it’s been a long, a long time calling.
Αυτό το μπλογκ ξεκίνησε σαν μια κάπως απελπισμένη προσπάθεια ενός ανθρώπου να καταπολεμήσει την ανία. Λίγο μετά οι βαριεστημένοι έγιναν δύο, μετά τρεις και (ναι, σωστά μάντεψες) αργότερα τέσσερις. Yπήρξαν και άλλοι που βαριόντουσαν σε τέτοιο βαθμό ώστε η ένταξή τους στο τημ να κριθεί ως επιτακτική αλλά ήταν ωραία τυπάκια γενικά και βρήκαν άλλα πράματα στη ζωή τους και δε βαριόντουσαν πια. Τους αγαπούμε βέβαια και αυτούς και είμαι σίγουρος ότι τρέχουν ακόμη δάκρυα από τις ΜΑΓΟΥΛΑΡΕΣ των, κάθε φορά που μας θυμούνται. Ξεφεύγω όμως. Αυτό το μπλογκ λοιπόν είναι υπόθεση τεσσάρων ανθρώπων που δεν υπήρξαν «φίλοι από τα παλιά» ας πούμε αλλά έχουν μια ωραία σχέση σαν τετράδα. Κάποια στιγμή που τα χιτς μας θα πέσουν πολύ χαμηλά θα κάνω ένα ποστ που θα αναλύω τις σχέσεις ανά ζευγάρια με κους κους και τέτοια. Αυτό το ποστ θα είναι το προτελευταίο μέτρο, δυο μέρες πριν τις «ΟΛΟΓΥΜΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΓΚΟΜΕΝΑΣ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΤΑ ΑΠΟΓΙΟΜΑΤΑ!!! ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ!!! ΒΥΖΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΤΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΕΙΡΑ!!!».
Σκεφτόμουν λοιπόν αν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης/γκρουπ/αρτίστας/πεταλουδίτσα_της_νύχτας που να παραδεχόμαστε και οι τέσσερις στον ίδιο βαθμό και κατέληξα πως αν όντως υπάρχει, αυτός μπορεί να είναι μόνο ο Otis Redding. Σε περίπτωση που κάποιος δεν ξέρει ποιος είναι ο Otis Redding να πούμε ότι α. λολ, δεν έχεις ψυχή και β. και στα γρήγορα υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους soul τραγουδιστές.
Ο Otis έμοιαζε κάπως έτσι. Σαν κομπάρσος στο πρώτο Lethal Weapon θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής. Δεν είχε τη βαριά, shεξουαλική φωνή ενός Solomon Burke, δεν τραγουδούσε όμως και light και κάπως αποστειρωμένα όπως ο (εξαιρετικός φυσικά και με σημαντικότατα σουξέ) Curtis Mayfield και, το κυριότερο, δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε σε αντίθεση με αρκετούς άλλους, μην πούμε ονόματα τώρα και αρχίσουμε τις διαφωνίες. Ίσως βέβαια επειδή δεν πρόλαβε να παρουσιάσει και το δισκογραφία που μπορούσε αφού σκοτώθηκε στα 26 του σε αεροπορικό δυστύχημα στο Γουισκόνσιν. Όπως και με την περίπτωση του Buddy Holly που λέγαμε πριν καιρό, έτσι και εδώ έχουν βγει διάφορες φήμες με κυριότερη εκείνη που αναφέρει πως είχε 7 θέσεις το αεροπλάνο για 8 άτομα και πως ο ένας από την μπάντα του σώθηκε επειδή ήταν η σειρά του να ταξιδέψει με διαφορετική πτήση. Υπάρχουν χιλιάδες πηγές στα νετς για να διαβάσει κάποιος βιογραφικά και αναλύσεις και όλα αυτά τα πράγματα, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων τα λέει και πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσαμε εμείς στο ΣΔΜ. Δεν είναι αυτό το θέμα τούτου του ποστ.
