sonic death monkey

Το καλοκαίρι πορεύεται ανενόχλητο από την μουντίλα της θερινής ζωής στην πόλη, επιχειρήσεις κλείνουν, επαγγελματίες απολύονται, με το ζόρι τα βγάζεις πέρα οικονομικά, οι σημερινοί μετανάστες έχουν γίνει θέμα επικαιρότητας και οι παλιότεροι μετανάστες από άλλες περιοχές των Βαλκανίων τους οποίους κάποτε οι Έλληνες αντιμετώπιζαν όπως τους σημερινούς, αποτελούν τώρα το μεγαλύτερο ποσοστό τουριστών που έρχονται στην Ελλαδίτσα με τα λεφτάκια τους που σε πολλές περιπτώσεις είναι περισσότερα από του μέσου Έλληνα, τροφοδοτούν τον τουρισμό μας και περνούν τις διακοπούλες τους πριν επιστρέψουν στις δουλειές τους. Ένας περίεργος κύκλος καταστάσεων, όχι ο συγκεκριμένος αλλά γενικά, ή μάλλον μια αίσθηση του ανορθόδοξου, του περίεργου, που σε αφήνει να σκέφτεσαι, να βυθίζεσαι και λίγο, κυριαρχεί αυτή την εποχή γύρω μου, θα έλεγα ίσως και γύρω μας ως συλλογικό Sonicdeathmonkey, μιας και διάφορα περιστατικά που μας τυχαίνουν, λόγια που ακούμε, δηλώσεις που επαναλαμβάνουμε προς σχετική ανάλυση βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους στις συζητήσεις μας για να καταλήξουμε συνήθως να κουνάμε το κεφάλι ως αντίδραση σε μια γενική κατάντια. Κατά τα άλλα, όπως καταλάβατε, πήγαμε στο Synch, περάσαμε όντως πολύ ωραία και θα ήθελα προσωπικά να πω πως πρόκειται για μια αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία, πολύ οργανωμένη, ένα φεστιβάλ για το οποίο ο θεατής θα δώσει και θα ξαναδώσει λεφτά χωρίς να το πολυσκεφτεί και τα χρήματα αυτά θα ανταποκρίνονται 100% στο τί θα λάβει σε αντάλλαγμα. Πέρασα πάρα πολύ ωραία, κυρίως λόγω παρέας και η παρέα μας δεν είναι δύσκολη να ικανοποιηθεί αν σκεφτεί κανείς πως μας έφτανε απλά το άραγμα και η κουβέντα υπό τους ήχους της μουσικής τριγύρω αντί να τρέχουμε σαν παλαβοί να προλάβουμε τον τάδε καλλιτέχνη ή σχήμα. Γεγονός είναι πως είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που έχουμε κολλήσει με έναν περίεργα ωραία τρόπο, δεν θα επεκταθώ πάνω σε αυτό, αλλά το Sonicdeathmonkey place είναι ένα μέρος ωραίο ρε παιδί μου.
Τελευταία έχω ξαναεπισκεφτεί το ντεμπούτο των White Lies μιας και νιώθω πως ταιριάζει στις ανορθόδοξες μέρες μας, όχι όπως θα ταίριαζε ένα Times, they are a-changing αλλά με κάποιον άλλο διαφορετικό τρόπο και ξαναενθουσιάστηκα με τις επιπλέον ακροάσεις, ξαναεπισκέφτηκα και τους Tears for Fears, μια παλιά μου αγάπη και θυμήθηκα πως στιχουργικά αλλά και από άποψη ατμόσφαιρας ήταν ένα τρομερό συγκρότημα με φαντασία και χαρακτηριστική μελωδικότητα και πέρασα και μια βόλτα από τους James οι οποίοι – ανάμεσα σε άλλους καλλιτέχνες – φέρνουν ξανά μνήμες της ζωής μου στο Λονδίνο, αν και δεν μπορώ να πω πως υπήρξα πάντα φαν της δουλειάς τους, τώρα τελευταία απλά…μου κάθoνται καλά.
