sonic death monkey

Δεν μπορεί να πει κανείς, η κατάσταση με τα καλοκαιρινά φεστιβάλ έχει βελτιωθεί αρκετά στην Ελλάδα τα καλοκαίρια. Μπορεί οι τιμές μας είναι εξωτερικού και ο αριθμός των εμφανιζομένων αυτός συνοικιακής stoner συναυλίας, αλλά τουλάχιστον βλέπουμε κανένα όνομα της προκοπής και δεν αρκούμαστε μόνο στα αναμασήματα του Rockwave. Ως blog έχουμε σαφώς δηλώσει την προτίμησή μας στο Synch (νομίζω ότι είναι αυτό που πλησιάζει περισσότερο το εξωτερικό), αλλά σε μια γρήγορη ματιά του τι παίζει φέτος, πιστεύω ότι πάμε αρκετά καλά.

Φέτος, όπως είπαμε και πριν κάποιες μέρες, οι διοργανωτές αποφάσισαν να οργανώσουν διαφορετικά τους χρόνους και τη διαδοχή εμφανίσεων των καλλιτεχνών, οπότε έπρεπε να υπάρξει διαφορετική οργάνωση από την μεριά μας και συνειδητοποίηση ότι αποκλείεται να κάτσουμε μέχρι τις 4:30 για να δούμε τον Mathew Johnson (αν ένα εκ των τεσσάρων μελών έκατσε μέχρι τότε, αλλά μάλλον αμφιβάλω αν τον είδε). 8 η ώρα λοιπόν το Σάββατο, δροσούλα και μπόλικη σκιά ευτυχώς και μαζευόμαστε έξω από την Τεχνόπολη. Βλέπουμε γνωστές φάτσες σεκιουριτάδων και ξεκινάμε να λέμε γεια στην Τεχνόπολη. Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, αλλά για συναυλίες που δεν απαιτούν μεγάλη συνολική συγκέντρωση κόσμου μπροστά από μια σκηνή (δεν πρόκειται ποτέ να παίξουν οι Scorpions εκεί δηλαδή), η Τεχνόπολη είναι ίσως ο πιο όμορφος συναυλιακός χώρος που υπάρχει στην Αθήνα, και από πλευράς ανοιχτών χώρων και από πλευράς κλειστών (το Αμφιθέατρο του 9.84 παραμένει ιδανικό, ειδικά όταν θες να ξαποστάσεις. Με χαρά βλέπουμε ότι υπάρχουν μπόλικα τραπεζάκια, οπότε παίρνουμε μπύρες, free press και πιάνουμε ψιλοκουβέντα (οι τρεις από τους τέσσερεις).

Σιγά, σιγά, ετοιμάζεται να ξεκινήσει και ο Matthew Herbert με την Big Band του. Θα την πω την μαύρη μου αλήθεια, εγώ παιδιά, το μόνο που είχα ακούσει από τον συμπαθή Άγγλο ήταν το video στο youtube που μου δειξε εκείνο το πρωί ο Μάνος. Απλώθηκε στη σκηνή η ορχήστρα, πήρε θέση ο Herbert πίσω από τα ηλεκτρονικά του και η τραγουδίστρια πίσω από το μικρόφωνο. Big band ορχηστρικά, ηλεκτρονικές ακροβασίες και soul φωνητικά. Τι περισσότερο να θέλει κανείς; Μπορεί να έκανε κάτι μικρά τσαλίμια ο ήχος με κάτι τριξίματα στα μικρόφωνα, αλλά γενικά εξαιρετικότατος. Εντυπωσιακή εμφάνιση έστω και αν το ύφος δεν είναι και από αυτά που θα με έκαναν να κόψω τις φλέβες μου από έκσταση.

