Préliminaires
«Ι want to go to the Beach, i don’t care if it’s decadent» μας τραγουδάει στο νέο του album ο Iggy Pop, και έχει δίκιο ο κωλόγερος. Κάθομαι, το χω κάνει cd-r, βράδυ τώρα, και ακούω ένα πατρικό «ο μαλάκας ο Iggy Pop είναι αυτός;». «Αυτός είναι, πατέρα» λέω σχεδόν απολογητικά. Νιώθω έτοιμος να τις φάω. Σχεδόν. Αλλά παίρνω τα πάνω μου. «Γιατί, τι πρόβλημα υπάρχει;;;». «Πως τον ακούς αυτόν τον παλιάτσο;», με ρωτάει, και είμαι δεκατεσσάρων-δεκαπέντε και με πιάνουν με το πρώτο μου τσιγάρο. «Εε, ωραίος είναι». «Μαλάκας είναι. Τόσα πράγματα βγήκαν στα 60’s-70’s, σιγά μην ακούγαμε τον μαλάκα τότε.». «Μα οι Stooges ήταν ξερωγώ πιο επιδραστικοί και από τον Hendrix». «Παπάρια ήταν», και απότομη λήξη της κουβέντας. Τον καταλαβαίνω και λίγο, καθώς λίγο πριν είχα δει μερικά πρόσφατα live του Iggy Pop, και χαίρομαι ιδιαιτέρως που δεν είχα φάει για βράδυ. Κωλόγερο τον είπα πριν; Κωλόγρια έπρεπε να τον πω, και το θέμα θα τελείωνε εδώ. Αν αρκούσε το να δεις κάποιους ανθρώπους για να τους απορρίψεις για το σύνολο των ενεργειών που ακολουθούν της αναπνοής τους, δεν νομίζω να είχα ακούσει ποτέ τη μουσική του Iggy Pop. Δείτε ας πούμε το εξώφυλλο του «Avenue B». Το συνεχίζεις το θέμα;
Τελοσπάντων το συνεχίζεις, καθώς ο εξηνταδυάρης Iggy Pop κυκλοφόρησε ένα album, το «Préliminaires», τώρα πριν μια βδομάδα βγήκε, δεν ξέρω αν έχει έρθει στα δισκοπωλεία, αλλά τελοσπάντων εδώ και ένα άλφα χρονικό διάστημα έχει έρθει στην κατοχή μου. Λοιπόν, αυτό το album δεν είναι το σύνηθες album που θα περίμενε κανείς από τον Iggy Pop (αρνούμαι να πω «…από τον Iggy» σκέτο). Διότι εδώ δεν έχουμε άλλο ένα rock album ενός rock star με λαμπρή παρελθοντική καριέρα, που ψιλοψοφάει στα 80’s, που συντηρεί το μύθο του στα 90’s με μέτρια albums, που επανέρχεται στα late 00’s με κάποιο άλλο μέτριο τέτοιο, αλλά ο Τύπος παραληρεί και ο rock star μας συνεχίζει να πλουτίζει από τις sold out «είχε να παίξει αυτό το κομμάτι από το 1982» συναυλίες του. Το «Préliminaires» δεν είναι καν rock album, είναι ένα pop album, με εμφανέστατες και απροκάλυπτες jazz επιρροές, που διαρκεί ακριβώς τα 36 λεπτά που χρειάζεται για να το μάθεις απέξω. Το έχω μάθει. Και αυτό που με κερδίζει, είναι πως εδώ υπάρχουν μουσικές πολύ όμορφες για να περάσουν στο έτσι, όπως στο έτσι αρμόζει να αφήνουμε πίσω μας εκείνα τα χιλιάδες μετριότατα albums των παλιών rock stars που έκαναν το ένα και το άλλο, στις ανάλογες δεκαετίες τους. Και αυτό διότι εδώ υπάρχει καλλιτεχνικό όραμα, υπάρχει η παράσταση σε ένα cabaret, η jazz του Louis Armstrong, υπάρχουν συνθέσεις και φωνητικές γραμμές που