without my voice i’m just a weird looking guy with a funny smell
Μιλώντας με μια κοπέλα πριν χρόνια, την τότε «κοπέλα», είχαμε φτάσει στο σημείο εκείνο της βραδιάς όπου ήμασταν έτοιμοι να αποκαλύψουμε τα μεγάλα μυστικά της Ύπαρξης τα οποία φυσικά μας είχαν έρθει στο μυαλό εκείνη ακριβώς τη σπέσιαλ στιγμή. Μου είπε πως στο τέλος, ο κάθε άθρωπας είναι ένα σύνολο από ιστορίες, τίποτε παραπάνω. Μου άρεσε, μου φάνηκε αρκετά μποέμ και ρομαντικό και ΣΩΣΤΟ βρε αδερφέ. Με άγχωσε βέβαια λιγάκι γιατί ενώ εκείνη συνέχισε να μιλάει εγώ άρχισα να σκέφτομαι τι τύπος αθρώπου είμαι με βάση αυτό το σκεπτικό και απογοητεύτηκα κάπως. Δεν είναι ότι δεν έχω ιστορίες να πω, είναι ότι οι ιστορίες που έχω να πω έχουν νόημα μόνο για μένα και αυτό είναι κακό, έχει παρατηρηθεί στο παρελθόν. Ίσως απλά βέβαια να μην ξέρω να λέω ωραία τις ιστορίες.
Τέλος πάντων, δεν είμαι εγώ το θέμα, δεν είμαστε από αυτά τα μπλογκζ. Ένας τύπος λοιπόν που λες -θεωρώντας αυτό το κριτήριο ως έγκυρο- που είναι Μεγάλος Άθρωπας είναι ο Tom Waits.
Έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για εκείνον και βάζω στοίχημα ότι ακόμα δεν έχουμε πει τίποτε και θα ξαναγυρίσουμε και αργότερα στο μέλλον. Είναι ωραίος τύπος. Είναι κάτι μήνες μεγαλύτερος από τον πατέρα μου και είναι τέτοιος «ωραίος τύπος». Από τον οποίο πατέρα μου τον άκουσα πρώτη φορά όταν πριν αρκετά χρόνια έψαχνα κάτι κασέτες του και βρήκα μία που στη ράχη της έγραφε «Best of Tom Waits». Τον ρώτησα, μου είπε του την είχε γράψει ένας συνάδελφός του αλλά την άκουσε μόνο μια φορά και την παράτησε να μαζεύει σκόνη γιατί του φάνηκε βαρετός. Μετά μου είπε ότι υπολόγιζε πως ήταν συνομήλικοι πάνω-κάτω και αυτό για μένα ήταν αρκετό για να αφήσω την κασέτα στη θέση της, ακριβώς στο παραλληλόγραμμο κενό από σκόνη που βρισκόταν στο συγκεκριμένο ράφι. Το 2002 πάντως τον ήξερα, οπότε κάποια φάση ανάμεσα θα μου έδωσαν να ακούσω. Δεν έχω ιδέα ποιος αλλά είμαι σίγουρος ότι με αγαπούσε πολύ. Θυμάμαι ερχόταν ο φίλος μου ο Νίκος σπίτι κάθε Παρασκευή βράδυ, ακούγαμε μουσική και κάναμε διάλειμμα μόνο για να φάμε τα τοστάκια μας παρακολουθώντας το Celebrity Deathmatch στο MTV. Σε ένα επεισόδιο λοιπόν του cdm του 2002 ήταν αντίπαλοι ο Vedder με το ΒΛΑΚΑ τραγουδιστή των Creed που είχαν τότε κάτι σουξεδάκια αστεία. Στο επεισόδιο εκείνο προς το τέλος και ενώ φαίνεται ότι ο ΒΛΑΚΑΣ θα κερδίσει, σκάει μύτη ο Waits από το κοινό, ανεβαίνει στο ρινγκ και παίρνει το μέρος του δικού μας δίνοντας τελικά τη νίκη στο Vedder. Είχαμε συγκινηθεί τρομερά τότε με το φίλο μου το Νίκο. Χαζά παιδιά, το MTV πάλι με τους Creed θα μας έπρηζε αλλά ήταν μια μικρή νίκη του Καλού. Και με τι τρόπο…
Αρκετά άλλα πράγματα δεν ξέρω, όπως πχ αν με ρωτήσει κάποιος «τι ακριβώς είναι ο Tom Waits» δε θα ξέρω τι να απαντήσω. Η πολύ χαρακτηριστική φωνή του, οι στίχοι του, η ατμόσφαιρα των δίσκων του, η ποικιλία που παρουσιάζουν οι δίσκοι του αν δούμε συνολικά την καριέρα του; Τι;
Απόψε λέω ότι είναι ο τρόπος με τον οποίο αποχαιρετά το κοινό στις συναυλίες του, βγάζοντας το καπέλο του, σκέτος κύριος. Γεμάτος Άθρωπας.