Είδαμε πολύ κόσμο στο Synch, κυρίως νομίζω αγναντέυαμε τον κόσμο, παρακολουθούσαμε να περνάει από μπροστά μας, να περνάει καλά και έτσι καθώς στεκόμασταν όρθιοι ο ένας δίπλα στον άλλο εν παρουσία κυρίου Squarepusher, έριξα μια σύντομη ματιά δίπλα μου, στους κυρίους που με συνόδευαν και ένιωσα ευγνωμοσύνη για την στιγμή και τους πρωταγωνιστές της. Ενθουσιάστηκα κι εγώ εξίσου με την σύντομη κουβέντα μας με τον κύριο Μανίκα ο οποίος χρησιμοποίησε την φράση «πάνε αυτά» αναφερόμενος στην παρελθοντική συγγραφική δουλειά του σε περιοδικά και διέκρινα μια πικρία στη φωνή του, ας με διορθώσει αν ποτέ μας διαβάσει (χαχ), θα χαρώ να απολογηθώ! Ο οποίος Μανίκας μου θυμίζει λίγο τον Lamacq του BBC Radio 1 στη φάτσα αλλά και λίγο Peel όσον αφορά στο ύφος του και τις συγγραφικές τους συνήθειες. Έχει, έχει η Ελλάδα πολύ μουσικό κόσμο, κόσμο που ασχολείται σε βάθος και πλάτος της μουσικής κλίμακας και είναι κρίμα που πάντα υπάρχει ένα «πάνε αυτά», κρίμα για τους ακροατές κρίμα και για τους εμπλεκόμενους επαγγελματικά γιατί δεν τους εκμεταλλεύονται σωστά αυτοί που πρέπει καθώς ο Μανίκας αναφέρθηκε και στο ραδιόφωνο, συζήτηση που μπορώ να κάνω με τις ώρες ως φανατική υποστηρίκτρια του συγκεκριμένου μέσου. Εκτός από περαστικούς συζητητές λοιπόν, είδαμε και καλλιτέχνες, ο Matthew Herbert μου άρεσε πάρα πολύ καθότι έχουμε και αδυναμία στην big band, με την μαύρη φωνάρα που είχε δίπλα του, απολύτως ταιριαστή στο ύφος και την ώρα. Ένας ευγενέστατος Herbert (εκτός από την στιγμή που έκραξε την Daily Mail του Λονδίνου) όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες που έλαβαν μέρος στο φεστιβάλ (τι σου κάνει μια σωστή διοργάνωση). Συμπαθητικοί οι Mountain of One, δεν πήγα κοντά να τους ακούσω καθώς μόλις είχαμε φτάσει στο χώρο και θρονιαστήκαμε ανάμεσα στην σκηνή τους και αυτή του Herbert και παρακολουθούσαμε το τέννις ήχων, αριστερά δεξιά τα κεφάλια μόλις τελείωνε ο ένας και ξεκινούσε ο άλλος, σαν κριτική επιτροπή. Γενικά ρε παιδί μου, το Synch είχε μουσική για πολλά γούστα και ηλικίες, πράγμα τόσο ωραίο, είδα γονείς με τα παιδιά τους να κοιμούνται στα καροτσάκια υπό τους ήχους του Astatke και της Ηλιοκεντρικής Μπάντας του, μεσήλικες ζευγάρια, μικρούς, μεγάλους, μικρομέγαλους, μεγαλόμικρους. Να σας πω ρε παιδιά, τώρα που το λέμε οι Μίκρο πως και δεν ήταν στο φεστιβάλ; Ετοιμάζουν και καινούριο δίσκο. Ήταν η πρώτη μου φορά με τους Night on Earth, εκείνο το Σάββατο και όντως ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που θέτει η δισκογραφική δουλειά τους. Όμως είμαι περίεργη να τους δω να εξελίσσονται. Σε σημεία μου θύμιζαν πολύ, πάρα πολύ Portishead, στο λιγότερο ηλεκτρονικό τους ίσως, αλλά σίγουρα Portishead, σύγκριση που δεν ξέρω αν έχει καταφέρει σε αυτό τον βαθμό κανένα άλλο σχήμα, ίσως και να φταίει πως η ατμόσφαιρα της εμφάνισής τους μου θύμισε αρκετά την συναυλία των Portishead του 2008, οπότε θέλω να ακούσω τί άλλο έχουν να πουν. Ελπίζω πολλά και διαφορετικά.
Το καλοκαίρι πορεύεται ανενόχλητο από την μουντίλα της θερινής ζωής στην πόλη και ένα μικρό Ρίο ο χώρος έξω από την Τεχνόπολη, κατά τις 01.30. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παραμείνω μέχρι το τέλος της διοργάνωσης για να περιπλανηθώ και να πιώ καφέ με τον kiwiknorr και το θέλα πολύ. Προλάβαμε όμως να βάλουμε στο μάτι ένα συγκεκριμένο σπίτι στο Γκάζι που είχε για θέα όλο τον συναυλιακό χώρο, να ξαπλώσουμε και να χαζέψουμε τον νυχτερινό ουρανό με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, να σχολιάσουμε την επίκαιρη και απύθμενη καθυστέρηση των γυναικών και να σχεδιάσουμε σε έναν εσωτερικό διάλογο την μελλοντική παρουσία μας στο ίδιο φεστιβάλ. Τους υπόλοιπους μουσικούς σχολιασμούς τους βλέπετε από κάτω. Του χρόνου θα βρείτε ΣΙΓΟΥΡΑ το Sonicdeathmonkey περίπτερο στο Synch, από το οποίο θα μπορείτε να προμηθευτείτε σεντονάκια, βατραχοπέδιλα, τον kiwiknorr, ιδεολογική συνδρομή στο μπλογκ μας αλλά και ψυχολογική υποστήριξη για τους επιζώντες της απαγόρευσης του καπνίσματος (είναι γνωστό πως στην ιστορία της ανθρωπότητας θα υπάρχει χρονικός προσδιορισμός ΠΑΚ και ΜΑΚ – προ απαγόρευσης καπνίσματος και μετά).
Greetings.

~ από errorflynn στο 16 Ιουνίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized