομουσου.
Να θεσω συγκεκριμενο παραδειγμα τον εαυτο μου. Οπως προανεφερα και στο ποστ περι Tom Waits, ειμαι νεος ακροατης. Πως τον ανακαλυψα?? Πχ, διαβασα στο συγκεκριμενο Blog διαφορα που μου κινησαν την περιεργεια. Για αναρωτηθειτε, ποσες φορες ακουσατε στα κατεστημενα μεσα προβολης της μουσικης, Tom Waits?? Πλην ελαχιστων φωτεινων εξαιρεσεων. Κ δε μιλαω μονο για Αθηνα/Θεσ/κη. Φανταστειτε στην επαρχια οπου το λαικοποπ κυριαρχει στο τοπικο ραδιοφωνο.
Προφανως δεν προκειται να ακολουθησει καμια μουσικη επανασταση στην Ελλαδα, παρολαυτα υπαρχει μια σχετικη αναταραχη στο underground.
Οσον αφορα τη σχεση νεοελληνας-δισκαδικο, δειτε την αντιστοιχη σχεση νεοελληνας-βιβλιο. Στην καλυτερη περιπτωση ενας δισκος η ενα βιβλιο θεωρειται πολυτελεια στην χειροτερη θεωρειται ασκοπο έξοδο.