saturday morning heat
Κάτι πρωινά σαν το σημερινό κατανοώ πλήρως την επιτυχία του φραπέ στην Ελλάδα. Είναι Σάββατο πρωί, μόλις έχεις ξυπνήσει μετά από μεγάλο ύπνο και έξω έχει ήδη ανεβάσει θερμοκρασία τυπικού ελληνικού καλοκαιριού. Κάπου ανάμεσα στο βούρτσισμα των δοντιών και την εναπόθεση του ερειπίου σου στο γραφείο αναρωτιέσαι τι καφέ θες να φτιάξεις. Ο γαλλικός είναι πολύ ζεστός, ο ελληνικός κάνει πολύ ώρα να φτιαχτεί, οικονομία για να πάρεις μηχανή του εσπρεσσο δεν έχεις ξεκινήσει να κάνεις ακόμα, οπότε η λύση που απομένει είναι μια. Μπράβο μαλάκα που αποφάσισες να τον κόψεις πριν κάνα εξάμηνο λοιπόν. Και είναι και θέμα τιμής πλέον, δεν γίνεται να τον ξαναρχίσεις. Γρήγορη εκδρομή μέχρι το σουπερμαρκετ να πάρεις χυμούς και το βιβλιοπωλείο να πληρώσεις λογαριασμούς, ιδρώνεις και επιστρέφεις σπίτι, ελαφρώς πιο ξύπνιος όμως. Κάθεσαι λοιπόν επιτέλους στο γραφείο, βάζεις λίγο χυμό γιατί εγκατέλεψες εντελώς την προσπάθεια για απόφαση του τι καφέ θα πιεις και πατάς το play.
Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Τους James ποτέ δεν τους συμπάθησα. Τώρα βέβαια μπορεί στην αβαν-γκαρντ κοινότητα να κερδίζω πόντους, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα χάσουμε χιλιάδες από τους αναγνώστες μας που πηγαίνουν να τους δουν σε κάθε live που κάνουν στην Ελλάδα (κατά μέσο όρο μια φορά το μήνα δηλαδή). Οφείλω όμως να είμαι ειλικρινής γιατί σ’ αυτό το blog γράφουμε για τη μουσική και όχι για τη δόξα. Από την άλλη πλευρά όμως εκείνο το ablum που χε βγάλει ο frontman τους, Tim Booth, με τον Angelo Badalamenti, χρησιμοποιώντας το όνομα Booth and The Bad Angel, ήταν από εκείνα τα αγαπησιάρικα που πάντα θα κατέχουν μια θέση στην καρδιά μου. Και «Dance Of The Bad Angels» και «Hit Parade» και από όλα. Προχτές βρήκα το album των Steve Kilbey και Martin Kennedy («Unseen Music, Unheard Words») και το πρώτο πραγμα που θυμήθηκα ήταν η συνεργασία των Booth/Badalamenti. Ο Kilbey μας έρχεται από τους The Church (hit-άκι των οποίων είχε κοσμίσει το OST του Donnie Darko – τα indie kids ήδη πανηγυρίζουν), ενώ ο Kennedy προέρχεται από τους All India Radio (electronica oriented, αυτοί έφτασαν μέχρι το soundtrack του One Tree Hill) και θα σας πω εξαρχής ότι δεν έχω ακούσει (εσκεμμένα) ούτε νότα από τις δυο μπάντες τους, οπότε δεν μπορώ να χαρακτηρίσω το κατά πόσο θα μου αρέσουν περισσότερο από τους James. Ο Kennedy ανέλαβε την μουσική, ο Kilbey στίχους και φωνητικά και έτσι καταλήξαμε σε αυτό το εξαίσιο album. Το σίγουρο είναι ότι ο Kilbey έχει πολύ όμορφη φωνή, από αυτές τις ζεστές, με μια μικρή δόση βραχνάδας και δένει τέλεια με την ατμοσφαρικότατη pop/rock μουσική (με κάποια hints electronica στο βάθος) του Kennedy. Τραγουδοποίια υψηλοτάτου επιπέδου, κάπως πιο μελαγχολική από του «Dance Of The Bad Angels», αν και όχι τόσο σκοτεινή όσο του «Saturnalia». Small hours music? Εμένα και το πρωί πάντως μια χαρά μου ταίριαξε και ας είχε ήλιο και ζέστη. Προς το παρόν κατεβάζουμε και δίσκο των The Church για να δούμε τι διάολο ήταν και τούτοι.
Το δεύτερο, λιγότερο συγκεντρωμένο μέρος, του σημερινού πρωινού, το ζήτησε ο Lee Fields. Soul τραγουδιστής, κατηγορίας Lee Moses και Terry Callier (καναδυο εκπληκτικοί δίσκοι στα 70s και cult status, αλλά λίγο αφάνεια), που ξεθάφτηκε ελέω Madlib φέτος και έβγαλε καινούριο δίσκο. Δεν έχω προλάβει να το ακούσω πολύ προσεκτικά, αλλά καθώς το μεγαλύτερο μέρος του blog είναι σαφέστατα φιλικό προς τη soul το αναφέρω εδώ.
Μεθαύριο να θυμηθούμε να πούμε καλό μήνα.
sonic death monkey 
Πέρα από εκτεταμένη σαββατιάτικη αμπαλίαση και εξερεύνηση των μουσικών σου low, δηλαδή τι James, τι είναι αυτά που λες. Και το ξεκινάς και πούστικα, «όχι πως μαρέσουν οι James, αλλά..», που όλοι ξέρουμε πως τα βράδια ακούς μόνο James αγκαλιά με το ροζ το μαξιλάρι και τα αρκουδάκια σου. «What happened to you, people!» είπε ο Bernard Black και είχε δίκιο.
Αλλά επειδή μου αρέσει το blog σας ρε φιλαράκι και φαίνεστε καλά παιδιά, σύρε, ξέχνα πως δεν σαρέσουν οι παλιοί Christian Death και οι Joy Division στο πολύ τους mainstream, δε θυμάμαι τι γνώμη έχεις για Cure, εγώ δεν λέω, και τελοσπάντων άκου το σπαραξικάρδικο indie-τρελόhit «When you were Mine» από τους The Church, είχε βγει και single-άκι το ’82, είναι της εποχής άκουσμα, και ώρες ώρες παίζει στα repeats καμιά φορά ίσως. Σιγά μη σαρέσει όμως.
πάντως αν δε σας αρέσει το Pornography θα αναγκαστώ να θυμηθώ τις προχθεσινές απειλές μου και να κλείσω το μπλογκ.
βλάκες.