Κάπου εκεί, η κινητικότητα στην δεύτερη σκηνή αρχίζει να μειώνεται και επιτέλους ξεκινάνε οι A Mountain Of One και εγώ αφήνω λίγο τους άλλους να κάθονται στο τραπεζάκι και πετάγομαι μέχρι το Open Air 2 για να τους χαζέψω χωρίς μίξη του ήχου τους με αυτόν του Matthew Herbert. Εδώ είμαστε πιο up-tempo, πιο χορευτικοί, αλλά οι AMOO σίγουρα λοξοκοιτάζουν και προς τα 70s σε πολλές φάσεις. Μ’ αρέσουν,  έχουν μαζέψει και αρκετό κόσμο, εγώ σιγά σιγά επιστρέφω με τη σημείωση να τους ακούσουμε πιο εκτεταμένα.

Βολτάρουμε λίγο μέχρι να ξεκινήσουν οι υπόλοιποι και χαζεύουμε τον κόσμο. Από εικοσάρηδες μεταλλάδες μέχρι και indie γιάπηδες, από όλα έχει ο μπαχτσές μας. Περιμένουμε και τον τέταρτο της παρέας να έρθει να μας βρει εντωμεταξύ, ενώ συνεχίζουμε να δοκιμάζουμε τις ζεστές πλέον μπύρες του φεστιβάλ.

Μέχρι να στήσει ο Mulatu Astatke και οι Heliocentrics, πάω άλλη μια μέχρι το δεύτερο stage για να τσεκάρω τους Γάλλους Teenagers (no pun intended or delivered). Ελάχιστα κάθομαι εκεί, συμπαθητικούληδες είναι, αλλά δεν ξετρελαίνομαι κιόλας. Προτιμώ να αράξω με τους υπόλοιπους τρεις (πλέον) δίπλα στην καμινάδα μέχρι να ξεκινήσει ο Mulatu Astatke.

Τελικά βγαίνει το συγκρότημα, πρώτα χωρίς τον ίδιο τον Astatke και ξεκινούν να παίζουν την άκρως δυναμική jazz τους και μετά από λίγο τους συναντά και αυτός στη σκηνή. Το δίσκο που έβγαλαν φέτος τον άκουσα πριν κάποιους μήνες και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από το πόσο φρέσκια ακούγεται η μουσική και πόσο συνδυάζουν την καταγωγή τους με τις διάφορες σύγχρονες εκφάνσεις της jazz. Αν λοιπόν το album με είχε εντυπωσιάσει, τότε το live με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ακούγοντας θέματα και από το Broken Flowers και από το album, η δύναμη που έβγαζε το συγκρότημα (ειδικά στα solo) ξεπερνιόταν μόνο από την μοναδικότητα της ομορφιάς των μελωδιών τους. Οφείλω απλά να υποκλιθώ.

Τελειώνει ο Mulatu, από τον Μανώλη υπάρχει ιδιαίτερος ενθουσιασμός για την επικείμενη εμφάνιση του Squarepusher, εγώ επίσης ψήνομαι πολύ να τον δω, αλλά η γενικότερη περιέργεια με κάνει να επιστρέψω (για τελευταία φορά αυτό το βράδυ) στη μικρή σκηνή, για να ρίξω και ένα βλέφαρο και στους Junior Boys. Εντάξει δεν μπορώ να πω οτι μου κάνουν και τρελή εντύπωση, αλλά δένουν πολύ καλά με την γενικότερη ατμόσφαιρα περισσότερο pop party της δεύτερης σκηνής. Κάνω και μια σύντομη βόλτα γύρω γύρω στο χώρο της Τεχνόπολης γιατί πάντα μ’ αρέσει να χαζεύω τον κόσμο.