Η ιστορία έχει λοιπόν ως εξής: Πριν χρόνια ξεκινάνε δυο φίλοι και μπαίνουν σε ένα κτέλι για να πάνε στο σπίτι ενός τρίτου φίλου. Μικρό το ταξίδι, μιάμιση ώρα στο δρόμο, μισή ώρα καφές και άλλη μισή ώρα μετά στα πασίγνωστα παντοφλοειδή φερυμπότ μέχρι να φτάσουν απέναντι όπου τους περιμένει ισχυρή αντιπροσωπεία της οικοδέσποινας οικογένειας. Στρωμένα τραπέζια, συκώτια και κεφτέδες και πατάτες και σαλάτες και κρασιά και περισσότεροι καφέδες μετά και τέλος πάντων η παρέα καταλήγει στον κήπο με την ΥΠΕΡΟΧΗ θέα. Η παρέα πλέον αποτελείται από τους τρεις φίλους, τον μπαμπά του ενός και μια σκύλα που συγκινείται από τη θέα φανερά λιγότερο από τους υπόλοιπους. Η συζήτηση όπως συμβαίνει περίπου πάντα έχει διάφορες φάσεις σε καμία από τις οποίες δε συμμετέχουν ενεργά και οι τέσσερις (ο Ζαχαριάδης και τα λάθη του Εμφυλίου, ο Ανατολάκης και η αλληλοκάλυψη στην άμυνα, ο Λαρς φον Τρίερ και γιατί δεν τον έχει κοπανήσει κάποιος ακόμα, σοβαρά ζητήματα θέλω να πω, όχι μαλακίες) και καταλήγει στα ερωτικά/γκομενοειδή/αγαπησιάρικα όπου συμμετέχουν όλοι εκτός από τη σκύλα που τους παράτησε. Υποπτεύομαι είχε γκόμενο και ήταν ευτυχισμένη.
Γκρινιάζουν όλοι, ο καθένας φυσικά στα πλαίσια του ρόλου του. Του έμπειρου ο μπαμπάς, του πρόσφατα χωρισμένου ο ένας, του τρελά ερωτευμένου ο δεύτερος, του κάτι ανάμεσα ο τρίτος και κάπου εκεί, ανάμεσα σε θάλασσες και μακρινά φώτα και τσαμπουκάδες των αλκοόλς σε στομάχια και μυαλά και στο σιντί που παίζει και κανένας δε θυμάται ποιος και τι και γιατί, έρχεται η σειρά του Ain’t no sunshine. Με τον Otis. Και σκάει ο κόσμος όλος. Ο ένας παριστάνει ότι στρίβει τσιγάρα, ο άλλος κοιτάει οθόνες κινητών, μια κωλοκατάσταση γενικά. Και τι να πεις δηλαδή, τι παραπάνω. Μετά My girl, και Sitting On The Dock Of The Bay, και She Put The Hurt On Me, και Dum Dum Dum, και Fa Fa Fa Fa Fa. Εκπληκτική βραδιά. Πιο αργά, οι τρεις (ο μπαμπάς δεν άντεξε παραπάνω) ανέβηκαν στο πάνω μπαλκόνι, έβγαλαν καρέκλες, τραπεζάκι, ούζο και παγάκια και άφησαν το ίδιο cd να παίζει ξανά και ξανά.
Δεν έγινε κάτι συγκλονιστικό βέβαια μετά, είναι αληθινή ιστορία, δε διαφημίζουμε ουίσκια και αντρίλες εδώ πέρα. Συνέχισαν μπερδεμένοι και λίγα χρόνια μετά πέθανε και η σκύλα και τέλος πάντων αμφιβάλλω αν ποτέ βρήκαν το νόημα που έψαχναν, εδώ σταμάτησε ο Ανατολάκης και ακόμα τα ίδια κενά υπάρχουν ανάμεσα στα δυο στόπερ. Αλλά γνώρισαν τον Otis. Δίκαιη ανταλλαγή.
Την άλλη μέρα πήγαν στα Δρακόσπιτα και χέστηκαν πάνω τους ε.
change is gonna come
apparently.
sonic death monkey 
Δεν έχει καμία σχέση με το κείμενο αυτό που θα πω αλλά ήθελα να το πω γιατί έτσι και δε θα μπορούσα να το πω πουθενά αλλού και αυτό είναι κακό μάλλον και θα πρέπει να το κοιτάξω στο μέλλον : Νομίζω ότι η Πραγματική Ευτυχία θα έρθει τη μέρα που θα ακούσω Tom Waits και δε θα μου κάνει καμία αίσθηση, τη μέρα που θα πετάξω ένα σχόλιο τύπου ¨πωπω τι άκουγα τότε» και θα το κλείσω, τη μέρα που η μουσική θα είναι το background και όχι το highlight της Ημέρας Εκείνης.
Τον μισώ τον γαμημένο τον Tom Waits.
Συγγνώμη, συνεχίστε.
Keep up the good work!!
[…] σκεφτόμενος αυτό που έγραψε ο φίλος μας ο γκοστ_χόρσιζ εδώ. Δεν έχει μεγάλη σχέση αλλά είναι από τα γνωστά […]