funny time of year
Υπάρχει ένα μαγαζί στο Ναύπλιο που δε μου έρχεται τώρα το όνομα ή η ακριβής τοποθεσία και τέτοια παρά μόνο ότι έπινες τον καφέ σου και έβλεπες θάλασσα και ηρεμούσε η ψυχούλα σου, και στην τουαλέτα του οποίου κάποιος, σε προφανέστατη νηφάλια κατάσταση φαντάζομαι, είχε γράψει «και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει, στίχοι αγαπησιάρικοι δολοφόνοι». Περαιτέρω πληροφορίες για τον τύπο (δεν τολμώ καν να σκεφτώ το ενδεχόμενο να είναι κοπέλα, θα γίνει σφαγή) θα εκτιμηθούν.
Το θυμήθηκα σκεφτόμενος αυτό που έγραψε ο φίλος μας ο γκοστ_χόρσιζ εδώ. Δεν έχει μεγάλη σχέση αλλά είναι από τα γνωστά νοητικά άλματα που τελικά ίσως να μην είναι και τόσο μεγάλα. Να, για παράδειγμα μου ήρθε στο μυαλό και το χιλιοειπωμένο σε αυτό εδώ το μπλογκ «Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?». Είχα κάμποσο ελεύθερο χρόνο βέβαια και σκεφτόμανε τέτοια πράματα, που δηλαδή δεν είχα ακριβώς αλλά μου τον έκαμα δώρο γιατί τον άξιζα. Τέλος πάντων. Αυτό λοιπόν που γράφει ο γκοστ_χόρσιζ είναι πολύ σημαντικό. Δεν ξέρω αν συμφωνώ ή όχι αλλά είναι πολύ σημαντικό. Και το λέω τώρα, που είμαι με ένα (δυνατό μεν, αλλά) φραπέ και εκείνος όταν το έγραφε ένοιωθε τις μαλαματίνες να αναλαμβάνουν τον έλεγχο.
Και ενώ φυσικά και δεν έχω απάντηση για το ποιο ήρθε πρώτα, the music or the misery, τα blues ή τα blues, το αυγό ή η κότα κ.ο.κ. μπορώ να πω με μια σχετική σιγουριά ότι δε θέλω ποτέ να πω «πωπω τι άκουγα τότε» όταν τυχαία μετά από χρόνια θα πιάσω κάπου τη φωνή του Waits. Είμαι σίγουρος ότι ούτε και ο γκοστ_χόρσιζ. Τις προάλλες είχα μια συζήτηση για τις σχέσεις με ανθρώπους που δεν τους νοιάζει τόσο το όλο ζήτημα περί μουσικής, φιλικές, ερωτικές, όποιας μορφής θέλετε και ενώ δεν πρέπει να καταλήξαμε σε κανένα απτό συμπέρασμα, θυμάμαι έντονα να μου έρχεται η εικόνα ενός ανθρώπου σιγά-σιγά να σταματάει να ασχολείται μέχρι που λίγο καιρό μετά φτάνει στο στάδιο που «ονειρεύεται» το πιο πάνω κόμμεντ και να ανατριχιάζω. Με απορία για το τι θα κάνει τώρα με όλο αυτό το χρόνο ελεύθερο αλλά κυρίως με φόβο. Για το πως ο τότε_τύπος θα έβλεπε τον τώρα_τύπο και ανάποδα. Δεν είναι ευχάριστα πράγματα αυτά.
Σε γνωστό διαδικτυακό φόρουμ περί βαρέου μετάλλου (. . .) κάποιος είχε γράψει ότι η μουσική που ακούει τον ορίζει απόλυτα και έτσι περίπου ορίζει και τους γύρω του. Και αυτό να πω την αλήθεια με φοβίζει λιγάκι γιατί έχω φίλους που ας πούμε έχουν ακούσει οποιοδήποτε σουξεδάκι του Kanye West και γενικά των Kanyes αυτού του κοσμάκη σαρανταδώδεκα φορές περισσότερες από το Gimme Shelter ή το Smile ή το Weeping Song και παρ’όλα αυτά δε φοβάμαι να τους πω να πάμε για μια μπύρα ενώ αναλύουμε τις κοπέλες που μας αρέσουν ή τους πολιτικούς που σιχαινόμαστε, να κάνουμε μια «κανονική» συζήτηση δηλαδή που δε θα φτάσει σε κανένα σημείο της στο «καινούριο Thorns και πόσο χάλια είναι εκτός από το πρώτο κομμάτι». Είναι καλά παιδιά.
Δεν ξέρω τι λέω βέβαια, κάπου το έχασα το νόημα. Δεν ξέρω και γιατί το ποστάρω αυτό, μάλλον επειδή δεν ήθελα να πάει χαμένο σε κόμμεντ τόσο ωραίο και δύσκολο θέμα, υπόσχομαι αν καταλήξουμε στη Μία και Μοναδική Αλήθεια περί του ζητήματος θα τρέξουμε να τη γράψουμε εδώ. Να θυμηθώ όταν έρθει πάλι Αθήνα βέβαια να τον ρωτήσω αν όντως ήταν υπερβολικός γιατί αν μου πει ότι το εννοούσε ακριβώς όπως το έγραψε τότε θα πρέπει να σβήσω αυτό το ποστ. Και το τηλέφωνό του.
sonic death monkey 
42.
Θα απαντούσα τώρα αλλά για να είναι περισσότερο ειλικρινής η απάντηση θα το κάνω όταν θα είμαι στο ίδιο μουντ με τότε, γι’αυτό να διαβάζετε κάθε μέρα το σόνικντεθμάνκι σας για να μη χάσετε τις εξελίξεις, μιλάμε για Σοφία εδώ πέρα, όχι μαλακίες.
Σόνικντεθμάνκι, το μπλογκ που φτιάχτηκε από εσάς, για εσάς.