there is a light that never goes out
Λίγα πράγματα με έχουν αναγκάσει να βρίσω τόσο άσχημα όσο η αίσθηση του «απόψε δε θα κοιμηθείς πουσταρά». Φαντάζομαι την έχουμε όλοι νιώσει σε διάφορες φάσεις. Ψες το βράδυ σηκώνομαι και κλείνω τον υπολογιστή με το τελευταίο απόθεμα δυνάμεων που είχαν ξεμείνει σε μια αποθηκούλα στη γωνίτσα. Κλείνω φως, βάζω ξυπνητήρι και χαμογελώ γιατί ξέρω ότι έρχεται ο Ύπνος. Ξανασηκώνομαι για να ανάψω το φως γύρω στις τέσσερις παρά και δε χαμογελώ γιατί δε με παίρνει ο ύπνος (όχι με κεφαλαία πλέον). Το πισί δεν ξανανοίγει, πάω μέχρι το πικάπ, κοιτώ λίγο, καταλήγω σε δυο τελικές υποψηφιότητες και βάζω τα ακουστικά.
Η πρώτη είναι οι Ανάσες των Λύκων. Πρώτη πλευρά, πρώτο κομμάτι. Πρώτη πλευρά, πρώτο κομμάτι. Πρώτη πλευρά, πρώτο κομμάτι. Πάει μετά να μου ξεφύγει και να αρχίσει το δεύτερο κομμάτι αλλά δεν είναι τόσο εύκολο, πιάνω τη βελόνα και τη γυρίζω πίσω. Είναι η Groundhog Day της. Πρώτη πλευρά, πρώτο κομμάτι. Λίγο μετά είμαι έτοιμος. Η δεύτερη επιλογή που μου είχα δώκει ήταν το No Code αλλά δεν μπήκα καν στον κόπο να το σκεφτώ ιδιαίτερα. Η κουβέρτα και το μαξιλάρι ήταν πολύ πιο φιλικά πλέον.
Πήγα και στο Gagarin το Σάββατο, πολύ ωραία βραδιά. Μου άρεσαν αρκετά και οι Rockin Bones που είχαν και μια εκπληκτική ρογκερόλ διασκευή στο Changes αλλά «είδα επιτέλους Last Drive». Δεν υπήρξαν ποτέ το αγαπημένο μου συγκρότημα σε όλο τον κοσμάκη αλλά ένα κάποιο αίσθημα υπήρχε από παλιά. Έπρεπε να έρθει το 2009 βέβαια για να τα πούμε και από κοντά αλλά έστω κι έτσι άξιζε. Μετά ταξί και διακριτικό κλάμα στις ειδήσεις για την ήττα του Σάκη. Που είναι τα χρόνια που βγαίναμε από τους Isis στο Ρόδον να έρθουμε αντιμέτωποι με αλαλάζοντες (γιου)ρεβιζιονιστές παπαριζικούς.
Υ.Γ.: Μπαίνεις βέβαια καμιά φορά σε ένα ταξί κουρασμένος, πρωί πρωί, και ο οδηγός σε ρωτάει απλά που πάμε. Και αντί να σε βομβαρδίσει με τηλεφωνήματα από αγανακτισμένους πολίτες/γονείς/φορολογούμενους/οδηγούς/οπαδούς/ανθρώπους/ανθρωποειδή ή την τελευταία φουρνιά από πόπιουλαρ αμανέδες και ντιριντάχτα εκείνος βάζει Smiths. Την καλημέρα μου.
sonic death monkey 
κρίμα, κρίμα!
ρε διάβασε και νιώσε ρε, δεν έχεις ψυχή;
έχω προδιάθεση να αποδίδω νωρίς τα σέβη μου σε μουσικούς όπως ο κύριος Αγγeλακας. it’s a northern thing, you wouldn’t understand!!!