Ο Squarepusher βγαίνει μετά από λίγη ώρα στη σκηνή, μόνος του μαζί με το μπάσο του και το laptop του και ξεκινάει ένα εκπληκτικό acid-ίζον drum ‘n’ bass σετ που τα σπάει εντελώς, έστω και αν οι οθόνες μας προξενούν πονοκέφαλο. Να πω εδώ ότι ο Squarepusher είναι εξαιρετικός μπασίστας και αυτό είναι το στοιχείο που κάνει τα κομμάτια του, ακόμα πιο πορωτικά. Μετά από 2-3 κομμάτια ανεβαίνει στη σκηνή ένας drummer για να τον συνοδέψει και μαζί με αυτή την προσθήκη αλλάζει και αρκετά το στυλ της μουσικής, γυρίζοντάς το σε πιο fusion-άτα μονοπάτια και κάνοντάς το πολύ λιγότερο ενδιαφέρον για μένα. Εδώ άρχισε να βγαίνει λίγο και η κούραση οπότε σταμάτησα να τον παρακολουθώ τόσο στενά.

Bonus ξάπλα κάτω από την καμινάδα.

Εδώ υπάρχει και η πρώτη παρέκλιση από το σχέδιο παρακολούθησης των συγκροτημάτων. Το πλάνο κανονικά έλεγε πεταγόμαστε να δούμε λίγο The Bug και μετά πάμε Αμφιθέατρο για να πιάσουμε θέσεις για τους Night On Earth, αλλά ο πονοκέφαλος και η κούραση που βγαίνει εκείνη την στιγμή, μας κάνει να κατευθυνθούμε προς το Αμφιθέατρο και έτσι χάνουμε την εμφάνιση του Bug. Ο Μάνος που τον είδε λίγο μπορεί να γράψει περισσότερα, αλλά από ό,τι είπε ο Άγγλος ήταν εκπληκτικός μέσα στο κοπάνημά του.

Ακόμα υπάρχει πολύς κόσμος στο φεστιβάλ και η μετακίνηση είναι ελαφρώς προβληματική, αλλά με τα πολλά φτάνουμε στο Αμφιθέατρο του 9.84, πιάνουμε αναπαυτικές και ξεκούραστες θεσούλες και βλέπουμε τους Night On Earth να στήνουν τα πράγματά τους. Καταφέρνω να ενημερώσω και τους άλλους δυο του blog να έρθουν να μας βρουν και με το που συμπληρώνεται η τετράδα ξεκινάνε και οι Night On Earth (δεύτερη Jarmusch-ική αναφορά στο φετινό Synch).

Εδώ, δυστυχώς, τους έχουμε αναφέρει μόνο στα πεταχτά (για τον τελευταίο τους δίσκο) αλλά είναι ακλόνητη πεποίθησή μου ότι αυτή τη στιγμή οι Night On Earth είναι μέσα στα δέκα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα. Αρκετά Portishead-ικοί, αλλά πολύ πιο ψυχεδελικοί και αυτοσχεδιαστικοί από τους φίλους μας από το Bristol, με μια καταπληκτική τραγουδίστρια και το theremin ακρογωνιαίο λίθο της μουσικής τους, έπαιξαν λίγες αλλά μακροσελείς συνθέσεις, ενώ δεν παρέλειψαν και ένα σύντομο πέρασμα από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Περιμένω με τρομερή ανυπομονησία τον επόμενο, δικό τους δίσκο.

Μετά τους Night On Earth έχουμε αποχώρηση του ενός μέλους του blog λόγω εργασιακών υποχρεώσεων την επόμενη μέρα και συνοδεύοντας προς την έξοδο,  στο γυρισμό κάνω μια στάση στο D7, στο οποίο παίζει μάλλον ο ΝΤΕΙΒΙΝΤ, ο χώρος είναι γεμάτος και ένα mini rave βρίσκεται στο peak του, με τον dj να πετάει τα beat του δεξιά και αριστερά και τον κόσμο να ανταποκρίνεται χορεύοντας. Στο D10 έχει πολύ κόσμο που περιμένει να μπει, οπότε δεν το δοκιμάζουμε και επιστρέφουμε στο Αμφιθέατρο που μας περιμένουν οι υπόλοιποι.