ουρλιάζουν Tom Waits (αν και τέτοια φωνή δεν θα αποκτήσει ποτέ ο Iggy Pop), υπάρχει μια ξεκάθαρη Serge Gainsbourg αισθητική, σε αυτό το τελευταίο βοηθάει πολύ και η γαλλική γλώσσα αρκετών τραγουδιών, και αυτό το «Préliminaires» το βοηθάει πολύ στα αυτιά μου το γεγονός πως θεωρώ τον Gainsbourg καλλιτέχνη υψηλότατης αισθητικής για να μην θαμπωθώ δειλά ακόμα και από μια rock κωλόγρια που είπε στα γεράματα να φτιάξει δισκάρα. Μεγάλη πρόταση η προηγούμενη, αναπνεύστε, θα βάζω πιο συχνά τελείες από εδώ και πέρα. Στο album συμμετέχει με τον τρόπο της και η Marjane Satrapi, την ξέρετε από το Persepolis που αγαπήσατε, όπου εδώ επιμελείται το εξώφυλλο και το λοιπό artwork. Αφού δεν συμμετείχε και η Carla Bruni για κάποιο international ντουέτο να γράφουν οι φυλλάδες, πάλι καλά να λέμε.
το εξώφυλλο
«Préliminaires» σημαίνει «προκαταρκτικά» αν έχω καταλάβει καλά. Δεν ξέρω τι εννοεί ο Iggy Pop βαφτίζοντας «προκαταρκτικά» το διακοσιοστό album του. Το σημαντικό (και περίεργο) είναι πως κατάφερε να με κάνει να είμαι περίεργος για αυτό.
Ένα άλλο δυνατό (για μένα) σημείο του album, είναι πως ο Iggy Pop επέλεξε να διασκευάσει το κλασικό τραγούδι «Les feuilles mortes», στα γαλλικά αυτό σημαίνει «The Dead Leaves», και το τραγούδι έχει γίνει γνωστό εκτός Γαλλίας ως «Autumn Leaves». To «Autumn Leaves» είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Το έχει πει η Edith Piaf. Το έχει πει ο Nat King Cole, απίστευτη εκτέλεση Nat King Cole. Το έχουν remix-άρει οι Coldcut, αυτό να το ακούσετε οπωσδήποτε, με προσοχή όμως, κινδυνεύει η συναισθηματική σας ακεραιότητα. Εγώ ακόμα δεν έχω ξεπεράσει τον κίνδυνο. Πιο πολύ από αυτά όμως, το διασκεύασε η Diamanda Galas στο «Guilty! Guilty! Guilty!» και το ανέβασε στα επίπεδα που μόνο μια Diamanda Galas ξέρει να ανεβάζει κομμάτια. Το ξέσπασμά της σε ένα σημείο και μετά, tears my soul, πως το λένε. Δεν θα μιλήσω άλλο για εκείνη όμως, το έχω κάνει αρκετά στο παρελθόν, και σίγουρα θα το κάνω και στο μέλλον. Εδώ μιλάω για τον Iggy Pop, και το νέο εξαιρετικό album του. Διασκεύασε το «Les feuilles mortes» στην γαλλική, και αυτό είναι ένα ωραίο κόλπο, διότι ταιριάζει απόλυτα με τo πνεύμα του υπόλοιπου «Préliminaires».
Το οποίο «Préliminaires» είναι μια από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, εγώ και η Error Flynn συμφωνάμε, οι άλλοι δύο δεν ξέρω, ο ένας υποσχέθηκε να ακούσει, ο άλλος ως συνήθως γκρινιάζει, αλλά θα του αρέσει, δεν παίζει. Ι want to go to the beach. Αλλά έχω διάβασμα. Και εδώ βάζω την τελεία που (με τη σειρά μου) υποσχέθηκα πριν.
sonic death monkey 
_cover.jpg){kind=link}