ay, ay ay ay
Ίδιος θεματικός πυρήνας σε σερί δημοσίευση είναι too much για να μη θεωρηθώ κολλημένος. Για να γλιτώσω, θα κάνω ένα κόλπο. Πρώτα θα ανάψω ένα τσιγάρο, και μετά θα κάνω το κόλπο. Άμα είσαι κολπατζής ξέρεις από αυτά. Σήμερα ξεκίνησε μια μέρα, από εκείνες που θες να περάσουν γρήγορα, γιατί αν δεν το κάνουν, θα αναγκαστείς να τις γεμίσεις με ανάλατες υποχρεώσεις, κάτι το οποίο ενδέχεται να μη σε εξιτάρει σαν project. Όχι πως αυτές οι μέρες έχουν κάτι το ιδιαίτερο, δεν είναι σαν τις αρρωστημένες σαββατοκυριακοδευτέρες σας, απλώς είναι οι μέρες που δεν θα θυμάσαι στα γεράματά σου. Εκτός αν είσαι στα τελευταία σου και δεν μας το είπες. Και είναι η αλήθεια πως είμαι τόσο κόλπερμαν (αυτός που κάνει κόλπα), που αμέλησα με έντεχνο τρόπο να σας πω το κόλπο. Λοιπόν, θέλω να ξαναμιλήσω για το «Take this Waltz» του Leonard Cohen, γιατί παρότι τα λέει όλα μόνο του, έχω την ανάγκη να πω την δική μου ιστορία για το τι συμβαίνει όταν ακούω τέτοια τραγούδια, κάποιες μέρες που θέλω επειγόντως να εξαφανίζονται. Και δεν είναι αντιφατικό αυτό. Ούτε κόλπο, εδώ που τα λέμε. Αν ήταν μια μέρα από αυτές που θα ήθελα εναγωνίως να διατηρήσω, μάλλον θα βρισκόμουν σε μια σωστή παραλία, σε ωραίες συνθήκες, και τα ηχεία θα έπαιζαν το «Come Together» και το «Loaded» των -παραδόξως- επίκαιρων Primal Scream. Αλλά μόλις επέστρεψα στο εμεσέν, και σήμερα είναι μία από τις ημέρες που θέλω να εξαφανιστούν από προσώπου γής, ξου. Ξου.
Λοιπόν, το clue είναι το εξής. Συζητούσα πριν λίγο στην εν λόγω συσκευή κοινωνικοποίησης, για το ποιές είναι οι καλύτερες εκτελέσεις του «First We Take Manhattan». Προφανώς ακούστηκαν τόσο οι REM, o Joe Cocker (βλέπε από κάτω ιστορία) και ξερωγώ οι Dead Raven Choir. Και ειδικά η εκτέλεση των REΜ τσακίζει ομολογουμένως τα κόκκαλα που απαιτούνται, αλλά με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, και επαγωγικά τις διασκευές σε αυτόν, επικρατεί μια άδικη, εφαρμοσμένη Αδίστακτη ομοιογένεια : Λείπει πάντα ένα χαρακτηριστικό, από όλους, που θα μένουν να κοιτάνε από κάτω προς τα πάνω και να πετάνε μπαλόνια στον ουρανό, να δουν μέχρι που θα μπορούν να τα βλέπουν.
Είναι το εξής. Το ουσιαστικό opus magnum της τραγουδιστικής ιδιότητος του ανθρώπου Leonard Cohen : Είναι ο τρόπος που προφέρει τραγουδώντας την λέξη «violin». Αυτό. Και ας είναι απλό, και ας είμαι εγώ ο ρηχός, μυαλό έχετε, αισθήσεις έχετε, ρίχτε το σε μένα. Αλλά αυτό είναι : Ο τρόπος που τραγουδάει τη λέξη «Violin». Είτε στο «First we Take Manhattan», είτε στο παρακάτω «Take this Waltz». Εκεί που λέει «my cheap violin and my cross», αυτός είναι ο τραγουδιστής Leonard Cohen : Δεν τραγουδάει με συνοδεία βιολιά. Δεν τραγουδάει για κάποια βιολιά. Τραγουδάει «βιολί». «Βαϊολίν».
Για τον ποιητή Leonard Cohen, θα ξαναμιλήσουμε άλλη μέρα.
Και κατέβα πίσω από τα βουνά καμιά ώρα ρε κερατά, εντάξει, φώτισες, τι άλλο θες.
sonic death monkey 