Hush a wild violet, hush a band of gold
Hush you’re in a story I heard somebody told
Tear the promise from my heart, tear my heart today
You have found another, oh baby I must go away
So hang down your head for sorrow, hang down your head for me
Hang down your head tomorrow, hang down your head Marie
Hush my love the rain now, hush my love was so true
Hush my love a train now well it takes me away from you
So hang down your head for sorrow, hang down your head for me
Hang down your head, hang down your head, hang down your head Marie
Hang down your head
live από την Atlanta, τον περασμένο Ιούλη.
sonic death monkey 
Οκ ειμαι νεος στον παραξενο πλην ομως γοητευτικο κοσμο του Tom Waits. K προσφατα έμαθα ότι έπαιξε τον χαρακτήρα του Renfield στο Dracula του Coppola. K απ’οτι μπορω να καταλαβω η επιλογη του συγκεκριμενου ρολου μονο τυχαια δεν ηταν. Το αξιο αναφορας με την υποθεση Tom Waits ποιο είναι? Οτι στα πρωτα ακουσματα δε σου κανει εντυπωση. Θα σου φανει πιθανον βαρετος, θα διακρινεις το φαλτσο στη φωνη του και καπου εκει η σεμνη ακροαση θα λαβει τελος. Η ζημια όμως έχει γίνει και αργα η γρηγορα θα επιστρεψεις μαγεμενος πια στα ηχοτοπια που χτιζει. Παρόλο που μπορει να έχει μια σχετική εμπορική επιτυχία (ετσι νομιζω δηλαδη), παρολαυτα ειναι ίσως το πιο καλα κρυμμενο διαμαντι της παγκοσμιας μουσικης σκηνης.
ε λολ.
-όταν αναφερόμαστε στον ηθοποιό Tom Waits θα πρέπει πριν απο ο,τιδήποτε, να μιλήσουμε για το Down by Law του Jarmusch.
-δε συμφωνώ ότι δε θα σου κάνει εντύπωση στο πρώτο άκουσμα. δλδ λέω ότι δεν είναι ο κανόνας αυτό, όχι ότι αποκλείεται να συμβεί.
-στο τέλος το καταστρέφεις όλο, μόνο κρυμένο μυστικό δεν είναι. έχει πολύ μεγάλο κοινό και σε γενικές γραμμές νομίζω το μεγαλύτερο κοινό που θα μπορούσε να έχει. Θέλω να πω δε γίνεται να φτάσει σε επίπεδα Dylan ή Springsteen ας πούμε απλά και μόνο γιατί είναι κάτι ολότελα διαφορετικό. Πρόσεξε την εξέλιξη στη δισκογραφία του, θα ήταν ένας τρομερά διαφορετικός κόσμος αν ένα Swordfishtrombones ή τα τελευταία στην ΑΝΤΙ- είχαν την απήχηση «κλασικών» άλμπουμ. όχι ότι ο Dylan ή ο Springsteen βγάζουν συνέχεια τον ίδιο δίσκο (μην πεταχτεί κανένας βλάκας και πει την αηδία του ε) αλλά σε καμία περίπτωση δεν «προχώρησαν» στον ίδιο βαθμό τη μουσική τους.
αυτά.
μάλλον αυτά εννοούσε και η κοπελιά από πάνω με το «ε λολ.»
Αυτά εννοούσα!!
a/s/l ??
Θα ήθελα να ζητήσω και συγγνώμη στον AiwarikiaR αν φάνηκα κακιασμένος. Που φάνηκα δηλαδή.
Βρεθηκα ενα βημα πριν το να παραληρησω γυρω απ’τα αποπανω, τελικα ομως λεω να μη σκορπιστω μακρια απ’την ουσια σημερα.
Λοιπον, τον ΑΓΑΠΑΩ αυτο το Γεματο Ανθρωπο. Και αγαπω κ εσας και πινω στην υγεια σας το υποζουμι εδω διπλα μη σας πω. Καποιος επιλογος.
Που να μην ελεγα δηλαδη οτι είμαι νεος ακροατης του κ. Waits. Πεσατε να με φατε ρεμαλια. Ελιτιστες του κερατα. Κρινετε χωρις να λαβετε υποψη σας τις αντικειμενικες συνθηκες. Που να ξυπνατε καθε μερα με το «Πατερα» των Manowar. Λοιπον, μαλλον δεν ημουν σαφης στα λεγομενα μου. Ολοι ξεκιναμε με καποια συγκεκριμενα μουσικα στεγανα, τα οποια σιγα σιγα καταρρεουν. Οταν λοιπον μπαινεις στη διαδικασια της εξερευνησης ο Waits δεν ειναι αυτος που θα σε ελκυσει αμεσα. Ετσι το εκλαμβανω εγω. Οποτε, όσο μεγαλο κοινο κ να εχει, εγω θεωρω οτι ναι ειναι ενα καλα κρυμμενο διαμαντι της μουσικης.