and sink like polished stones
Υπάρχουν βασικά δυο κατηγορίες t-shirts. Τα «καλά» και τα «κακά». Τα καλά τα φορούμε όταν πάμε για μια μπύρα στην Ίντριγκα, στο σινεμά, στην τάδε συναυλία στο ΑΝ, όταν τέλος πάντων θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε οκέι τυπάκια. Τα «κακά» τα φορούμε όταν δε μας νοιάζει και τόσο. Στην ερημική παραλία που πάμε με τον κολλητό μας να αράξουμε, τα μεσημέρια που λιώνουμε από τη ζέστη σπίτι μας, το βράδυ για να ξαπλώσουμε. Είναι αλήθεια ότι είναι κάπως αυθαίρετος αυτός ο διαχωρισμός, ειδικά τώρα που τον βλέπω και γραμμένο αλλά ας πούμε ότι ισχύει.
Σήμερα το πρωί σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα και μου έκαμα ένα σύντομο καφέ για να σκοτώσω τα λίγα λεπτά που μου απέμεναν μέχρι να φύγω. Εκείνα τα κρίσιμα λίγα λεπτά λοιπόν παρατήρησα την μπλούζα που φορούσα όταν κοιμόμουν και που πολύ προσεκτικά είχα τοποθετήσει στο άψογα τακτοποιημένο κρεβάτι, στην κάτω μεριά του, κάπως όπως να ‘ναι, να είμαι ειλικρινής. Ήταν, υπολογίζω τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, το πρώτο μπλουζάκι που αγόρασα ποτέ από συναυλία. Έφερε αριστερά, στο ύψος του ιδιαιτέρως διακριτικού στήθους μου το παλιό σήμα του Rockwave και έγραφε από κάτω «13-16 July 1998». Είχε Τρύπες και πέτρες στον Αγγελάκα, είχε Moby και Paranoid και καπάκι Roots Bloody Roots αγκαλιά με παιδάκια και παππούληδες, είχε Cave, είχε και Weeping Song; Δεν είμαι σίγουρος. Ε κάτι τέτοια πρωί πρωί δε γίνεται να μη σου φτιάξουν το κέφι.
Το καλοκαίρι του 1998 ήταν ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι με τις βόλτες και τα κόλπα του αλλά ήταν και έντεκα χρόνια πίσω. Πράγμα που σημαίνει ότι πολλά πράγματα δε γίνεται να τα θυμάμαι ακριβώς όπως έγιναν ή ήταν, όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό βέβαια. Είχαμε λοιπόν τότε διάφορες μόδες στο σχολείο, μία εκ των οποίων ήταν τα Τετράδια. Τα Τετράδια ήταν μια Μαλακία, κακά τα ψέματα. Υπήρξαμε όμως και εμείς Μαλάκες, κακά τα ψέματα επίσης. Είχαν όλα τα κοριτσάκια άγχος ότι όλες αυτές οι υπέροχες φιλίες θα χαθούνε στη λήθη του χρόνου και κρίμα είναι αλλά τη βρήκαν τελικώς την άκρη! Θα πάρουμε ένα τετράδιο και θα το δώνουμε σε όλους τους συμμαθητές μας και θα γράφουν ό,τι τους κατέβει στο μυαλό και αυτομάτως θα μετατραπεί σε Τετράδιο και θα το κοιτούμε στα σαράντα μας και θα γελάμε συγκινημένοι. Εννοείται ότι το παίζαμε ούμπερκουλ και άνετοι τύποι που δε μας ένοιαζε και σιγά καλέ, δεν τρέχει τίποτα και τα ρέστα. Εννοείται επίσης ότι είχα γράψει περίπου σε όλα. Είπαμε, Μαλάκες.