Στο Αμφιθέατρο έχει ξεκινήσει το set του ο Biomass, σε αρκετά ambient drone πλαίσια που δεν με ενθουσιάζουν. Αρκετά πιο βαβουριάρικος και generic από ό,τι πλησιάζει τα γούστα μου. Καθώς όμως το set προχωράει τα bpms αυξάνονται, η μουσική γίνεται σαφώς πιο ρυθμική, εμείς ξυπνάμε και ειδικά κάτι σημεία που μου θυμίζουν μέχρι και Imminent Starvation και ο Biomass πολύ πιο συμπαθής. Στο τέλος βλέπουμε μέχρι και encore, ελέω λαϊκής απαίτησεις, και μπορεί να μην έμεινα μαλάκας, αλλά στο τέλος παραδέχτηκα ότι ο φίλος μας ξέρει τι κάνει.

Επιτέλους έρχεται και η ώρα που περιμέναμε, να βγει δηλαδή ο Fennesz στο Αμφιθέατρο. Ο Αυστριακός είναι το όνομα που προσωπικά ήθελα περισσότερο από όλα να δω και παρά τις αρχικές προσπάθειες μαλάκα πρήχτη στην αρχή του set να μας σπάσει τ’ αρχίδια (θέλετε και μπλούζες Neubauten πανάθεμά σας), ο Fennesz έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα (κανένα σαρανταπεντάλεπτο έπαιξε μόνο). Αρχικά πιο μελωδικός, έκανε ένα αρκετά noise-ατο μέρος στη μέση παίζοντας με τα πετάλια του, για να ξαναγυρίσει στις μελωδίες στο τέλος. Όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Μανώλης, το μόνο κακό που είχε η εμφάνιση ήταν αυτή η συνεχόμενη αλλαγή ανάμεσα σε laptop για τα εφέ και παίξιμο κιθάρας που έκανε το set να χάνει λίγο το momentum του. Η προσθήκη ενός ατόμου ακόμα θα έκανε το live να πλησιάζει την τελειότητα. Ό,τι και να γίνει όμως αγαπάμε Fennesz.

Χαρούμενοι fanboy-ισμοί από ελιτιστές, αθηναίους bloggers (για να βλέπετε ποιοι είναι)

Μετά την αποχώρηση του Fennesz, συνειδητοποιούμε ότι έφτασε η ώρα να αποχωρήσουμε από το φετινό Synch, καθώς κουτουλάμε και ξέρουμε ότι μετά δυσκολίας θα φτάσουμε σπίτι χωρίς να μας πάρει ο ύπνος στο ταξί. Πριν φύγω όμως κάνω και ένα mini stop στο D10, όπου πετυχαίνω Alex Tsiridis μαζί με άγνωστη σε μένα τραγουδίστρια και καμιά 40αριά indie κάγκουρες να έχουν ξεμείνει στο κτίριο. Εδώ να σημειώσω ότι ψόφος κακός στα ζώα που τους φαίνεται καλή ιδέα να ρίχνουν μπουκάλια και ποτήρια με μπύρα σε χώρο με ξύλινο πάτωμα. Και στο τέλος θα λέμε γιατί δεν θα δείνει ο δήμος άδεια να γίνεται το festival στη Τεχνοπολη. Δεν έκατσα πολύ να δω τον Alex Tsiridis, αλλά έτσι και αλλιώς δεν μου έκανε καμιά εντύπωση.

Ώρα να φεύγουμε λοιπόν και φέτος. Δεν έχω κανένα παράπονο, για μια ακόμα χρονιά το Synch παρέμεινε το, κατά τη γνώμη μου, με διαφορά, καλύτερο καλοκαιρινό φεστιβάλ στην Ελλάδα. Είδαμε πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα βλέπαμε και ακούσαμε πράγματα που μας έκαναν λίγο καλύτερους ανθρώπους. Μετά, μια σύντομη βόλτα με τά πόδια από το Γκάζι μέχρι το Θησείο με έκανε να ξεχάσω και την κούραση. Μια όμορφη βραδιά. Και αυτό είναι κάτι πολύτιμο. Του χρόνου.

Cheers mates

~ από KsDms στο 15 Ιουνίου, 2009.

Αναρτήθηκε στις Uncategorized