Με κάποιο περίεργο τρόπο ένα τέτοιο Τετράδιο είναι σπίτι μου. Ανήκε στην τότε κοπέλα ενός φίλου μου και μα τω θεούλη και την παναγίτσα και όλους τους αποστόλους δεν έχω ιδέα πως βρέθηκε εδώ. Από τα μεγαλύτερα σοκ που έχω νοιώσει ποτέ μου όταν πριν λίγα χρόνια το ανακάλυψα σε ένα συρτάρι. Είχαμε γράψει εκεί με το φίλο μου το Νίκο τους πέντε καλύτερους δίσκους του 1998. Είχα βάλει το Yield (προφανώς), το Adore, το Mezzanine, το ντεμπούτο των Queens of the Stone Age και το f#a#oo που μου κάνει τρομερή εντύπωση γιατί νόμιζα ότι τους Gy!BE τους έμαθα αργότερα. Ίσως το έβαλα για να ψαρώσω κανένα γκομενάκι φυσικά, είναι πιθανό. Βέβαια πιο κάτω γράφουμε ότι τα καλύτερα κομμάτια ήταν το Gotta Go των Agnostic Front και το Futureal των Maiden οπότε όποιο γκομενάκι ψάρωσε πριν κάπου εδώ μας έχει παρατήσει γελώντας μέχρι δακρύων. Στο τέλος λοιπόν της δικής μας συνεισφοράς έχουμε γράψει κάτι στίχους των Mercury Rev οι οποίοι το 1998 κυκλοφόρησαν το Deserter’s songs. Που λυπάμαι που δεν το είχα βάλει σε εκείνη την πεντάδα, αλλά σπάνια λείπουν από τέτοιου τύπου πεντάδες πράγματα για τα οποία μετά από χρόνια απορείς/διαφωνείς/ταράζεσαι. Τέλος πάντων.
Ήταν το τέταρτο άλμπουμ τους, με τα προηγούμενα τρία δεν είχαμε πολλά-πολλά, κάτι ανάλογο και με τα επόμενα. Αλλά με το Deserter’s songs υπήρχε ένα ζήτημα, μια σχέση, ένα αίσθημα. Στο μυαλό μου ο δίσκος αυτός παρέα με άλλους τρεις τέσσερις που δε θέλω και δεν μπορώ να ονοματίσω αυτή τη στιγμή αλλά το κρατάω για μια δύσκολη ώρα, ο δίσκος αυτός λοιπόν ορίζει την Καλή Ποπ. Απλή και ωραία, με ορισμένες από τις ομορφότερες μελωδικές γραμμές που γράφτηκαν την περασμένη δεκαετία. Φαίνεται απλή βέβαια, εδώ έχουμε ορισμένα τρομερά μέρη που μόνο απλά δεν τα λες. Καταπληκτικές ενορχηστρώσεις, τρομερές ιδέες, τα πάντα μπορούν να περιγραφούν αν δίπλα τους βάλουμε ένα θετικό επιθετικό (. . .) προσδιορισμό. Στα χρόνια του λυκείου θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει που για πρώτη φορά είχα κάπου διαβάσει μια απίστευτη κουλ εξυπνάδα για ένα δίσκο και την είχα καταλάβει. Και τι εννοούσε δηλαδή ο τύπος και γιατί το έλεγε. Έγραψε λοιπόν κάποιος, αν δεν κάνω μεγάλο λάθος στο Ποπ+Ροκ, όχι επειδή το θυμάμαι αλλά επειδή σπάνια έπεφτε στα χέρια μου τότε και κανένα άλλο περιοδικό, ότι σε μια περίοδο που όλοι προσπαθούν να αποδείξουν πόσο βρετανοί είναι, με το DS οι MR βγάζουν έναν κλασικό αμερικάνικο δίσκο. Συμφώνησα και συμφωνώ.
Το καινούριο single των Anal Cunt λέγεται «Έχεις μπλουζάκι που γράφει Πέτρος Θεοτοκάτος από πίσω» και κυκλοφορεί με b-side το «Και δεν ντρέπεσαι να το μοιραστείς με τον κοσμάκη ξερωγω». Έχει ληκάρει, να ‘χετε το νου σας.
sonic death monkey 
Είναι Λευκώματα, όχι Τετράδια, σε τι κατεστραμμένα σχολεία πηγαίνατε.
άλλο πράμα τα λευκώματα ρε νεολαία.
Θες να πεις ότι το ’98 άκουγες Mercury Rev και Godspeed;
Εκείνη την εποχή μόνο το ΜΕΤΑΛ υπήρχε, τι πήγε λάθος με σένα;